Как Софья и Лиза оценивают Чацкого? - Грибоедов Горе от ума

По-разному. Лиза оценивает искренность Чацкого, его эмоциональность, преданность Софье, вспоминает, с каким горестным чувством он уезжал и даже плакал, предчувствуя, что может за годы отсутствия утратить любовь Софьи. «Бедняжка будто знал, что года через три...»
Лиза ценит Чацкого за веселость и остроумие. Легко запоминается ее фраза, характеризующая Чацкого:

Кто так чувствителен, и весел, и остер,

Как Александр Андреич Чацкий!

Софья, которая к тому времени уже любит Молчалина, отторгает Чацкого, и то, что Лизу восхищает в нем, вызывает у нее раздражение. И тут она стремится отдалиться от Чацкого, показать, что и раньше ничего более, чем детской привязанности, у них не было. «Пересмеять умеет всех», «остер, умен, красноречив», «прикинулся влюбленным, взыскательным и огорченным», «об себе задумал он высоко», «охота странствовать напала на него» — так говорит о Чацком Софья и делает вывод, мысленно противопоставляя ему Молчалина: «Ах, если любит кто кого, зачем ума искать и ездить так далеко?» И далее — холодный прием, сказанная в сторону реплика: «Не человек — змея» и колкий вопрос, не случалось ему хоть по ошибке отозваться по-доброму о ком-ли-бо. Критического отношения Чацкого к гостям фамусовского дома она не разделяет.

ответ:

объяснение:

. однако, , уже можно твердо сказать, что начало казачества следует искать гораздо ранее xvi в. лесостепи, степное предкавказье, приазовье и северное причерноморье — районы, ставшие колыбелью казачества, — никогда не пустовали. беглецы из московских и литовских «украин» уходили не в пустое место, в степях их было, кому встретить. общинное военно-демократическое , устойчивый военно-разбойный и промысловый быт, особенности культуры казаков, по мнению автора, говорят о многовековой преемственности.

Қырғыз драма театры (Мемлекет Еңбек Қызыл Ту орденді академиялық драма театры) – Қырғыз КСР-інің жетекші драма театры. 1941 жылы Фрунзеде құрылды. Театрдың алғашқы постановкалары – ГИТИС-ті бітірушілердің дипломдық спектакльдері (Шекспирдің «Король Лирі» , А. Островскийдің «Жарлылық ұят емесі») болды. Мұнда Н. Қытаев, С. Жаманов, Д. Күйікова, Б. Қыдыкеева, К. Ешімбеков, М. Рысқұлов, Ш. Түйменбаев т. б. ойнады. Ұлы Отан соғысы жылдары (1941-45) қаһармандық-патриоттық спектакльдер (Тоқомбаевтың «Анты», Жантошевтің «Құрманбегі», Құтыбаев пен Маликовтың «Жаңылы») қойылды. 1957 жылы театр труппасы ГИТИС-тің қырғыз студиясын бітірушілермен молықты. Тарихи-революциялық тақырыпқа құрылған (Жантошевтің «Қаныбегі», Шүкірбековтың «Ақын арманы», сондай-ақ қазіргі өмірді бейнелейтін пьесалар (Жәкиевтің «Әке тағдыры», Бейшеналиевтің «Тау гүлі», Байджиевтің «Төрт адымы», Диқамбаевтың «Нәрлі суы») қойылды. Қырғыз әдебиеті мен өнерінің 1958 жылы Мәскеуде өткен он күндігіне қатысты. 1961 жылы гастрольдік сапармен Қазақстанда өнер көрсетті. Театр репертуарынан классикалық драматургияның (Гогольдің «Ревизоры», Грибоедовтың «Ақыл азабы», Горькийдің «Егор Булычов және басқалары» мен «Васса Железновасы»), қазақ жазушылары (Құсайыновтың «Алдар көсесі», Тәжібаевтің «Жалғыз ағаш орман емесі») мен Шыңғыс Айтматовтың шығармаларының инсценировкалары («Бетпе-бет», «Ана – Жер-ана», «Жәмила», «Шынарым менің, шырайлым менің») орын алды. 1958 жылы Еңбек Қызыл Ту орденімен наградталды. 1971 жылы академиялық театр атағын алды. Театр құрамында КСРО халық артистері Д. Күйікова, Б. Қыдыкеева, Қырғыз КСР халық артистері С. Балқыбекова, А. Боталиев, С. Жаманов, Н. Қытаев, А. Көбегенов, С. Күмішәлиева, А. Құттыбаев т. б. бар. бас режиссері - Қырғыз КСР-інің еңбек сіңірген өнер қайраткері А. М. Торопов.