1789-1999 жылдар аралығында Францияда қандай өзгерістер болды

Француз революциясы, Ұлы француз революциясы, Француз төңкерісі — 1789 — 1794 жылдары Франциядағы феодалдық-абсолюттік құрылысқа ауыр соққы беріп, капитализмнің дамуына жол ашқан буржуазиялық-демократиялық көтеріліс. 18 ғасырдың соңында Францияда жаңадан қалыптасып келе жатқан өндіргіш күштер мен ескі феодалдық өндірістік қатынастардың арасындағы қайшылықтар шиеленісе түсті. Елдің эконикалық жағдайын мемлекеттік қазынаның сарқыла бастауы, сауда-өнеркәсіптік дағдарыс, құрғақшылық әрі қарай ауырлатып, 1788 — 1789 ж. аса қиын ахуал қалыптасты. Оның алдын алу мақсатымен король Людовик XVI 1789 ж. 5 мамырда Версальда Бас Штаттарды шақырды. Оған ақсүйектерден 300, діни мекемелерден 300, үшінші сословиеден (қарапайым халық) 600 депутат қатысты. 1789 ж. 17 маусымда үшінші сословиенің депутаттары өздерін бүкіл ұлттың өкілдері деп мәлімдеп, өз жиналыстарын ұлттық, ал 9 шілдеден — Құрылтай жиналысы деп жариялады. Өкіметтің бұл жиналысты қуып тарату әрекеті халық көтерілісіне әкеп соқты. Король Бас штаттарға жиналыс өткізуге тыйым салғаннан кейін үшінші сословиеден шыққан депутаттар мен оларды қолдаушылар сол кезде бос тұрған Әулие Яков шіркеуіне жиналып, саяси мәселелермен айналысты. Сондықтан Яков шіркеуіне жиналғандарды халық-яковиншілер деп атады. 1789 ж. 14 шілдедегі Бастилияға тікелей шабуыл жасау Француз революцияның бастамасы болды. Феодалды-абсолюттік құрылысқа қарсы күресте буржуазия, шаруалар мен қала кедейлері бірігіп кетті. Бұл бірлік 1789 ж. 26 тамызда Құрылтай жиналысы қабылдаған “Адам және азамат құқықтарының Декларациясынан” көрініс тапты. Онда ұлт жоғарғы өкімет билігінің қайнар көзі ретінде жарияланды. “Адамдар ерікті және құқығы жағынан тең болып қала береді” делінді. Сөйтіп, феодалды артықшылықтар мен үстемдіктерге соққы берілді. Сөз, ба з, дін ұстау, жиналыс бостандықтары жарияланды. Жеке меншік мызғымас және қасиетті құқық ретінде танылды. Негізгі саяси құқықтар алдымен салық төлеушілерге берілді. Француз революциясының бірінші кезеңінде (1789 ж. 14 шілде — 1792 ж. 10 тамыз) билік ірі буржуазия мен фельяндар деп аталған либерал ақсүйектерге тиісті болды. Негізінен буржуазия өкілдерінен тұратын астаналық әкімшілік құрылды. Ол Париж коммунасы деп аталды. Оның басшылығымен 1792 ж. 10 тамызда көтеріліске шыққан халық жеңіске жетіп, король тақтан түсірілді. Ұлттық Конвентке сайлау белгіленді. Француз революциясының екінші кезеңінде (1792 ж. 10 тамыз — 1793 ж. 2 маусым) саяси билік Құрылтай жиналысының орнына сайланған Заң шығару жиналысына көшті. Ол жиналыста Жиронда департаментінен шыққан депутаттар үстем түсіп, Ұлттық Конвентте көпшілік орынды иемденді. 1792 ж. 22 қыркүйекте Конвент Францияны республика (бірінші республика) деп жариялады. Конвент залындағы жоғ. орындарға революцияны соңына дейін жеткізуді мақсат еткен депутаттар отырды. Бұл топ “тау” деп аталды. Оны М.Робеспьер, Ж.П. Марат, Ж.Ж. Дантон, Л.Сен-Жюст, т.б. басқарды. “Тау” якобиншілер клубында басымдыққа ие болып, жирондистерді клубтан шығарды да, Париж Коммунасындағы жетекші күшке айналды. “Таудың” талабы бойынша 1793 ж. 21 қаңтарда Людовик XVI корольдің басы кесілді. Революцияның онан әрі жалғасуын тоқтатып, халықты бейбіт еңбекке жұмылдырмақ болған жирондистердің әрекеті 1793 ж. 31 мамыр — 2 маусым аралығындағы халық көтерілісіне әкеліп соқты. Оның нәтижесінде якобиншілер диктатурасы орнады. Бұл Француз революциясының соңғы, үшінші кезеңі (1793 ж. 2 маусым — 1794 ж. 27/28 шілде) болды. Билікке ие болған топ басқа әлеум. топтардың талап-тілектері мен мүддесін ескермей, тек өз мақсатттарын жүзеге асыруға тырысты. Бұл әрекет әділеттілік, ерік, бостандық, теңдік ұғымдарымен сыйыспады. 1793 ж. жазда бүкіл өкімет билігі М.Робеспьер басқарған Қоғамдық құтқару комитетіне көшті. Өкіметке наразылық білдірушілерді жазалау үшін Жалпы қауіпсіздік комитетті құрылды. Сауда жасау еркіндігіне шек келтіріліп, өз бетімен сауда жасаушылар “алыпсатарлар” ретінде айыпталды. Революцияның қас жауы деп есептелген корольдің әйелі Мария Антуанетта өлтіріліп, елде революциялық лаңкестік жүргізілді. Ашынған шаруалар мен жұмысшылар ақсүйектер мен байларды өлтіріп, байлықтарын өзара бөлісіп алуға кірісті. Бұл “барып тұрған якобиншілер” байлардан астықты күшпен тартып алуды, саудагерлерге қарсы лаңкестікті күшейтуді талап етті, кедейлерді Конвентке қарсы көтеріліс жасауға шақырды. Халықты арандатушылық әрекеттерге итермелегені үшін Қоғамдық құтқару комитеті “нағыз якобиншілердің” басшыларын соттап, өлім жазасына кесті. Бұл якобин диктатурасының халық бұқарасы алдындағы беделінің түсуіне себеп болды. Қоғамды өндіріске, бейбіт еңбекке жұмылдырудың жолдарын көрсете алмаған якобиншілер енді Конвенттегі “самарқаулар” деп аталған жаңа буржуазия өкілдеріне қарсы күрес жүргізді. “Самарқаулар” лаңкестікті бәсеңдетуді, рев. диктатура тәртібін тоқтатуды, Англиямен тез арада бітім жасауды талап етті.

Объяснение:

Осы жерден тауып ал

Состав:
Основу древнеегипетского войска, как правило, составляли египтяне, сирийцы, ливийцы и другие средиземноморцы. Их распределяли по разным полкам. Сам фараон командовал шерденами, обученными египетской тактике боя.Во время освободительной войны Египта против гиксоских племен, войско состояло исключительно из одних египтян. Вскоре в армию стали включать иноземных солдат, взятых в плен. 
Вооружение:
Треугольные луки,колчаны и длинные колчуги,закрывающие все тело,сепровидные мечи с длинной ручкой-хепеш,шлемы. К концу XIII века до н. э. у египтян было уже новое оружие и снаряжение, которое они переняли у своих врагов — сирийцев:так, например, Рамсес раздавал своим воинам шлемы, внешне очень похожие на сирийские. Единственным отличием было лишь то, что египтяне заменили конский хвост, свисающий со шлема, лентами с подвесками.

Внутриполитическое развитиеК середине XVII века тяжелые последствия Смутного времени в основном были преодолены. Произошел дальнейший рост крупного землевладения (в основном поместья). Развивались его связи с рынком, усиливалась специализация сельского хозяйства, складывалось мелкотоварное производство, росло число городов (к концу века — 300). Расширился обмен товарами между отдельными районами страны, постепенно создавалась единая экономическая система. Однако экономика страны продолжала развиваться в рамках крепостнической системы, которая нашла отражение в принятом Земским собором Уложении царя Алексея Михайловича. Там же содержались статьи о престиже царской власти и преступлениях против нее. Власть царя усиливалась, государство из самодержавно-земского стало превращаться в самодержавно-бюрократичское. Увеличилось количество приказов (до 80), выросла численность бюрократии. Предпринимались попытки военной реформы — создавались полки «нового строя».Усилившееся влияние церкви в государстве в первой трети XVII века осложнилось внутрицер-ковными разногласиями и привело к расколу в русской православной церкви (1650—1660 годы). Одновременно патриарх Никон (с 1652 года) стал претендовать на государственную власть. Восемь лет продолжалась борьба, закончившаяся низложением Никона в 1666 году. Церковь пошла на компромисс со светской властью.С середины XVII века в стране наблюдалось усиление социальной активности, перерастающее в череду восстаний и бунтов, наиболее значительными из которых были:1648 год — Соляной бунт в Москве;1650 год — Хлебный бунт в Новгороде и Пскове;1662 год — Медный бунт в Москве;1670—1671 годы — восстание под предводительством Степана Разина.Расширение границ России в XVII векеКлассовые национальные и религиозные противоречия вызвали массовые выступления населения Украины и Белоруссии, которые по Люблинской унии 1569 года были присоединены к Польше. Население Украины, возглавляемое казачеством, неоднократно поднималось на борьбу с поляками. В 1648 году началось новое выступление, которое возглавил Богдан Хмельницкий. Вынужденная некоторое время оставаться в стороне, Россия лишь в 1653 году на Земском соборе приняла решение о воссоединении Украины с Россией. На Украину была отправлена делегация, которую возглавил боярин Бутурлин. 8 января 1654 года, собранная в городе Переяславле Рада (совет) высказалась за вхождение Украины в состав России (следует отметить, однако, что в состав России вошла лишь Левобережная Украина).В XVII веке продолжался процесс освоения Сибири. К 1620 году в Западной Сибири были основаны города Березов, Верхотурье, Нарым, Туруханск, Томск, Красноярск. В 1632 году основан Якутский острог. К 1640 году русские первопроходцы оказались в Забайкалье. Были построены города Нижнеудинск, Иркутск, Селен-гинск. Экспедиция Ивана Москвина (1639 год) вышла к Тихому океану. Дальнейшие экспедиции Семена Дежнева, Василия Пояркова, Ерофея Хабарова значительно расширили представления русских людей о Сибири.Внешняя политикаОсновными направлениями внешней политики к середине XVII века стали: западное — возвращение потерянных в Смутное время земель и южное — достижение безопасности от набегов крымских ханов.Боевые действия против Речи Посполитой в 1632—1634 годах закончились неудачно для России. По Поляновскому мирному договору (1634 год) полякам возвращались захваченные в начале войны города. Новое столкновение началось в 1654 году и шло с переменным успехом до 1667 года, когда было подписано Андрусов-ское перемирие (России возвращались Смоленск и все земли к востоку от Днепра). В 1686 году был заключен «Вечный мир» с Польшей, закрепивший за Россией Киев. В ходе этих военных действий Россия вела закончившиеся неудачно боевые операции и против Швеции. В 1661 году был заключен Кардисский мир, по которому все Балтийское побережье оставалось за Швецией.На юге наибольшую опасность представляло Крымское ханство. В 1637 году донским казакам удалось овладеть турецкой крепостью Азов, которую они удерживали в течение пяти лет. В 1681 году был заключен Бахчисарайский мир. Границей между Россией и Крымом был признан Днепр. Крымское ханство обещало не нападать на Россию и не ее врагам в течение 20 лет. Однако в 1686 году мир был расторгнут Россией, которая объединилась с Польшей для борьбы против турецко-татарской агрессии.Развитие России в последней четверти XVII векаПосле смерти царя Алексея Михайловича царем стал 14-летний Федор Алексеевич (1676— 1682). В 1670—1680 годах шла непрерывная борьба за власть между придворными группировками Милославских и Нарышкиных. После смерти бездетного Федора Алексеевича, воспользовавшись поддержкой стрельцов, к управлению страной пришла царевна Софья, отношения которой с взрослеющим царевичем Петром Алексеевичем постепенно обострялись. Вооруженное столкновение произошло в августе 1689 года. Петр, поддержанный «потешными» полками и частью стрельцов, пришел к власти.