Қазақ халқының қару-жарақтары туралы эссе

Қазақтың дәстүрлі қару-жарақтары   –  соғыс   құралдары мен киім-кешектері. көшпелілік  өмір   салтын 20 ғасырдың басына дейін сақтап келген қазақтарда қару-жарақтың өзіндік  этникалық   сипаты қалыптасты. қазақтың дәстүрлі қару-жарақтары ат үстінде соғыс жүргізуге сәйкестендіріліп жасалған, олар шұғыл қимылға ыңғайлы, жеңілдігімен ерекшеленді. ол қазақ халқын құраған ру-тайпалардың әскери өнері негізінде қалыптасты және тарихи себептерден көрші халықтардың ықпалымен жетілдіріліп отырды. қару-жарақтар екі үлкен топқа бөлінген: 1) шабуыл құралдары –  қару ; 2) қорғаныс жабдықтары –  жарақ . шабуыл қаруларына ер қаруы саналатын  бес қару   жатады (қ. бес қару). оған қоса қосалқы қарулар:   қанжар ,  пышақ ,  селебе   кіреді. қорғаныс жарақтарына денеге киіліп кеудені қорғайтын  сауыттар ,  шарайна ,  дулыға , қол-аяқты қорғайтын қосымша жарақтар (жеңсе, қ, т.б.) жатады.  [1]

дүниедегі ең ұлы сезімдердің бірі – достық. әр дүниеге келгеннен кейін, ес білгеннен-ақ жан дүниесіндегі сырын, мұң-шерін тарқатып, қуанышы мен қайғысын бөлісетін дос іздейді. қандай да бір қиындыққа тап болсаң, оны досыңмен бөлісіп, досыңның   ақылын тыңдап, шешім таба аласың. менің ойымша, басқаға жақсы да адал дос болу үшін, ең алдымен, түсінік, тыңдай білу, ақыл бере білу қабілеті жоғары болуы тиіс. достық ң ең алдымен бір-біріне сенуінен басталады. ол артқан сайын, достық та қатая түседі. ал бір-біріне сенімі жоқ, дегенмен өздерін   дос санайтындар да бар, ол жалған достық – бірде бар, бірде жоқ. «достық» туралы   нақты ой айтқан философ а.шопенгауэр өзінің   «өмірлік данышпандықтың афоризмдері» деген   еңбегінде: «нағыз шынайы достық ң бір-бірімен терең, таза және адал қарым-қатынасын қажет етеді. бұл дегеніміз – досыңыздың қайғысы мен қуанышына ортақтаса білу   деген сөз.   осының бәрі ң табиғи өзімшілдік, өркөкіректік қасиеттерін жояды» деген. күнделікті өмірде көңіліңе шапа­ғат сәулесін шашып, сенің төрт құбы­лаң­ды тең ететін айналаңдағы доста­рың­ның басы бұзылмағаны қандай жақсы.

дүниедегі ең ұлы сезімдердің бірі – достық. әр дүниеге келгеннен кейін, ес білгеннен-ақ жан дүниесіндегі сырын, мұң-шерін тарқатып, қуанышы мен қайғысын бөлісетін дос іздейді. қандай да бір қиындыққа тап болсаң, оны досыңмен бөлісіп, досыңның   ақылын тыңдап, шешім таба аласың. менің ойымша, басқаға жақсы да адал дос болу үшін, ең алдымен, түсінік, тыңдай білу, ақыл бере білу қабілеті жоғары болуы тиіс. достық ң ең алдымен бір-біріне сенуінен басталады. ол артқан сайын, достық та қатая түседі. ал бір-біріне сенімі жоқ, дегенмен өздерін   дос санайтындар да бар, ол жалған достық – бірде бар, бірде жоқ. «достық» туралы   нақты ой айтқан философ а.шопенгауэр өзінің   «өмірлік данышпандықтың афоризмдері» деген   еңбегінде: «нағыз шынайы достық ң бір-бірімен терең, таза және адал қарым-қатынасын қажет етеді. бұл дегеніміз – досыңыздың қайғысы мен қуанышына ортақтаса білу   деген сөз.   осының бәрі ң табиғи өзімшілдік, өркөкіректік қасиеттерін жояды» деген. күнделікті өмірде көңіліңе шапа­ғат сәулесін шашып, сенің төрт құбы­лаң­ды тең ететін айналаңдағы доста­рың­ның басы бұзылмағаны қандай жақсы.