Предложение на каз.яз со словом галым

Мен өскенде өте жақсы ғалымдардың бірі боламын.

Қазақтың ұлы акыны абай (ибраһим) құнанбаев 1845 жылы бұрынғы семей облысы, абай ауданы, шыңғыс тауының етегінде,, туған. шыққан ортасы — аукатты, тобықты руының белгілі ел билеушілері бол-ған. әкесі құнанбай кезін-де болыс, аға сұлтандық қызметтер атқарған. ал, атасы өскенбай, арғы атасы ырғызбай — өз заманының атақты билері. кұнанбайдан — құдайберді, тәңірберді (тэкежан), абай, ысқак, оспан, қалиолла (жас кезінде өлген), ысмағұл деген жеті ған. солардын ішінде абай жас кезінен-акерекше көзге түсіп, келешегінен үлкен үміт күттірген| сырт көзге мо-мын және сөзге иланғыш, аңқау абай жас кезінен өлең, әңгі-меге әуес болады, ертегі-аңыздарды құмарта тындайды. әжесі зере мен анасы ұлжанның аузынан естіген ертегі-аңыздар — абай сусындаған халық әдебиетінің алғашқы үлгілері. кішірек кезінде ауыл молдасынан аздап сауат ашқан абайды әкесі он жасында семейге оқуға жібереді. әуелі ол ғабул-жаппардың, кейін ахмет-ризаның медресесінде оқи-ды. болашак ақын өзімен сабақтас шәкірттерден анағүрлым үздік оқыған. мектепте жүргізілетін дін сабағын жеңіл меңгеріп, араб, парсы тілдерін үйренеді, бос уақытын кітап оқуға, өз бетімен ізденуге жүмсайды. шығыстың калассик акындары: низами, сағди, хафиз, фзули шығармаларымен, ертегі, дастан қиссаларымен абай осы кезде танысқан. қ шағындағы өлең жазамын деген талабын: фзули, шәмси, сәйхали,  науаи, сағди, фирдауси,  хожа хафиз-бу һаммәси,  мәдәт бер я шағири фәрияд! — деп, шығыс ақындарыма сиынудан бастауы да абайдың оларға деген сол кезйегі ынтасынбайқатады. медреседегі діни уағыз-дармен шектеліп қалмай, араб, парсы, түркі тілдерін игеру арқылы шығыс клас-сиктерін оқып-үйренуге жетуі — абайдың аса зор табысы.

Бабаларымыз төрт түлікке ерекше көңіл бөлген. Әрі ас-ауқаты, әрі киімі, әрі көлігі, қымызы – ем, әрі жегжат-жұратымен жасайтын алыс-берісінің көзі, байлығы болғандықтан, қазақ үшін осы төрт түлік мал аса қымбатты дүние болғаны белгілі. Қайда болмасын, бірін-бірі танысын-танымасын, кездесе қалған қазақ «мал-жан аман ба?» деп амандық-саулық сұрасқан. Қазақтар малды тек пайдаланып қана қоймаған, олардың бабын тауып бағып-күтудің де жай-жапсарын, қасиетін, ерекшелігін жақсы білген, сынаған.

Төрт түлік малдың ішіндегі ең қасиеттісі түйе болып есептелген. Ол қырық күн шөлге шыдамды, жүк артса – көлік, жесе – ет, ал жүні киімге жараған. Қазақтар түйенің жүнінен түйе жүн шекпендер киген, ол жеңіл әрі жұмсақ сырт киім болған. Түйенің күштілігі, жүйріктігі, шыдамдылығы сияқты түрлі қасиеттері бар, соған орай оны түрліше атайды (желмая, нар, аруана, жампоз, үлек, нарқоспақ т.б.). Асанқайғының шапқанда құстай ұшатын желмаясы естеріңізде болар. Ал түйе өзінің өсу жолында бота, тайлақ, буыршын, буырлыш, науша, бұзбаша, інген, атан, бура деп аталады.