Спо . 1) человек стоит на платформе у начала первого вагона поезда. поезд трогается с места и движется с постоянным ускорением. первый вагон проезжает мимо человека за 15 сек. через какое время проедет весь поезд, состоящий из 16 вагонов? промежутками между вагонами пренебречь. 2) за какое время предмет упадет с высоты 45 м без начальной скорости? какой будет скорость предмета в момент удара о землю?

Дано t1=15 с S1=L    S2=16*L    t2-?

S=a*t^2/2
S2/S1=(t2/t1)^2=16
t2/t1=4
t2=4*t1=4*15=60 с

дано h=45 м  V- ?   t- ?
h=g*t^2/2
t=√2*h/g=3 с
V=g*t=10*3=30 м/с

1)единица измерения: в ньютонах
2)прибор для измерения: весы
3)вес это сила, с которой любое тело вследствие притяжения земли действует на опору или подвес. вес тела векторная величина, которую обозначают буквой .
4) вес тела
−
векторная величина, которую обозначают буквой
p
. вес покоящегося, а также равномерно и прямолинейно движущегося (относительно земли) тела по своему численному значению равен действующей на него силе тяжести:

т
p
=
f
т
=
m
g
,
где
m

−
масса,
g

−
ускорение свободного падения.
вес и сила тяжести приложены к разным объектам: вес
p
→
приложен к опоре или подвесу, а сила тяжести
т
f
т
→

−
к телу.

Уладзімір караткевіч, "беларуская песня"


дзе мой край? там, дзе вечную песню пяе белавежа,
там, дзе нёман на захадзе помніць варожую кроў,
дзе на ўзвышшах наваградскіх дрэмлюць суровыя вежы
і вішнёвыя хаты глядзяцца ў шырокі дняпро.

ты ляжыш там, дзе сіняя прыпяць ласкава віецца,
дзе сафія плыве над дзвіною, нібы
там, дзе сэрца маё з першым крокам, як молат, заб'ецца,
калі б нават сляпым і глухім я прыйшоў да цябе.

што сляпым? нават мёртвым успомню высокія зоры,
над ракою чырвонай і цмянай палёт кажаноў,
белы ветразь на сініх, на гордых, як мора, азёрах,
і бары-акіяны, і неба – разьлівы ільноў.

дзе мой край? там, дзе людзі ніколі не будуць рабамі,
што за поліўку носяць ярмо ў безнадзейнай турме,
дзе асілкі-хлапцы маладымі ўзрастаюць дубамі,
а мужчыны, як скалы, – ударыш, і зломіцца меч.

дзе мой край? там, дзе мудрыя продкі у хвоях паснулі,
дзе жанчыны, як радасны сон у стагах на зары,
а дзяўчаты, як дождж залаты. а сівыя матулі,
як жніўё з павуціннем і добрае сонца ўгары.

там звіняць неўміручыя песні на поўныя грудзі,
там спрадвеку гучыць мая мова, булатны клінок.
тая гордая мова, якую й тады не забудзем,
калі сонца з зямлёю ў апошні заглыбяцца змрок.

ты – наш край. ты – чырвоная груша над дзедаўскім домам,
лістападаўскіх знічак густых фасфарычная раць,
ты – наш сцяг, што нікому, нікому на свеце, нікому
не абсмяяць, апаганіць, забыць ці мячом зваяваць.

мы клянёмся табе баразной сваёй першай на полі
і апошняй раллёй, на якую ўпадзём у журбе.
мы клянёмся табе, што ніколі,
ніколі,
ніколі,
так,
ніколі не кінем,
не кінем,
не кінем цябе.