Можно ли мелких кузнечиков и божьих коровок считать ещё не выросшими

Эскимостар – солтүстік өңірде өмір сүретін, сыртқы әлеммен байланысы аз, өмір салты мен әдеттері ешкімге ұқсамайтын аз ұлт.

Эскимостар Гренландия аралында, Канададағы Нунавут аймағында, Аляска аралында және Чукотка түбегінде өмір сүреді.

Ғылыми негіздерге жүгінсек, осыдан 5 мың жыл бұрын Беринг түбегі маңында этнос ретінде қалыптаса бастаған эскимостар әр түрлі табиғи жағдайға байланысты бірте-бірте солтүстік жағалауларды қуалай отырып, әрқилы құрлыққа қоныс аудара бастады.

Бұл ұлт өкілдері эскалеут тілінің әртүрлі диалектілерінде сөйлейді.

Жалпы саны шамамен – 170 мың.

Эскимостар бірнеше отбасылар бірігіп өмір сүреді. Олар ортақ аңшылық қаруды қолданады және бірге аң аулайды. Аң аулау кезінде белсенділік танытқан аңшы қомақты үлеске ие болады.

Олардың басқару ешқандай басқару жүйесі жоқ, барлық ақсақалдар алқасында шешіледі.

Тіршілік ету ортасы суық болғандықтан, эскимостар табиғи жағдайға бейімделіп өмір сүруге тырысады.

Багато довелося пережити Соколову: і голод, і полон, і втрату сім'ї, і смерть сина в день закінчення війни. Але все він витерпів, все пережив, тому що мав сильний характері залізну силу духу. «Нa то ти і мужчінa, нa те ти і солдати, щоб все витерпіти, все знести, якщо до цього нуждa позвaлa», - говорив сам Андрій Соколов. Його російський характер не дозволив йому зламатися, відступити перед труднощами, здатися ворогові. Він вирвав життя у самій смерті.

Все позбавлення і жорстокості війни, які переніс Андрій Соколов, не вбили в ньому людські почуття, не очерствілі його серця. Коли він зустрів маленького Ванюшу, такого ж самотнього, як і він, такого ж нещасного і нікому не потрібного, він зрозумів, що може стати його сім'єю. «Не бувати тому, щоб нам порізно пропадати! Візьму його до себе в діти », - вирішив Соколов. І став для бездомного хлопчика батьком.