Шүлбінің зерттеу ерекшелігі қандай​

Адамның немесе сенікі

Адамның қалаған нәрсеге қол жеткізе алмауының себебі көбінесе жағдайлар емес, сонымен қатар мүмкіндіктерімізден толықтай пайда көруге кедергі жасайтын ішкі сеніміміз.Адамның мүмкіндіктері іс жүзінде шектеусіз.Ия,сіз өзіңіз қалаған нәрсеге ие бола аласыз:денсаулық, бақыт,мансап және т.б

Біздің қабілеттеріміз қайда жасырулы? Әрқайсымыздың ішімізде деп ойлаймын.Бұл - біздің миымыз. Ғалымдар дәлелдегендей,тіпті ең танымал ойшылдар оны 25% ғана пайдаланады екен.Қалған 75% қолданылмайды.Миымыздың көп қорын қолдану мүмкіндігі бізге не береді? Сіз таңқаларсыз, бірақ бұл адамды құдіретті етеді.

Миымыз біздің ойлау процестерімізді басқарғандықтан,мұнда әртүрлі деструктивті ойлар мен теріс көзқарастар болады.Және бұл дегеніміз,біз ішінен өзіміз қалаған нәрсеге жету мүмкіндігінен айырылып, өзіміз қалаған адам болуға кедергі жасаймыз.Біздің миымызда: "Мен ешқашан істей алмаймын ...","мен жеткілікті түрде жақсы емеспін...» және тағы басқалар сияқты ойлар бар. Бірақ тәжірибе көрсеткендей адам осындай күмәндардан айрылса,өзіның биікке қалай көтерілгенін де байқамай қалады.Бұған мысал ретінде, Гиннестің рекордтар кітабындағы көптеген атақты адамдардың іс-әрекеті.Өткен ғасырда өмір кешкен Трояны ашқан ғалым Шлиман 22 тілді білген екен. Моцарт 5 жасында симфония жазса,тас керең Бетховен өлмес классикалық музыкалық шығармалар қалдырды.Олардың құпиясы қарапайым:олар өздерінің қабілеттеріне күмәнданбаған.

Және бұл адамның физикалық қабілеттеріне де қатысты.Көпшілігіміз ауыр машина көтеру үшін жеткілікті физикалық күш сезінбейміз.Бірақ дөңгелектің астына түсіп қалған балаларды құтқаруға тырысатын аналар ауыр автомобильдерді өз күштерімен көтерген жағдайлар бар.Олар күнделікті өмірде бұны ешқашан істей алмаған еді,бірақ стресстік жағдайында баламды құтқарам деген оймен олардың барлық шектеулі көзқарастары жойылып кеткен.Осындай мысалдар өмірде өте көп.

Қорытындылай келе,біздің санамыздағы шектеулерді өзге емес,өзіміз орнатамыз.Біз өзімізді жеткіліксіз талантты, табысты,күшті, бақытты деп санамаймыз.Осындай кедергілермен күресуге,оларды керісінше ауыстыруға және осылайша қажетсіз кедергілерді жоюға болады. Біз өзімізді өзіміз ғана жаратамыз және біздің болашағымыз тек өзімізге байланысты.

Историзм А.С. Пушкина заключается прежде всего в полном погружении в описываемую эпоху. Писатель следует исторической правде во всех вымышленных эпизодах, он понимает суть событий, знает фактический материал, поэтому его художественный вымысел находится в полном соответствии с исторической действительностью. Кроме этого, из точного воссоздания прошлого писатель делает определённые выводы, продлевая их в настоящее. Таким образом, прошлое интересует его не само по себе, но в связи с актуальными проблемами современности.
Разница подхода А.С. Пушкина к пугачёвскому восстанию в «Истории Пугачёвского бунта» и «Капитанской дочке» заключается в следующем. Изначально «История...» задумывалась в качестве исторического предисловия к повести, раскрывающего все особенности описываемой эпохи, поэтому акцент в ней был сделан на фактическом ходе восстания, на анализе его возможных причин. Здесь А.С.Пушкина прежде всего интересовал размах военных действий и то отношение, которое восстание вызвало в разных социальных кругах, в том числе и народных массах. Писатель при создании «Истории...» выступил в качестве учёного-историка.
Совсем иначе написана «Капитанская дочка». Это попытка взглянуть на эпоху изнутри, глазами простых людей. Драматические события восстания призваны высветить человеческие качества героев. Это справедливо и для Гринёва, и для Пугачёва, и для прочих персонажей. Так, незадачливый генерал Рейнсдорп жёстко оценивается на страницах «Истории...», потому что объективно он не соответствовал занимаемой должности. Как говорится, хороший человек — не профессия. Но человеком он был достаточно добрым, помнящим дружбу; именно эти его качества и описал А.С. Пушкин в «Капитанской дочке». Можно сказать, что повесть явилась гуманистическим дополнением серьёзного научного труда, где представители вроде бы непримиримых лагерей находят-таки общий язык, не изменяя своему долгу, что показывает принципиальную возможность этого в будущем.