Определите, в какой части Южной Америки расположена Ла-Платская низменность

Мал шаруашылығы – көшпенді қазақ халқының негізгі кәсібі саналды. Сондай-ақ азық-түлік және ішіп-жеммен қамтамасыз ететін негізгі тіршілік көзіне айналды десек те болады.

Қазақстанның тым континентті климаты, жыл мезгілдеріндегі жауын-шашынның әрқилылығы, ауа-райының аумалы-төкпелілігі, яғни, табиғи-климаттық ерекшеліктері қазақ халқының шаруашылық құрылымы мен материалдық өндіріс жүйесінің негізгі бағыттары мен сипатын анықтап берді. Қалыптасқан жағдайларға байланысты қазақ халқының үш мың жыл ішіндегі табиғатты пайдалану мен шаруашылық әрекеті көшпелі мал шаруашылығы болып келді. Тіршілік ортасына бейімделу мен өмір сүрудің ерекше әлеуметтік-мәдени типіне жататын мұндай ортада көшпелі мал шаруашылығы қарқынды дамыды, халықтың басым көпшілігі жыл мезгілдеріне қарай ауысып отыратын көшпелі өмір салтын ұстанды.

Көшпелі мал шаруашылығы қазақ халқының басым көпшілігінің материалдық тіршілік көзі болып есептелді. Тарихшылар дерегінде кездесетін Ресей империясының 1897 жылы жүргізген жалпыға бірдей санақ материалдарына қарағанда қазақтардың 80%-ға жуығы негізгі азық-түліктерін мал шаруашылығының өнімдерінен алып отырса, 18%-ы мал шаруашылығына қоса егіншілікпен де шұғылданған.

Төрт түлік малды жыл бойына өрісте, жайылымда бағу көшпелі мал шаруашылығының басты ерекшелігі болды. Бұл бір жағынан су қоры мен жем-шөптің аздығына байланысты қалыптасты. Сол себепті мал басын сақтау мен көбейту үшін қазақтар жыл мезгілдеріне қарай көшіп-қонуға мәжбүр еді.

Орта есеппен алғанда көшпенділердің бір жылдағы көш жолы елу-жүз шақырымды құрады, алайда, кейбір ру-тайпалар мың-екі мың бес жүз шақырымға дейін ұзап шыққан екен. Мысал ретінде келтірсек, олардың ішінде Кіші жүздің адай, шекті, табын, тағы да өзге рулары аталған. Әр ру-тайпаның өзіне ғана тиесілі көш жолдары болып, осы мақсатта су көздері бар арнайы қыстаулар мен жайлаулары белгіленді.

Табиғи қорларды мейлінше тиімді пайдалану тәсілдеріне қарай жыл мезгілдеріне байланысты мекендейтін жерлер өз атауымен белгіленді. Қысты қыстауда өткізсе, көктемді көктеуде, жазды жайлауда, күзді күзеуде өткізді. Сонымен қатар өзен-көлдердің жағалаулары мен тау аңғарлары, жел мен қарлы бораннан сақтайтын орман тасалары, таулы қыраттардың күнгей беткейлері қысқы жайылымдар үшін таңдалған. Ал ерте көктемгі жайылымдар қыстауға жақын, қар кетіп, қыстың тоңы жіби бастаған төңіректен қарастырылса, жазда суы мол, шөбі шүйгін алысқа қарай көшіп, жайлауға шықты. Осылайша қазақ малшылары төрт түліктің ыңғайына қарай қоршаған орта мен жыл мезгілдерін тиімді пайдаланудың шарттарын жақсы меңгерген.

Айнала қоршаған орта мен тіршілікке қажетті талаптар қазақтарды төрт түліктің кейбірін көбірек, кейбірін азырақ ұстауға мәжбүр етті. Айталық барлық мал басының ішінде қойдың жалпы үлесі 60%-ға жетсе, ешкі 12%-ды, жылқы – 13%-ды, сиыр – 12% және түйе 3%-ды құраған. Мал түрлерінің бұлайша реттелуіне тек экологиялық факторлар ғана емес, сонымен қатар, малдың өзінің де тез әрі жиі көшуге шыдамдылығына және тұрмыс-тіршілікте оның еті, сүті, жүні қаншалықты пайдаға асатындығына да байланысты болды. Сондай-ақ әскери-саяси мүдделер де ықпал етпей қалмағанын атап өткен жөн. Тарихи дерек көздеріне сүйенсек, ХІХ-ХХ ғасырлар аралығында Қазақстанның солтүстік өңірі – Омбы, Петропавл, Көкшетау, Ақмола, Қостанай уездерінде жылқы шаруашылығы өркендеді. Бұл өңірлердің әрқайсысында мал басына шаққандағы жылқының үлесі 25-тен 35%-ға дейін жеткен.

Ал Қазақстанның оңтүстік-батыс және оңтүстік-шығыс өңірлері – Маңғышлақ, Жайсаң (Зайсан), Жаркент, Верный, Қапал және Гурьев уездерінде қой шаруашылығы дамып, бұлардағы қой саны 70%-дан асқан.

Қазақстанның оңтүстік-батысындағы «құрғақ», қуаң далалы жерлерде – Қазалы, Гурьев, Ырғыз бен Перовск уездерінде түйе өсірілді. Нақтырақ айтқанда әрқайсысына жалпы түйенің 9%-дан астамы келді. Ақтөбе, Қостанай, Петропавл, Орал мен Павлодар сияқты солтүстік уездерде сиыр малы көбірек өсіріліп, 25%-ды құрады.

Роман «Мастер и Маргарита» писался на протяжении двенадцати лет. Это произведение стало итоговым в жизни и творчестве Михаила Афанасьевича Булгакова. Оно раскрывает взгляды писателя на Добро и Зло, Свет и Тьму, Любовь и Ненависть. А также через всю книгу проходит идея подлинной ценности истинного искусства.

«Мастер и Маргарита» по композиции представляет собой роман в романе. Две истории, рассказанные автором, развиваются как бы параллельно друг другу, не соприкасаясь ни персонажами, ни идейным пафосом. Но это только видимость, на самом деле образы Мастера и Иешуа Ганоцри имеют много общего. И тем не менее, московскую историю и переработанный Булгаковым Новый завет можно отделить друг от друга без ущерба для художественной канвы произведения. Таким образом, роман о похождениях Воланда в Москве имеет свою сюжетную и композиционную структуру.

Глава «Великий бал у сатаны» является кульминацией романа. Это решающий момент в развитии характеров персонажей (Маргарита, Воланд). В этом эпизоде решается проблема милосердия, которая связана в романе с образом Маргариты. Даже став ведьмой, эта героиня не теряет самых светлых человеческих качеств. Ещё до бала, когда она крушит дом Драмлита, Маргарита видит в одной из комнат испуганного мальчика и прекращает разгром. На балу героиня также проявляет великодушие. Услышав от Бегемота историю Фриды, которая убила своего ребёнка потому, что ей нечем было его кормить, Маргарита спрашивает, что стало с тем, кто соблазнил несчастную. Она решает Фриде – избавить её от вечной пытки. И после бала выполняет своё обещание.

Глава начинается с подготовки Маргариты к балу, где она должна быть королевой. Её омывают кровью, розовым маслом и одевают в туфельки из лепестков роз. На шею одевают тяжёлый медальон с изображением пуделя: «Это украшение чрезвычайно обременило королеву. Цепь сейчас же стала натирать шею, изображение тянуло её согнуться». Маргарита трижды появляется на бале: первый раз, чтобы поприветствовать гостей; второй, чтобы они не «почувствовали себя брошенными»; и в третий - при выходе Воланда.

Главными действующими лицами эпизода являются Маргарита и Воланд. Однако, практически всё действие сконцентрировано вокруг Маргариты. Очень часто бал показывается её глазами: «улетая, Маргарита видела…», «Маргарита попробовала оглядеться…», «Маргарита перестала видеть то, что происходит в швейцарской…». Работа королевы оказалась нелёгкой, но героиня с честью выдерживает все испытания, так как от этого зависит судьба Мастера. А ведь ради любви, как уже понятно, она на всё.

Воланд появляется в самом конце бала. Он демонстрирует перед гостями и, в том числе, перед королевой свою силу. Выпивает из недавно живой головы Берлиоза ещё горячую кровь барона Мигеля, шпиона и наушника, и его наряд преображается: «Исчезла заплатанная рубаха и истоптанные туфли. Воланд оказался в какой-то чёрной хламиде со стальной шпагой на бедре». Таким образом, подчёркивается мысль о том, что дьявол живет, пока есть грешники, так как именно кровью преступника и напился Воланд. Неслучайно поэтому он говорит: «Я пью ваше здоровье, господа!»

Эта фраза звучит одновременно и как тост, и как проклятие. После того как глоток сделала и Маргарита, гости рассыпаются в прах…

Очень Маргарите на бале Бегемот. Он подготавливал её к выходу, развлекал во время скучной церемонии приветствия рассказами о прегрешениях гостей и вообще направлял и подбадривал. А если бы не Коровьев, то королева никогда не узнала бы историю Фриды. Интересен во почему именно ей захотела Маргарита? Скорее всего потому, что Маргарита посчитала Фриду виноватой лишь отчасти, так как ее преступление было совершено от отчаяния. Маргарита девушку.

В эпизоде «Великий бал у сатаны» Булгаковым воспроизводится современный вариант фольклорного мотива бала сатаны, который встречается во многих сюжета (Гоголь, Фауст и другие). Время и во время этого действия очень условны: начинается бал с первым ударом часов, а заканчивается с последним; маленькая квартира превращается в огромную залу, в которую, тем не менее. можно попасть через входную дверь. Среди фонтанов, бьющих шампанским, неожиданно появляется образ адских топок: «…она летала над стеклянным полом с горящими под ним адскими топками и мечущимися между ними дьявольскими белыми поварами». Это является как бы ещё одним напоминанием, в честь кого и кем устроен бал.

НеСмотря на силу, которую демонстрирует сатана, его власть иллюзорна. Он ведает только смертью и грехом, на его бале, кроме Маргариты, нет ни одного живого человека. Всё великолепие происходящего превратилось в прах: «Тление на глазах Маргариты охватило зал, над ним потёк запах склепа». В этих последних словах отчётливо звучит голос автора.