Почему палестина или финикия не смогли бы никогда создать обширную виликую державу? !

§ 1. Природные условия. Источники. Обзор исторической литературы. Древнейший период истории Восточного СредиземноморьяПрирода и население. В район Восточного Средиземноморья, простирающегося от предгорий Тавра и среднего течения Евфрата до Египта, входили Сирия, включая приморскую полосу, получившую у греков название Финикия, и Палестина. В древности значительная часть этой территории называлась Ханаан.Крупных речных артерий здесь не было, и наиболее значительными по местному масштабу реками являются Иордан в Палестине, Оронт в Сирии и Финикии. Мелкие речки и ручьи наполнялись водой лишь в период дождей, и урожаи на полях были небольшими и неустойчивыми. Примитивные ирригационные сооружения имели лишь местное значение и не могли объединению различных областей в единый хозяйственный организм. Горные хребты (Ливан, Антиливан и др.) делили Восточное Средиземноморье на несколько районов, что также разобщению и изоляции. Степные и пустынные области были издревле местом обитания скотоводческих племен, то и дело вторгавшихся в оазисы. Все это объясняло сравнительно замедленные темпы исторического развития региона.Вместе с тем Восточное Средиземноморье располагало ценными сырьевыми ресурсами: залежами медной и железной руды, обширными лесами, в том числе зарослями знаменитого ливанского кедра. Все это рано стало привлекать внимание могущественных государств Месопотамии и Египта. В Восточное Средиземноморье направляются торговые и военные экспедиции. Отголоски преданий о походах за ливанским кедром сохранились в «Эпосе о Гильгамеше». В результате Восточное Средиземноморье начинает испытывать все возрастающее влияние этих двух великих цивилизаций Древнего Востока — древнеегипетской и месопотамской, что заметно сказывается на развитии местных культур. Источники и историография. Древнюю историю племен и народов Восточного Средиземноморья освещают как источники соседних стран (например, данные Телль-Амарнского архива в Египте, хеттские документы, ассирийская административная переписка), так и местные источники, среди которых особенно важны письменные документы и местная традиция, сохранившаяся в таком сложном литературно-религиозном памятнике, как Библия. Большое значение имеют документы из Рас-Шамры (древнего Угарита), где были открыты древние тексты экономического, политического и религиозного содержания, в том числе написанные местной системой письма, получившей название угаритской. С территории    Восточного    Средиземноморья происходит значительное число древних надписей. Из новых находок следует отметить открытие в 70-е годы итальянскими археологами архива древнего города Эбла (на территории Сирии), насчитывающего несколько тысяч клинописных табличек, написанных знаками, заимствованными у северошумерской письменности, и на одном из древнесемитских языков. Содержание архива — дипломатические, административные, хозяйственные, литературные, религиозные и школьные тексты. Датируется царский архив второй половиной III тысячелетия до н. э.Сохранилось много памятников материальной культуры Восточного Средиземноморья, часто образующих целые комплексы, открытые археологами. Наиболее грандиозными являются раскопки в Иерихоне, начатые немецкими археологами в 1907 г. и продолженные в 30—50-х годах английской экспедицией во главе с К. Кенион.Весьма плодотворными были раскопки в Мегиддо (особенно показательны вещи, свидетельствующие о сильном египетском влиянии во II тысячелетии до н. э.), в Гезере, Лахише.

:Поход Александра на восток — это одно из проявлений эллинизма. Он производил на античных историков такое большое впечатление, что они считали его ключом к началу новой эры. Этот поход дал возможность македонцам и грекам познакомиться с неизвестными или мало известными племенами и народностями, их бытом, культурой. Александр лично очень был заинтересован в изучении далекой Азии со столь чуждым грекам укладом жизни. А в его окружении находились талантливые ученые, которые в своих книгах подробно описывали все виденное и изученное во время похода. поставь лучший

Қазір біз елсіз әрі сусыз шөл даланың шетінде тұрмыз. Артымыздан өзінің жер қайысқан әскерімен Дарий келе жатыр. Егер осы бетте соңымыздан еліктіріп ертіп тура жүре берсек, оларды шөлдің қақ ортасына шейін апарып, сеспей қатыруға болар еді. Өмір адамаға бір-ақ рет беріледі, күндердің күнінде, бәрібір, әйтеуір ажал алмай қоймайды. Ендеше, келешек ұрпақ сені туған жерің үшін, өзіңнің халқың үшін өмірін қиған адам ретінде есте сақтайтындай етіп өлген жақсы емес пе! Мен өз борышымды өтеймін. Бірақ сендерге айтар өтінішім де бар: мен өлгеннен кейін балаларыма қамқор болыңдар, олар ештеңеден мұқтаждық көрмесін, жетімдік тақсіретін сезінбесін. - Шырақ! - деп жауап берді скиф патшалары. Сен осы далада өмір бойы жылқы бақтың, мұндағы әрбір шұқанақты білесің. Біз балаларыңды қамқорлыққа алуға уәде береміз. Олар жетімдік көрмей, өмір бақи арғымақ ат мініп жүретін болады. Олардың бастарына, тіпті, құс қанатының да көлеңкесі түспейді! - Ал енді, - деді Шырақ, - мені қидалап-кескілеңдер, бетімді өне бойымды сау жер қалдырмай тілім-тілім етіңдер, құлақтарымды кесіп құнтитыңдар, мұрнымды кесіп шұнтитыңдар. Сөйтіп, жарақаттап, ит-қор етіп, парсылардың жолына лақтырып тастаңдар. Әйтпесе, олар маған сенбейді! Бірақ скифтердің батырға зақым жасауға батылдары бармады. Сонда ол өз пышағымен бетін, бүкіл денесін кескілеп тастайды. Сөйтіп, көп ұзамай парсыларға қанға боялған күйінде жолығады. Парсыларды көрген бойда Шырақ айқай салды: - Құтқарыңдар мені! Қараңдар олардың маған не істегенін! Қайткенде есемді қайтаруым керек. Мен сендерді айналма жолдармен алып жұріп, скиф әскерінің ту сыртынан шығарамын. Мені қорлап- жәбірлегені үшін олардан қалай да кегімді аламын! Сөйтіп, Шырақ парсылардың сеніміне кіріп, оларды шөл даланың шалғай түкпіріне бастай жөнеледі. -Төңіректегі құдықтар түгел уланған, шөбі өртелген, - деді Шырақ парсыларға. - Бұл жерлерде су жоқ. Біз келе жатқан жол - жалғыз жол. Мұны тек мен ғана білемін. Олар осылай жеті күн, жеті түн жүрді. Дарийдің сарбаздары шөл мен аптап ыстықтан ауырып, өле бастады. Ақыры патшаның сабыры таусылды. Оның Ранасбат деген сардары семсерін ала Шыраққа ұмтылды. - Уа, жеңіс деген осы! - деп шаттана дауыстады Шырақ. - Мен өзімнің ата-бабаларымның жерін жаулап алғысы келген парсы патшасы Дарийдің әскерін жалғыз өзім жеңдім. Сендерді жан-жақтарыңнан елсіз, сусыз ен дала, қу медиен қоршап тұр, қай жаққа жүрсеңдер де мейілдерің, еш жерден елді де, суды да таппайсыңдар. Шөлден шығу үшін жеті күн жол жүру керек. Ал мен кіндігімді кескен туған жерімде қаным төгілетіні үшін және сүйегім осы арада жерленетіні үшін бақыттымын! Ашу кернеген Ранасбат семсерін сермеп қалды. Шырақ туған жердің құмын құшақтай құлады. Бақташының құлақ естімеген қылығы, жан тітіреткен ерлігі парсыларды қатты сескендірді. Олардың бойын үрей биледі. Қайда барарларын, не істерлерін, қалай жан сақтарларын білмей дағдарды. Қырғыннан құтылатын жол жоқтай көрінді. Бақташы Шырақтың парсыларға құрған осы қақпанында жау қолының тең жартысы ажал құшты. Қалған жартысы асығыс арттарындағы скиф сахарасында оралды, Истр өзеніндегі көпірден өтіп, өз елдеріне безе қашты. Сөйтіп, жеңіс іздеп келген жаудың қаншасы қу медиен, құла дүзде қаталап өлді, қаншасы құм астында жатып қалды! Ал Шырақтың есімі, оның ерлігі туған жерді қорғау жолындағы, бостандық жолындағы қаһармандық пен жанқиярлықтың үлгісі ретінде ғасырлар бойы өшпей жасап келеді!

Объяснение: