1.каковы основные результаты политики анны иоанновны? какие уроки мы должны извлечь из правления анны иоанновны? 2. найдите ошибку: «сын анны иоанновны иван антонович был правнуком брата петра i царя ивана алексеевича».

Вот вам кое-какая информация по россии, кратко на уровне статьи из энциклопедии  новый подъём еретического движения в россии наблюдался в конце 15 в. его центром был по-прежнему новгород. иосиф волоцкий называл основателем этого вида е. некоего «жидовина схарию», приехавшего в 1471 в новгород из литвы, а самих еретиков «жидовомудрствующими», произвольно вменяя им к иудаизму. наименование новгородско-московских еретиков конца 15 — начала 16 вв. «жидовствующими», бытовавшее в дореволюционной , отвергнуто советскими . основной контингент новгородских еретиков составляли горожане, возглавляемые низшим духовенством. идеологами движения были священники денис и алексей. новгородские еретики отрицали церковную иерархию и обряды.  в конце 15 — начале 16 вв. еретическое движение распространилось на москву. здесь около середины 80-х гг. 15 в. сложился кружок во главе с федором курицыным. московская е. носила более светский характер, чем новгородская. ф. курицын проводит мысль о свободе воли («самовластии души»), достигаемой путём образования, грамотности. новгородско - московские еретики поддерживали великокняжескую власть против феодальной раздробленности, выступали за секуляризацию церковных земель.  против еретиков объединились и нестяжатели, и иосифляне. борьбу возглавил иосиф волоцкий, написавший ряд обличительных сочинений; жестоким гонителем еретиков был новгородский архиепископ геннадий. по соборным приговорам 1490, 1494, 1504 сжигались и уничтожались книги еретиков. репрессии начала 16 в. к ослаблению е.  наибольшего развития е. в россии получили в середине 16 в. в москве, новгороде, пскове, твери, заволжье, на северной двине. подъём движения в середине 16 в. был вызван глубокими сдвигами в социально- и политической жизни страны. в обстановке городских восстаний и выступлений крестьян в деревне внутри движения наметилось размежевание на течения среди демократических слоев города и крестьянско-плебейское течение. идеологом последнего выступил феодосий косой. для созданного им «нового учения» характерны ярко выраженный антитринитаризм и радикализм социальных выводов: отрицались не только феодальная церковь с её иерархией, догматами и , но и вся система феодального господства и подчинения. феодосии косой выступал против войн и провозглашал равенство всех народов. он отвергал авторитет церкви и выдвигал учение о «разуме духовном», противостоящем «человеческим преданиям», о «боге живых» и православном «боге мертвых». ф. косой считал «спасение» человека делом его собственных рук и отказывал богу в спасительной жертве. он объявлял религию внутренним миром человека. е. феодосия косого была вершиной еретической мысли. защиту интересов горожан взял на себя один из наиболее дальновидных представителей дворянства 16 в. — матвей башкин, также придерживавшийся антитринитарских взглядов, но более умеренный в социальных выводах. анализируя евангелия, башкин отверг догмат о троице и признавал христа простым человеком. вследствие этого башкин считал иконы подобными идолам и призывал заменить церковное покаяние отказом делать дурные дела.

XVIII ғасырдың 20- жылдарының бас кезінде жоңғарлардың Қазақстан аумағына кезекті ірі жорық жасауына қолайлы жағдай қалыптасты. 1722 жылы жоңғарлармен ұзақ уақыт бойы соғыс жүргізіп келген Қытай императоры (боғдыханы) Канси қайтыс болды. Сөйтіп қалмақтардың Қытаймен бейбіт келісім жасасуға колы жетті. Жоңғар хандығының шығыс шекарасы ендігі жерде қауіпсіз болды. Жоңғар билеушілері Еділ бойындағы қалмақтардың ханы Аюкеге елші жіберіп, қазақтарға қарсы бірлескен соғыс қимылдарын жүргізу мақсатын көздеді. Ертіс бойында жақында ғана бой көтерген әскери бекініс желісін нығайтумен әуре болып жатқан Ресей Жоңғар мемлекетіне бәлендей қауіп төндіре алмайтын еді. Оның үстіне, Ресей көрші жатқан екі көшпелі мемлекеттің өзара қарым-қатынасына байланысты бейтарап саясат ұстауға тырысты.Қазақ мемлекетінің де, Жоңғар хандығының да өзара шайқаста әбден әлсіреп, қансырағанын күтті. Өйткені оған осылай болғаны тиімді еді.

1723 жылдың көктемінде алдағы болатын жойқын соғысқа мықтап әзірленген, әрі қазақ хандықтарының алтыбақан алауыз болып ыдырап бара жатқанын пайдалана қойған Цеван-Рабтан өз әскерінің қалың қолын Қазақстанға қарай аттандырды. Жау жеті бағытта шабуылға шықты. Жоңғар шапқыншылығының алғашкы соққысына ұшыраған Жетісу мен Ертіс бойының қазақтары болды. Жоңғарлар ауылдарды өртеді. Малды айдап әкетті, бейбіт халықты қара шыбындай қырып салды. Өйткені жоңғарлардың шабуылы күтпеген жерден бірден төтенше басталған болатын. Сондықтан да амалы қалмаған Қазақтар малына да, үй-жайларына да, дүние-мүліктеріне де қарай алмай, бас сауғалап қашуға мәжбүр болды.

Жау әскерлерінің сан жағынан тым басым болғанына қарамай, қазақ жауынгерлері кескілескен ұрыс салып, қатты қарсылық көрсетті. Жау қолына ешкімнің де берілгісі келмеді. Әр қазақ өзімнің туған жерімді, туған-туыстарым мен жақындарымды жауыз дұшпаннан қорғауға міндеттімін деп ұқты. Қазақ жауынгерлері шегіне түсіп, қорғаныс соғыстарын жүргізді. Олар әйелдерді, балаларды, карттарды жаудың өкшелеп қууынан құтқару үшін қырғын соғыс салды. Ташкент қаласының тұрғындары қазақ әскери жасақтарының басшылығымен қаланы жаудан бір ай бойы дерлік қорғады. Жоңғарлар Ташкенттен кейін Сайрам, Түркістан сияқты басқа да қалаларды басып алды. Жаудың жойқын соғыс қимылдарын жүргізуі нәтижесінде Қазақстанның шөлді және таулы аймақтарынан өзге бүкіл аумағы іс жүзінде жоңғарлардың қолына қарады. Салыстырмалы түрде алғанда Қазақстанның батысындағы алыс аймақтар ғана аман қалды.