Используя различные источники информации , узнай что-нибудь ещё об экваториальных лесах южной америки.

Втропических дождевых лесах всег­да тепло и влажно. смены времен года здесь мало заметны. утром в лесу сто­ит туман, из-за обилия влаги воздух до предела насыщен водяными пара­ми. в девять часов начинает проби­ваться солнце, и в одиннадцать в лесу становится невыносимо жарко. но уже около двух часов дня на небе появляются грозовые тучи, солнце постепенно исчезает и часов в пять дня разражается гроза со свирепым лив­нем, который переходит в дождь, идущий почти всю ночь. вот обычная погода (климат) тропического дожде­вого леса. равномерная жара стоит в течение всего года. она способствует такому буйному многообразию растительно­сти, какого не видно нигде боль­ше. лес без малейшего просвета, листья большие и маленькие, узкие и широкие, темно-зеленые и отливаю­щие светлым серебром, образующие сплошную стену. деревья и лианы, эфемеры и растения-паразиты - все переплелось, срослось, перепуталось, образовав несколько этажей, возвы­шающихся друг над другом. в вечно­зеленых тропических лесах около двух тысяч различных видов лиан, причем большинство из них не травы, а деревья, достигающие огромных размеров. растения-эпифиты - не паразиты, они не берут у деревьев, на стволах и ветвях которых устроились, ни воды, ни питательных веществ. дерево для них только опора. и лишь немногие эпифиты стали паразитами, проникающими через кору дерева-хозяина в его ткани и высасывающи­ми из живых клеток органические вещества. самый большой в мире дождевой тропический лес занимает бассейн амазонки, покрывает гвиану, сури­нам, гайану, юг и восток венесуэлы, часть восточных районов колумбии, перу, боливии и эквадора. сухие тро­пические листопадные леса встречаются в долине ориноко и на равнине гран-чако, в северо-восточной части бразилии и других местах. травяни­стые степи с редкими отдельно стоящи­ми деревьями распространены от пла­то мату-гросу до льяноса (так здесь называются равнинные пространства) венесуэлы и злаковников пампы - безлесных степей. в суровых районах высоких анд мы встречаем зону сухой пуны, а в высотных поясах высоко­горья экваториальных и субэкватори­альных широт - влажные парамос или болота, изобилующие диковинны­ми растениями. есть в южной амери­ке и настоящие пустыни, скажем, бере­говые пустыни тихоокеанского побе­режья. южная америка населена живот­ными, которые встречаются только тут и нигде более. это так называемые эндемики. половина видов местных птиц относится к эндемикам. а птиц тут великое множество. недаром южную америку называют «птичьим континентом» . здесь обитает прибли­зительно четверть всех известных нам видов птиц. для южной америки, , наиболее характерен тропический дождевой лес. во всяком случае, мы с детства представляем себе южную америку в виде непроходимых тропи­ческих лесов амазонки. в тропиках южной америки далеко не всюду влажно, встречаются здесь и сухие места. к ним относится, напри­мер, северо-восток бразилии. для не­го, как и для многих других районов материка, характерно сухое тропиче­ское редколесье, так называемая каатинга. слово это происходит от индейских слов «каа» - лес и «тинга» - белый, что вполне соответству­ет облику данного леса, ибо при сбро­сивших листву деревьях он весьма светел. часто каатинга занимает теперь ме­ста, где еще на памяти людей стояли листопадные леса с кустарниковой растительностью. они были сведены, остались лишь небольшие участки на склонах гор. земли заняты под паст­бища и плантации сахарного тростника. каатинга представляет собой низко­рослый лес из растений, переносящих засуху. большая часть каатинги заня­та густым сухим лесом из деревьев высотой до 6 - 7 м и высоким кустар­ником. такой лес растет на склонах гор и холмов, на ровных местах встре­чаются колючий лес и кустарники с кактусами и участками трав. внизу, в долинах, где влаги чуть больше, в зо­не каатинги встречаются пальмовые рощи.

География — өте ежелгі ілім. Сонау тас дәуірінің адамдары өздерін қоршаған орта элементтерінің екінші бір жермен ұқсамайтындығын, ондағы табиғи құбылыстардың әр түрлі екендігін байқап отырған. Көрген-білген жерлерін, көкжиектің өзі басып көрмеген арғы жағын ой өрісімен жалғастыра білген. Өз ортасын зерттеп, танып-біліп, салыстырып, тасқа, ағаштың қабығына, жерге сызып белгі салып отырған[7].

Географиялық алғашқы мағлұматтар Шығыстың жазба деректерінде кездеседі. Теңізде жүзу мен сауданың дамуы құрлық беті мен теңіз жағалауын сипаттап жазуды керек етті.

Б.з.б. 6 ғасырда географияда екі бағыт:

жалпы жертану (негізін Аристотель қалады) және
елтану (Геродот) айқындала бастады.
Содан бері География өзінің дамуында бірнеше сатыдан өтті.

Географияның эллиндік дәуірдегі дамуы Өңдеу
Эллиндік дәуірде Эратосфен өзінің «География» атты еңбегінде табиғатты зерттеулердің барлық бағыттарын біріктірмек болды[8].[9] Б.з.б. 1—2 ғасырдағы күрделі географиялық еңбектерге Страбонның «Географиясы» (ел тануы), Птолемейдің «География жөніндегі нұсқауы» (географиялық координаттары көрсетілген елді мекендер тізімі) жатады.

Орта ғасырларда география Қытайда, Парсыда, Орталық Азияда және Араб елдерінде жақсы дамиды.

Ұлы географиялық ашылулар Өңдеу
Толық мақаласы: Ұлы географиялық ашылулар
ХVI ғасырдан бастап география аса маңызды ғылымға айналып, жеке салаларға бөліне бастады. Осы кезеңдерге географияның ерекше ғылыми тілі картография қалыптасты. Ұлы географиялық ашылулардың ғылыми қорытындылары голланд ғалымы Бернхардус Варениустың “«Жалпы география»” атты еңбегінде (1650 ж.) жинақталды.

Экспедициялар кезеңі Өңдеу
XVII — XVIII ғасырларда түрлі елдердің табиғат жағдайларын зерттеуге және оларда өтіп жатқан табиғи процестерді түсіндіруге қызығушылық арта түсті (Г. Лейбниц, Ж. Бюффон, М. В. Ломоносов). Ресейде экономикалық географияның қалыптасуына И. К. Кирилов, В. Н. Татищев, М. В. Ломоносов зор үлес қосты. Жаратылыстану ғылымының XVIII — XIX ғасырлардың I жартысындағы аса көрнекті жетістіктері бұрынғы натурфилософиялық жорамалдардан бас тартуға, "табиғаттағы процестердің бәрінің өзіне тән себептері бар" деген ғылыми тұжырым жасауға мүмкіндік берді. Бұл кезеңде география жөнінде екі түрлі пікір туды: XIX ғасырда неміс саяхатшысы А. Гумбольдт өзінің “Космос” (1845—1862) атты еңбегінде "Физикалық географияның міндеті — табиғат құбылыстарының жалпы заңдарын және олардың ішкі өзара байланыстарын зерттеу", — десе,[10] неміс географы Карл Риттер өзінің “«Dіe Erdkunde іm Verhalt-nіs zur Natus und zur Geoschhіchte des Menschen»” (1822 — 1859) еңбегінде "Географияның басты міндеті — табиғаттың адамға тигізер әсерін зерттеу ғана", — деп түсіндірді.

XIX ғасырдың соңы - XX ғасырдың басындағы ғылыми экспедициялар мен теориялық ашылулар Өңдеу
XIX ғасырдың аяғында Ресейде B.В. Докучаев комплексті физгеографиялық зерттеулердің негізін қалап, бұл зерттеулердің міндетін халық шаруашылығы мәселелерін шешумен байланыстырды.[11] География өзара байланыстылықты тануға А. И. Воейков зор үлес қосты. XX ғасырдың басында Л. С. Бергтің, А. А. Борзовтың т. б. еңбектерінде ландшафт туралы ұғым қалыптастырылды. Географиялық ғылыми зерттеулердің дамуына Орыс географиялық қоғамы (1845) үлкен еңбек сіңірді. 19 ғасырдағы және 20 ғасырдың басындағы экспедициялар Азияның бұрыннан беймәлім ішкі аймақтарын (П. П. Семенов-Тян- Шанский, Н. М. Пржевальский, Г. Н. Потанин), Жаңа Гвинеяны (Н. Н. Миклухо-Маклай) зерттеді, Антарктиданы (Ф. Ф. Беллинсгаузен, М. П. Лазарев) ашты.

География өзінің одан әрі даму сатысында (XVIII ғ.) геологияға, XIX ғасырдың I жартысында экономикалық (алғашында “статистикалық”) және физикалық географияларға жіктелді. Географияның зерттеу объектілері мен тәсілдері күрделене түсіп, XX ғасырдың басында география ғылымдарының жүйесін қалыптастырды.

Бүгінгі таңда Жер шарында ашылмаған жер жоқ деуге де болады, бірақ онымен географиялық ашулар тоқтады деген ұғым тумау керек. Жаңа географиялық зерттеулерде ғылым мен техниканың соңғы жетістіктері: ғарыштық және аэро кескіндеулер, геофизикалық зерттеулер, ақпаратты компьютерлік өңдеу және т.б.пайдаланылады. Қазіргі заманғы география ғылымы табиғи ортаны қорғау мен табиғат қорларын тиімді пайдалану, мұхит табиғатын жаңа құралдар мен әдістер көмегімен танып-білу, адамзат пен табиғат арасындағы байланыс, табиғат апаттарын болжау және оларды болдырмау бағытында зерттеулер жүргізуде.[12]

Первая русская антарктическая экспедиция 1819—1821 под руководством Фаддея Беллинсгаузена и Михаила Лазарева в воды Южного океана имела целью доказать или опровергнуть предположение о существовании шестого материка — Антарктиды. Снаряжалась одновременно с аналогичной экспедицией Михаила Васильева и Глеба Шишмарёва на шлюпах «Открытие» и «Благонамеренный», посылаемой в северные полярные воды. Под командованием Беллинсгаузена находился шлюп «Восток», а Лазарева — шлюп «Мирный», численность команды достигала 190 человек.