Шәкәрім құдайбердіұлы (1858—1931) — ақын, жазушы, аудармашы, композитор, тарихшы және философ. кейбір деректерде оның есімін «шаһкәрім» деп те көрсетеді. туған жері қазіргі шығыс қазақстан облысының абай ауданындағы шыңғыстау бөктерінде 1858 ж. шілденің 11де дүниеге келген. оның әкесі құдайберді құнанбайдың үлкен бәйбішесі күнкеден туған, абаймен әкесі бір, шешесі бөлек. шәкәрім сонда абайға немере іні болып келеді. құдайберді отыз жеті жасында дүниеден өткенде, атасы құнанбайдың тәрбиесінде болған шәкәрім жетімдік тауқыметін тарта қоймаған. өзінің «мұтылғанның өмірі» атты ғұмырнамалық өлеңінде бес жасында ауыл молдасынан сабақ ала бастағанын жазады. атасы оның көңіліне қаяу түсірмей, бетінен қақпай, еркелетіп өсіреді: ол жөнінде ақынның өзі: «қажы марқұм мені „жетім“ деп аяп, қысып оқыта алмай, жетімді сылтау етіп, ойыма не келсе, соны істеп ғылымсыз өстім» деп өкіне еске алады. алайда ақылды өсе келе тез ес жиып, жеті жасынан бастап өлең сөзге бейімділігін танытады. оның ерекше зеректігін аңғарған абай шәкәрімді өз қамқорлығына алады, «молда сабағынан» басқа орысша үйренеді. былайғы өмірін ғылым білім қуумен қатар, домбыра тарту, гармонда ойнау, ән салу, саятшылық құру, сурет салу, т.б. өнерлерге арнайды. оның өнеге көрген ортасы құнанбай ауылының зиялы тобы, ұлы абайдың тағылымы болды. ол жас шәкәрімнің азамат және ақын ретінде қалыптасуына ерекше әсер етеді. абайдың кеңесімен әр түрлі кітаптар оқуға машықтанған шәкәрім ақылы кемелденіп, ой өрісі тереңдеп өседі. ақындық өнерін де таныта бастайды. шығармалары «түрік, қырғыз, қазақ һәм хандар шежіресі» атты тұңғыш кітабы 1911 ж. жарық көрген. шәкәрімді философ, тарихшы, ойшыл ретінде де танытатын «үш анық», «мұсылсандық шарты» атты туындылары, әлеуметтікағартушылық арнадағы «жолсыз жаза», «қалқаман — мамыр», «ләйлі — мәжнүн» т.б. жыр жинақтары мен поэмалары басылып шыққан. оның сезімді жүрегінен «бұл ән бұрынғы әннен өзгерек», «жастық туралы», «анадан алғаш туғанымда» сияқты жиырмаға тарта әсем әуезді әндер туған
set907
13.04.2023
Келтiредi үй сәнiн. ол халқымның ақ жаны, жақсы дәстүр маржаны, кеңпейiл де арайлы, осы жерден тарайды. (дастархан) күрең қызыл түсi бар, тағамдардың асылы. қуат берер күшi бар. (таба нан) беттескен қос табақ, ортасында бас тамақ, қоз бен шоққа ораса, дәм пiседi тамаша. (таба нан) ұрмай-соқпай жылатады, әркiм бiрақ ұнатады. (пияз) өзi ащы, бiрақ, дәмдi етер асты. (тұз) ақ қиыршық еритiн, ас жоқ одан жеритiн. (тұз) көлiкпен түздiң, ащы тас сүздiм. (тұз) түсi аппақ, тысы қатты-ақ, екi түрлi уызы, жесең тәттi-ақ. (жұмыртқа) есiгi жоқ, тесiгi жоқ, ақ доптың iшiнде, несiбi көп. (жұмыртқа) қос басы жұмыр, жiңiшке құбыр, iшiне жиған, дәмi де шымыр. (жiлiк майы) аппақ су – дәмi тәттi, iшсең сусын қандырады, шөлдегенде қатты. (қымыз) терi құдық қауғасын, тарттым да, қанып iштiм дәмдi асын. (саба) мал киiмi ысталған, дәмi дәмдi ұсталған. (мес) сұйық едi аппақ, бауырдай боп қатыпты, iшсең дәмi тәттi ақ. (айран) аппақ ас, сызы бар, қызығар. (ұздақ) мұз сынды түрi, тәттi дәмнiң бiрi. (науат) аппақ сұйық, қалса ұйып, шөлiң қанады, iшсең құйып. (сүт пен айран) ең мықты дәрi, жұрттың бәрi. аусап iшер, татыр дәмi, ненiң нәрi. (шұбат) әжем уыстап сығып, далада кептiрген. қатты әрi тәттi дәмiн, кiм бар жеп көрген? (құрт) мал төлдеп, әр ауыл пiсiрдi ақ бауыр. (уыз) тобатайға құртымдай, жаз бойы бiр тынбай. жинаған гүл сөлiн, не? бiлсең, айтшы өзiң? (араның ) аспан түстес сұйық, әркiм iшер құйып. (су)