Переведите на казахский, только без переводчика я встаю рано утром, ужинаю и иду в школу.после школы иду домой. перед я отдыхаю и затем делаю уроки.потом приходит мама и мы вместе ужинаем.после ужина иду спать

Мен ерте тұрамын, таңғы асымды ішіп, мектепке барамын. Сабақ аяқталысымее үйге қайтамын. Үй жұмыстарын істемес бұрын демалып аламын, содан соң үй тапсырмаларын орындаймын. Кейін анашым келгенде барлығымыз кешкі ас ішеміз.

эссе «досым саған рахмет »

өмірде шынайы ,өзіне серік болатын дос табу қиын. достар бір- біріне қиын кезде де, қуаныш кезінде де бірге болып көмектесу керек.егер достар бір- бірінің сырын сақтай алмаса, ол шынайы достыққа жатпайды. менің достарым көп.мен олардың бәрінде жақсы көремін.солардың ішінде екі досымды ерекше жақсы көремін. олар мен ға қиын кездерде қолымнан келгенше көмектескім келеді.біз кейде ренжісіп қаламыз. дос болғасын ондай жағдайлар болады ғой …. бірақ бір -бірімізбен тез татуласып кетеміз.

1941 жылы 22 - маусымда гитлерлік Германия КСРО - ға опасыздық пен шабуыл жасады. Сол күні кеңес үкіметі халықты Отан қорғауға шақырды. Майдан даласына қаншама қазақ азаматтары да белін бекем буып өз ұрпағының келешегі үшін аттанды...

Сол сұрапыл сұм соғысқа менің атам Сәрсенов Жеңсікбай Аманұлы 1943 жылы аттанған екен. Менің атам Сәрсенов Жеңсікбай 1926 жылы қаңтар айының бірінші жұлдызында Ақтөбе облысы, Шалқар ауданы, Қарашоқат бекетінде дүниеге келген. Ата - анасы шаруа адамдары болған. 17 жасқа толғанда әскерге алыныпты. Алғашында 2 ай бойы Орынбор қаласында мылтық атуды үйреніп, жаттығудан өткен. Осы жылы Минск қаласында шайқасқа қатысыпты. Ол кісі көзінің тірісінде балаларына бар білгенін, ақылын аямай санасына сіңіруге тырысатын. Бізге ертегі боп көрінетін соғыс жайында сұрағанымда жанарына бір мұң ұялап, терең күрсініспен сөзін іркіп - іркіп бастайтын. «Балам - ау, соғыс жақсы емес қой, әскерге 1943 жылы аттандым. Екі айдан соң 95 – ші полкке жіберді, оған екі жүзге жуық бала болып бардық, бәрі де өте жас болатын. Москвадан кетіп Воронеж деген қалаға жақындағанда немістің алты самолеті составты атқылап көп адамымыз шығынға ұшырады. Қалған жүзге жуық жаралысы бар, сауы бар жауынгерді қалың тоғай арасымен жаяулатып екі күн дегенде 127 - ші полкке әкеп қосты. Үш күн өткеннен кейін мені командиріміз дивизияға жіберді. Онда мен пулеметчик қылды. Соғыс зардабы кім - кімге де ес жиғызған жоқ. 1945 жылы соғыс аяқталса да, соғыстан кейінгі уақыт ең қиын кезеңдердің бірі болды. Қаншама жауынгерлер жаралы оралса, қаншама адамдардың үйіне күн сайын қара қағаздар жіберіліп жатты...» Атам жанарын бір нүктеге қадағандай қатты да қалды. Бейне бір майданды кино лентасынан көріп тұрғандай... көз алдына елестеп те кеткен болар.