Сочинение на тему "что такое воспитанность" или "что такое тактичность" или "что такое культурность"

Тәрбиелілік, сыпайылық, мәдениеттілік- бәрі адамның кім екенін білдіретін негізгі көрсеткіштер. Олар бір-бірімен өте тығыз байланысты. Тәрбиелі адам ешқашан өрескіл әдет көрсетпейді, ол айналасындағылармен сыпайы қарым-қатынаста болады, дөрекі іс-әрекеттерді, анайын сөздерді  мұндай адамнан көрмейсің, естімейсің. Бұның бәрі бір адамның бойынан табылса, ол адам адамгершіліктің ең биік шыңында деп санаймын.

В принципе все произведение некая градация(ниспадающая),то есть 
от большого к малому.На мой взгляд поэт хотел показать, что любит целиком родину от ее просторов(степей и рек как моря), заканчивая конкретным деревенским домиком. Неплохо видно это в этих строках: 

Но я люблю -- за что, не знаю сам -- 
Ее степей холодное молчанье, 
Ее лесов безбрежных колыханье, 
Разливы рек ее, подобные морям; 
Проселочным путем люблю скакать в телеге 
И, взором медленным пронзая ночи тень, 
Встречать по сторонам, вздыхая о ночлеге, 
Дрожащие огни печальных деревень; 

Родина. 
Люблю отчизну я, но странною любовью! 
Не победит ее рассудок мой. 
Ни слава, купленная кровью, 
Ни полный гордого доверия покой, 
Ни темной старины заветные преданья 
Не шевелят во мне отрадного мечтанья. 
Но я люблю -- за что, не знаю сам -- 
Ее степей холодное молчанье, 
Ее лесов безбрежных колыханье, 
Разливы рек ее, подобные морям; 
Проселочным путем люблю скакать в телеге 
И, взором медленным пронзая ночи тень, 
Встречать по сторонам, вздыхая о ночлеге, 
Дрожащие огни печальных деревень; 
Люблю дымок спаленной жнивы, 
В степи ночующий обоз 
И на холме средь желтой нивы 
Чету белеющих берез. 
С отрадой, многим незнакомой, 
Я вижу полное гумно, 
Избу, покрытую соломой, 
С резными ставнями окно; 
И в праздник, вечером росистым, 
Смотреть до полночи готов 
На пляску с топаньем и свистом 
Под говор пьяных мужичков. 
P.S. Я не считаю литературу и любые виды искусства точной наукой, и внутренний мир или что хотел сказать автор каждый имеет права понимать по своему. ИМХО.
Кажется так

Менің Қазақстаным! [ 9 бет ]КіріспеМенің Қазақстаным! Бұл сөзді жайбарақат айта салу қиын. Тіпті, мүмкін емес десе де болады. Оны айтқанда бойыңды ерекше сезім билеп, санаңда әлдебір жарқын сәуле жалт еткендей әсерге бөленесің. 

Оны естігенде ел мен жерге деген махаббат, туған халқың мен туған топырағыңның алдындағы перзенттік парыз жайлы ойлар жадыңда оралады. Одан өміршеңдік пен өрлікке, оптимистік пен жасампаздыққа бастайтын айбынды азаматтық рух сезіледі. 

Менің қазақстаным! Бұл – жігеріңді жанып, жүрегіңді баурайтын аса әсерлі сөздер. Оны ауызға алғанда кіндік қаның тамған киелі жермен, оның өткенімен, бүгінімен және ертеңімен тәңірлік байланыстылығын, табиғи біртұтастығын еске түседі. 

Оны айтқанда арқаңды Алатауға тіреп тұрғандай тәкаппар да сенімді, алдыңда Сарарқаның сар жазирасындай шетсіз де шексіз ұлы жол жатқандай еркін, ару Ақжайықтың әбілхаят сумымен тазарғандай тұнық та сергек сезінесің.

Оны тыңдағанда құлағыңа киелі көк бөрінің тау мен тасты күңіренткен салқар сарынын, сағым қуып, самал желмен жарысқан сәйгүлік тұлпарлардың тұяғының дүбірін, қыран қанатының ғаламат суылын естігендей боласың. Қарлы шыңнан қияға көз салған қанатты барыстың тоятын таппай тоқтамас тегеурінді қимылы көз алдыңа келеді.

Менің Қазақстаным! Бұл – қазақ деген көнбіс те қайсар халықтың жүрек сөзі. Барша әлемге ашық, бар дүниесін тек қызығына шашу үшін жинайтын, қонағын құдайындай сыйлайтын, «көрші хақы – тәңірі хақы» деп есептейтін, аузын ашса – жүрегі көрінетін аңқылдаған ақ адал ұлттың жан тебіренісі.

«Малым – жанымның садағасы, жаным – арымның садағасы» деген ізгі де асқақ афоризімді өмірлік кредосына айналдырған, «Еңкейгенге еңкей – ол атаңның құлы емес, шалқайғанға шалқай – ол құдайдың ұлы емес» дейтін