Какой франкский король произнес знаменитую фразу: «поклонись тому, что сжигал, и сожги то, чему поклонялся», которую говорят, когда хотят убедить кого-либо изменить свои взгляды или образ жизни? а) хлодвиг b) меровей c) хлодомер d) хлотарь

Это был хлодвиг - пункт а.

4 ноября в россии  отмечается день народного единства. праздник был учрежден федеральным законом "о внесении в статью 1 федерального закона "о днях воинской славы (победных днях) россии", подписанным в декабре 2004 года президентом россии владимиром путиным. 

впервые в россии этот новый всенародный праздник отмечался 4 ноября 2005 года.

день народного единства был учрежден в память о событиях 1612 года, когда народное ополчение под предводительством кузьмы минина и дмитрия освободило москву от польских интервентов. этот праздник связан с окончанием смутного времени в россии в xvii веке. смутное время - период со смерти в 1584 году царя ивана грозного и до 1613 года, когда на престоле воцарился первый из династии романовых, - было эпохой глубокого кризиса московского государства, вызванного пресечением царской династии рюриковичей. династический кризис вскоре перерос в национально-государственный. единое государство распалось, появились многочисленные самозванцы. повсеместные грабежи, разбой, воровство, мздоимство, повальное пьянство поразили страну.многим современникам смуты казалось, что произошло окончательное разорение "пресветлого московского царства". власть в москве узурпировала "семибоярщина" во главе с князем федором мстиславским, пустившая в кремль польские войска с намерением посадить на престол католического королевича владислава.в это тяжелое для россии время патриарх гермоген призвал народ встать на защиту православия и изгнать польских захватчиков из москвы. "пора положить душу свою за дом пресвятой богородицы! " - писал патриарх. его призыв был подхвачен людьми. началось широкое патриотическое движение за освобождение столицы от поляков. первое народное (земское) ополчение возглавил рязанский воевода прокопий ляпунов. но из-за распрей между дворянами и казаками, которые по ложному обвинению убили воеводу, ополчение распалось. преждевременно начавшееся в москве 19 марта 1611 года антипольское восстание потерпело поражение.в сентябре 1611 года "торговый человек", нижегородский земский староста кузьма минин обратился к горожанам с призывом создать народное ополчение. на городской сходке он произнес свою знаменитую речь: "православные люди, похотим московскому государству, не животов наших, да не токмо животов - дворы свои продадим, жен, детей заложим и будем бить челом, чтобы кто-нибудь стал у нас начальником. и какая хвала будет всем нам от земли, что от такого малого города, как наш, произойдет такое великое дело".по призыву минина горожане добровольно давали на создание земского ополчения "третью деньгу". но добровольных взносов было недостаточно. поэтому был объявлен принудительный сбор "пятой деньги": каждый должен был внести в казну ополчения пятую часть своих доходов на жалованье служилым людям.по предложению минина на пост главного воеводы был приглашен 30-летний новгородский князь дмитрий . не сразу принял предложение, согласился быть воеводой при условии, что горожане сами выберут ему , который начальствовал бы над казной ополчения. и минин стал "выборным человеком всею землею". так во главе второго земского ополчения стали два человека, избранные народом и облеченные его полным доверием.под знамена и минина собралось  огромное по тому времени войско - более 10 тысяч служилых поместных людей, до трех тысяч казаков, более тысячи стрельцов и множество "даточных людей" из крестьян.

во всенародном ополчении, в освобождении земли от иноземных захватчиков  участвовали представители всех сословий и всех народов, входивших в состав державы.

с чудотворной иконой казанской божией матери, явленной в 1579 году, нижегородское земское ополчение сумело 4 ноября 1612 года взять штурмом китай-город и изгнать поляков из москвы.эта победа послужила мощным импульсом для возрождения российского государства. а икона стала предметом особого почитания.

в конце февраля 1613 года земский собор, куда входили представители всех сословий страны - дворянство, боярство, духовенство, казачество, стрельцы, черносошные крестьяне и делегаты от многих городов,  избрал новым царем михаила романова  (сына митрополита филарета), первого царя из династии романовых. земский собор 1613 года стал окончательной победой над смутой, торжеством православия и национального единства.

© риа новости. виктор черновперейти в фотобанксобор казанской иконы божией матери уверенность, что именно иконе казанской божией матери была одержана победа, была столь глубока, что князь на собственные деньги специально выстроил на краю красной площади казанский собор. с тех пор казанскую икону начали почитать не только как покровительницу дома романовых, но по указу царя алексея михайловича, правящего в 1645-1676 годах, было установлено обязательное празднование 4 ноября как дня пресвятой богородице за ее в освобождении россии от поляков (отмечался до 1917 года). 

Объяснение:

Абылай ханның сыртқы саясаты.

Абылайдың сыртқы саясаты да икемділігімен және ымыршылдығымен сипатталды. Оның Россия мен Қытай сияқты күшті мемлекеттермен қатынастарының Орта Азия мемлекеттерімен қатынастарынан едәуір айырмашылығы болды. Отаршыл империялардың күш-қуатын өте жақсы ұғынған хан, бір жағынан Россия протекторатын танудан бас тартпай, екінші жағынан өз иеліктеріңде екі державаның да ықпалы күшеюіне жол бермей, олармен қатынастарда барынша икемділіккөрсетуге тырысты. Бір жағынан, Абылай Қытайдың өкімет орындарын өзінің адалдығына үнемі иландырып отырды, екінші жағынан, ол мәселені «Россия сарайына әлдеқайда ынталықпен…, ал Қытай ханымен хат жазуды бір нәрсе үшін, оған бағынышты қырғыз-қайсақтарға Қытайлардың реніш көрсетіп, қысым жасамауы үшін жалғастырып» отырған сияқты етіп көрсетті. Хан өз иеліктерін агресияшыл көршілерінен осылайша қауіпсіздендіріп қана қоймай, жекелеген пайда келтіруге де тырысты. Мәселен, 1772 жылы ол Россиядан өзінің сыртқы және ішкі жауларына қарсы күресу үшін тағы да әскер сұрады. Шынына келгенде, Абылайдың адалдығына күмәнді Россия да, Қытай да оған әскер бөлуден бас тартты. Россияның өкімет орындары Абылай ханды өзінің ықпал өрісінде ұстауға ұмтылды, сондықтан да 1777 жылы хан жазбаша өтініш жасаған жағдайда оның хан атағын тануға әзір екенін ресми түрде хабарлады. Мұндай дипломатиялық қадам өзінің сыртқы саяси аренадағы беделін нығайта түсетіннің түсінген Абылай Петербургке өзінің баласы Тоғым бастаған елшілік жіберді. 1778 жылы ғана II Екатерина оны хан деп және Орта жүздің ханы деп бекіту туралы грамотаға қол қойып, оның Кіші жүз бен Ұлы жүзге биліг танығысы келмеді. Бұған ызаланған Абылай Орынборда Троицкіде, тіпті Петронпавлда да ант беруден бас тартты. Ол 70-жылдардың аяғына қарай Абылай Россиямен қандай да болмасын қатынастарының бәрін мүлде үзді. Абылайдың оңтүстіктегі көршілерімен қатынастары басқаша болды. Оның күш салуы арқасында қайтадан қазақ аймағына айналған Жетісуда қырғыздармен қақтығыстары жалғаса берді және Абылай оларға қарсы ара– ура жорықтар жасап тұрды. 1774 және 1779 жылдырдағы жорықтар қырғыз руларының бір бөлігінің қазақ хандығына бағынуына жеткізді. Ташкентпен және Ходжентпен соғыста Сайрам, Шымкент, Созақ, Ташкент қазақтарға қайтарылды. Сонымен Абылай ханныңXVIII ғасырдың 70 жылдарындағы сыртқы саяси қызметі қазақ мемлекетінің бірлігін уақытша қалпына келтіруге, оның халықаралық аренадағы жағдайының нығайюына жеткізді. Абылайға дейін де, одан кейін бірде-бір қазақ ханының мұндай шексіз билігі болған емес. Бұл ең алдымен оның билігінің сөзсіз құдыреттілік сипатына байланысты еді. Көреген саясатшы және шебер дипломат Абылай өзіне ергендердің сүйіспеншілігіне және қарсыластарының құрметіне лайық бола білді. Бұған ханның жеке қасиеттері де едәуір дережеде себепші болды. Абылай мұсылманша жақсы сауатты болды, оқып, жаза білді. Ол сирек кездесетін саясатшы, қолбасшысы және дипломат болды. Дегенме де, ол тарих көшінөзгерте де, көшпелі өркениеттің бұрынғы күш – қуатын қайтадан келтіре де алмады. Ол қайта түлеткен біртұтас Қазақ хандығы ханның өзі қанша өмір сүрсе, сонша өмір сүрді. 1781 жылы шамамен 70 жасында Абылай Ташкенттен Түркестанға келе жатқанда дүние салып, Қожа Ахмет Иасауи кесенесіне жерленді.