Что такое механический прирост, и механическая убыль населения?

Механический прирост — это прирост в результате переселения на данную территорию населения, из других районов (миграция населения) пример : увеличение населения Москвы за счет приезжих ищущих работу в Москве и остающихся затем там на проживание более года.
Коэффициент миграционного прироста показывает прирост или механическую убыль населения в результате миграции на тысячу человек населения.

Прытча адрозніваецца ад яе шыратой абагульнення, значнасцю заключанай у прыпавесці ідэі. Дзеючыя асобы прытчы не маюць ні знешніх чорт, ні "характару" .Гэта нейкі чалавек, нейкі цар, нейкая жанчына, нейкі селянін, нейкі бацька, нейкі сын. Гэта "чалавек наогул". Сэнс прыпавесці не ў тым, які чалавек у ёй намаляваны, а ў тым, які этычны выбар зроблены чалавекам. Таксама ў прыпавесці няма ўказанняў на месца і час дзеяння, паказу з'яў у развіцці: яе мэта не малюнак падзей, а паведамленне пра іх.

Асноўныя тэмы прыпавесці — праўда і крыўда, жыццё і смерць, чалавек і бог. Нельга зразумець прытчу па-за кантэкстам: яе сэнс абумоўлены прычынай, па якім прытча расказаная.

Камізм не злосны:
Нязлочны гумар адчуваецца ў паказе Пранціся Пустарэвіча, які любіць пагуляць і выпіць: эпізоды пра тое. Як ён згубіў каня, яго любімыя выслоўі, таксама любоў да ўсяго беларускага.
Камічна гучыць прозвішча Быкоўскага, калі аўлінка ўзгадвае яго і кпіць:
“Паўлінка (прыпамінаючы): Як жа ён, як?.. Здаецца, Бык... Бычок...
Сцяпан: Ага, ён, ён. Не, не так! Быкоўскі, каханенькая, родненькая, вось як. Пан Адольф Быкоўскі.
У выніку такога абыгрывання акцэнтуецца ўвага на «жывёльнай» сутнасці прозвішча пана Адольфа:
“Паўлінка (насмешліва):Але ж, калі мяне ўжо неяк, як цмокам, стала цягнуць да гэтага Бык... Бычка... Ах, якяго?..
Сцяпан (з націскам):Быкоўскага.”
Абыгрыванне прозвішча пана Быкоўскага (у розных «жывёльных» варыянтах) - адзін з прыёмаў неаднаразовага высмейвання гэтага персанажа ў творы. Так, Паўлінка, каб выведаць (удакладніць), пра якога зяця бацька вядзе гаворку, перапытваецца: “А як ж а годнасць гэтага... гэтага, ну як яго... што некалі татавым зяцем зробіцца?” Далей у вуснах персана жаў (Паўлінкі, яе маці і бацькі) гэтае прозвішча абыгрываецца ў розных варыянтах –“Альжбета: Д ыкгэт ы ж, гэты... Ты, пэўна, яго бачыла некалі... Адольф Быкоўшчык.
Паўлінка:Быкоўшчык!!
Сцяпан:Але. Але. Пан Адольф Быкоўскі!”
Акрамя гэтага шмат гумару ў сцэне, калі Быкоўскі вучыць танцаваць Паўлінку свае танцы: падзі-спаць і г.д.
Камізм востры:
Выражаецца ў эпізодзе гульні Паўлінкі з Быкоўскім у карты. Гуляючы з Паўлінкай у карты, Быкоўскі таго, хто прайграе, называе (на шляхецкі лад) гаспадаром. Паўлінка ж карыстаецца, як і прынята («па-мужыцку»), словам «дурань». Каб тонка, з пачуццём гумару, высмеяць шляхціца Адольфа, яна выкарыстоўвае гэтае слова ў двух прамых значэннях - спачатку ў той, хто прайграў, а затым – у сэнсе “неразумны, тупы, абмежаваны чалавек””. Так, пасля пройгрышу Быкоўскага Паўлінка паўтарае: Дурань пан! Дурань пан!, а потым (пасля яго рэплікі ўдакладнення гаспадар) дадае: (убок) “Які чорта гаспадар, калі дурань?”
Сватанне Быкоўскага выклікае ў Паўлінкі спачатку іронію і смех, а потым, калі ўсім стала зразумела, што за шляхетнасцю і ганарыстасцю пана нічога больш няма, — пагарду.