Тучи мрачно окутали весь небосвод — Это осень в дождях и туманах ползет, И застывшую землю, от стужи дрожа, Кобылица напрасно копытом скребет.
Нет уж больше травы на степей, Смеха больше не слышно и гама детей, А деревья, иссохшие, как старики, Тянут к небу безлистые руки ветвей.
Уж дымится с овечьими шкурами чан — Износилась одежда, весь в дырках чапан, Чинят женщины юрту, заплаты кладут, И старухи свой ткацкий наладили стан.
Журавли в теплый край вереницей летят, Голодают верблюды и грустно глядят, Приуныли аулы — куда ни пойдешь, Не услышишь веселого смеха ребят.
Старики над остывшей поникли золой, Молча слушают ветер, холодный и злой, Рыщут по степи, ищут в норах мышей — Дома косточки им не дадут ни одной.
И уже ни травинки вокруг не найти, Пылью ветер заносит дороги в степи. Будь ты проклят, обычай глухой старины, Что мешает нам в юртах огонь развести
Равиль_Евгеньевич1808
11.05.2020
Жер шоқтығы атанған көрікті көкшетаудың ең бір әсем, жанға шипалы өңірі. осы төңіректегі атаулар бурабай көлінің даңқымен көпке танымал болған. бурабай көлі – емдік қасиетімен әрі әсем табиғатымен ерекшеленеді. көл – теңіз деңгейінен 320,6 м биіктікте. қыратта, тектоникалық ойыста, табиғи тұрғыда пайда болған бұл көлдің ұзындығы 4,5 км, ені 3,9 км. едәуір терең – орташа алғанда 4,5 метрден, ең тереңі – 7 метрге дейін барады. суы таза, тұщы, жұмсақ, тұнықтығы сондай – түбі және ондағы жәндіктер анық көрінеді. ешқайда қосылмайтын тұйық көл болғанымен, ақторта, алабұға, сазан, табан, шортан қтар өседі. қарағайлы, қайыңды орман, көкшенің шоқылары, аңыз болған жұмбақтас, біріне-бірі жақын жатқан көкшетаудың сексен көлінің бір үзікті тізбегі – шортанды, үлкен шабақты, кіші шабақты, қотыркөл, жөкей, бурабай болып, тұтастай осы өңірге ерекше сипат береді. мұнда дүниенің көп еліне аты мәлім бурабай, оқжетпес демалыс және сауықтыру орындары бар.
Ответить на вопрос
Поделитесь своими знаниями, ответьте на вопрос:
Көпшілік мінетін көліктерде әдептілік негізі сақтала ма? ессе 120-150 сөз
Тучи мрачно окутали весь небосвод — Это осень в дождях и туманах ползет, И застывшую землю, от стужи дрожа, Кобылица напрасно копытом скребет.
Нет уж больше травы на степей, Смеха больше не слышно и гама детей, А деревья, иссохшие, как старики, Тянут к небу безлистые руки ветвей.
Уж дымится с овечьими шкурами чан — Износилась одежда, весь в дырках чапан, Чинят женщины юрту, заплаты кладут, И старухи свой ткацкий наладили стан.
Журавли в теплый край вереницей летят, Голодают верблюды и грустно глядят, Приуныли аулы — куда ни пойдешь, Не услышишь веселого смеха ребят.
Старики над остывшей поникли золой, Молча слушают ветер, холодный и злой, Рыщут по степи, ищут в норах мышей — Дома косточки им не дадут ни одной.
И уже ни травинки вокруг не найти, Пылью ветер заносит дороги в степи. Будь ты проклят, обычай глухой старины, Что мешает нам в юртах огонь развести