Что вы знаете о новогодней елке напишите на казахском

Алғашқы жазбаша дерек туралы Жылдық (Рождественка) шыршасына жатады 16-шы жүз. Неміс қаласында Страсбургте мен кедейлер, және танымал тұқымдас, қыста безендірді шырша түрлі-түсті қағазбен, жемістермен және тәттілермен дастархан жайды. Бірте-бірте бұл дәстүр тарады бүкіл Еуропа бойынша. Өзі сол дәстүр тойлайтын Жаңа жылды шыршамен пайда болды Ресейде Петр I 1699 жылы ол жарлық шығарды, олар енгізді жаңа жетістіктерді - Рождество, Жаңа жыл бұйрық берді, сонда жасалды тойлау бойынша-европейски - 1 қаңтар. Патша жарлығымен барлық тұрғындарына Мәскеу болды велено атап кездесу Жаңа жыл: зажигать жаңа жыл түнінде алау, іске қосуға фейерверктер, құттықтау, бір-біріне украшать үй қылқан ағаштар. Тамаша әдет-ғұрып шыршаны бар ертеден ақ. Қазірдің өзінде шамамен екі мың жыл бұрын көптеген халықтарды шыршаны безендірді. Сол жылдары адамдар сенген, ағаштарда мекендейді әтір өсімдіктер мен құнарлылығын, меніңше, еді байланысты өнім нанын және көкөніс. Желтоқсан айының соңында болған күндері ойынының ұзын, басталды жаңа "солнечный", адамдар отправлялись орман бұтағында ең үлкен шырша развешивали "сыйлықтар" кездестірермін, олар мейірімді және жақсы өнім берді. Бірақ қайтыс болғаннан кейін Петр I жаңа жылдық шырша қоюға гомогенді. Тек иелері трактиров безендірді олар өз үйлерін, сонымен қатар, бұл шырша тұрды трактирах жыл - осыдан барған атауы - "елки-палки". Бірақ 20-шы жылдары өткен ғасырдың большевиктер тыйым жасау шырша және тойлайтын Жаңа жыл есептегенде, бұл "буржуазиялық прихотью" және "старорежимным дәстүрімен". Сонымен қатар, олардың пікірінше, "жаңа жылдық мереке тым жақын тұр күнтізбе жылғы поповского Рождество және енгізуге болмайды халық temptation". Осы кезден бастап "жасыл шырша кетіп, жасырын жүретін": тек кейбір отбасыларда шешілді жасау, оны жасады бұл жасырын. Желтоқсан айында 1935 жылы партия қайраткері Павел Постышев "реабилитировал мерекесі", және 1936 жылы Одақтардың Үйінің Колонна залында жүруінен шырша балалар мен жастарға арналған. Лесная красавица оралды кейін ұзақ қорқыныштығы және мәңгілікке кірді біздің өмірімізге вечнозеленым айттым және сиқырлы ертегімен. 1954 жылы алғаш рет еліміздің бас шыршасы - Кремлевская, ол искрится және сверкает әр Жаңа жыл. Сондықтан қоюға шырша үйлерде бұл ешқандай және ежелгі өнертабысқа ретінде көрінуі мүмкін

Әже - баланың әкесінің, сондай-ақ, анасының шешесін атайтын, туыстық қатынасты білдіретін атау. Одан арғылары үлкен әже немесе ұлы әже деп аталады.[1]

Қазақ отбасындағы әже орны ерекше әрі қадірлі. Әже - отбасының ғана емес, әулеттің де ұйытқысы, ағайын- абысындардың бірлігін, татулығын сақтайтын сыйлы анасы, кейінгі жастардың, келіндердің тәрбиешісі әрі ақылгөйі Қазақ қоғамында әдетте жас отау иелерінің тұңғыш баласын әжесі бауырына салады. Бала ата-әженің кенжесі саналып, немерені әжесі тәрбиелеп, бағып-қағады. Әже мен немере арасындағы туыстық байланыс өте нәзік әрі берік. Балажан қазақ үшін ата мен әжеге жас сәби жай ғана ермек емес, тәрбиеленуші ерекше субъект. Тарихта күллі рулы елге ана болып саналған Айпара әже, Домалақ ене, Зере, Айғаным секілді әжелердің бейнесі аңыз-әңгімелерде, әдеби шығармаларда сомдалған.

  (Көшпелі)және (рулық-тайпалық) негізде құрылған халықтарда (туыстық) байланыстар қоғамдық қарым-қатынастың негізін қалайды.
Отбасында негізгі (туыстық)/қатынас/ - ерлер жағымен есептелген. Сонымен қатар /әйел/ жағымен де (туыстық) байланыстардың атаулары бар. Қыздан туған балаларды /жиен/ деп атап, балалар үшін шешесінің туыстары /нағашы/, (нағашы жұрт) деп аталды./ Қазақ/ салты бойынша жиенді ренжітуге болмайды, сұрағанын беріп, көңілін жықпауға тырысқан.
(Туыстық) жүйенің ең негізі, бел ортасы - /отбасы/ саналады.
/Қазақ/ отбасы негізінен үш ұрпақтан тұрады. Ол – /ата/, /әке/, /бала/.Аталар мен әжелер /ауыл-аймақ/, /ағайын/ арасының берекесі, ақылшысы.Олардың әрқашанда мәртебесі (биік) болып, сый-құрметке бөленген. Өйткені, үлкенді сыйлауды қадір тұтқан /қазақ/ салты бойынша көргені мен тұрмыста түйгені көп, тәжірибесі мол адамның сыйға бөленуі заңды /құбылыс/ деп танылған. Үлкенді сыйлау, ақылын тыңдау /көргенділік/ деп есептеледі. (Дәстүрлі) қоғамда ата-апаның тәрбиесін көрмей өскен /бала/ болмаған. /Ата-апалар/ /жыр,/ дастан/, ертегі/ айтып немере-шөберелерін рухани байытып тәрбиелеп отырған.