Прочитайте Анин пересказ текста К. Паустовского. Прощание с осенью Конец ноября — самое грустное время в деревне. В саду шумит

ответ к заданию по русскому языку
 

Аўтар так апавядае пра крыніцу:

“Скажу проста: гэтая крынічка напэўна частавала сваёю вадою яшчэ вашых дзядоў-прадзедаў. Яе вада — найчысцейшыя слёзы веснавых хмарак, што ад узнікнення свету ходзяць над зямлёю такімі прыгожымі чародкамі. Яе беражкі — аксамітныя межы, з-пад гэтых аксамітаў ззяе золата жоўтых пяскоў…”

“Але крынічка была такая скромная, такая сарамяжлівая, што нават не зварачала ўвагі на сябе самую і ніколечкі не ганарылася сабою. Цякла і цякла сабе туды, куды несла яе нязнаная сіла, нават і не думаючы пра тое, якую

важную ролю аб'яднання жыцця выконвала яна”.

“На купінках сіўца блішчалі, як слёзы, буйныя кроплі расы.

— Ах, мілая матуля, — загаманілі кроплі, — мы прыйшлі, бо вельмі ж смуціліся па табе ў далёкіх невядомых краях. Мы — часткі твае роднай крынічкі, што цякла з твайго сэрца. Даруй жа нам, матка, што мы не паслухалі цябе. — І расказалі аб сваім бадзянні.

Аб чым маглі сказаць яны, падумайце самі”.

Гара — сталая і мудрая, як магла перасцерагала сваю дачушку, але тая не паслухала яе. Мне больш падабаецца матуля-гара, мне здаецца, крыніца павінна была яе паслухаць, калі б яна гэта зрабіла, то ператварылася ў вялікую раку,а не ў росныя кроплі.