Чому гетьманщина та січ в кінці XVIIIст. Не змогли зберегти свою незалежність та потрапили до складу іноземних держав?

1. Майя |

Қоғамдық құрылысы: Майя халқы Орталық Америкадағы қалың джунгли орманы басқан Юкатан түбегін мекендеді. Жер қауымға қарады. Қауым әр отбасына орманнан тазартылған жер үлесін бөліп беріп отырды.

Шаруашылығы: Егіншілік

Мәдени жетістіктері: Сәулет өнері

2. Ацтектер |

Қоғамдық құрылысы: Ацтектер Мексикадағы теңіз деңгейінен 2000 м биіктіктегі қыратта, тау шыңдарының етегінде, ауа райы жұмсақ және топырағы құнарлы, табиғаты сұлу алқапта орналасты. ХІV ғасырда солтүстіктен келген ацтектер үлкен көлдің ортасындағы аралдарға Теночтитлан қаласын салды.

Шаруашылығы: Егіншілік және қолөнершілік

Мәдени жетістіктері: Қолөнер

3. Инктер |

Қоғамдық құрылысы:Оңтүстік Американың батысында инктер елі - Перу орналасқан. Каналдар қазып, егін екті, аспалы көпірлер салды.

Шаруашылығы: Егіншілік және қолөнершілік.

Мәдени жетістіктері: Қоладан балта, орақ, пышақ, түйреуіш, ине, қоңыраушалар, найзаның ұшы сияқты заттарды құйып, алтын мен күмістен әшекей бұйымдар жасады.

Объяснение:

Сравнение Геродота и Фукидида проводилось в древности и в научном плане. Историки многократно сравнивались с точки зрения композиции, стиля и языка их трудов. При этом показательно, что, отмечая большую серьезность и объективность Фукидида, древние критики отдавали предпочтение Геродоту как рассказчику и стилисту.

В новое время, в период господства в исторической науке позитивизма, сравнение Геродота с Фукидидом перешло в другую плоскость. Фукидид стал противопоставляться Геродоту как создатель научного метода художнику слова и превозноситься как величайший историк древности и отец современной научной историографии2.

Кризис позитивизма в последней четверти XIX в. выразился в интересующем нас вопросе в изменении отношения к Фукидиду и Геродоту. Критики позитивизма противопоставили Геродота Фукидиду, видя преимущество первого в универсализме его труда, в широте кругозора, в интересе к истории и культуре всех народов земли. Мюллер* Штрюбинг в своих «Исследованиях по Фукидиду»3 обвинил Фукидида в субъективности, сокрытии истины, умышленной неясности с целью сбить читателя с толку, в педантизме и доктринерстве. С еще более резкими нападками на Фукидида обрушился Ю. Шварц4. Фукидид характеризуется им как человек ограниченный, не обладавший ни умом истинно государственного деятеля, ни культурнополитическим кругозором, а труд его оценивается «не более как история походов пелопоннесцев и афинян».

В дальнейшем исследование отходит от этих крайностей и противопоставления Геродота Фукидиду