Сөйлемдерде берілген сөздердің орнын алмастырып, дұрыс нұсқасын жазындар. айтыңдар. 1. көктем ұшып келді. 2. күн тазалады. 3. қар отырғызды. 4. ағаштар бүршік гүл ашты. 5. қызғалдақ ашты. 6. жыл құстары тазалады. 7. ауланы келді. 8. ағаш ұзарды. 9. бұлақтардың көзін еріді. 10. арықтардың жарды. 11. күн қысқарды. 12. түн жылынды.

1. Көктем келді.                              

2. Күн жылынды.                          

3. Қар еріді.                                

4. Ағаштар бүршік  жарды.        

5. Қызғалдақ гүл ашты.                

6. Жыл құстары ұшып келді.        

7. Адамдар ауланы тазалады.

8. Ағаш отырғызды.              

9. Бұлақтардың көзін ашты.

10. Арықтарды тазалады.

11. Күн ұзарды.

12. Түн қысқарды.

Денсаулық - ең үлкен бәс, сияқты халықтың ақылмандығы гласит. сол сондықтан, не ғана қашан бас адамның барлық арада тәртіпте мен денсаулықпен, бас оның күш және серпіліс үшін қал-жағдай, жанасушылық, шығармашылық бол-. Қашан бойда бірнәрсе болит, оқуда немесе жұмыста алаңсыз ойлау қиын, енжарлан- тіпті думанда-. Ал қазіргі өмір бізден бол- белсенді сұрайды, сол себептен біз туралы өзінің денсаулығының күтуге керекпін.Күт- денсаулық керек жасынан, ал қыңқыл-сыңқылдар ескерту оңайырақ, ауруды қарату еш, дәрігерлер айтады. Біздің сыныбымызда уже жаман көру және қыңыр арқа оқушылар болатын. Жиі сол соң компьютермен ұзақ отыр- деген случается, оқылымдар надұрыс қалыпта при жаман жарық түсір-. Сол қиын бол-, кейін жөнде-, себебі ақпараттың біздің ғасырымызда адамға болды неғұрлым және неғұрлым алдым монитормен отыру приходится, қарамастан және көру және құла- құлау болады. Может, қазір біз осы үлкен мағынаны сомдамаймыз, себебі жайдан-жай ұсынбаймыз, не мынадай соқырлық.

Бірінші байлық – денсаулық дейміз. Бірақ осы сөздің салмағын, жүктер жауапкершілігін көбіне сезбейтін де, мойындамайтын да сыңайлымыз. Айтылған сәтте көңілімізге қонады, құлағымызға жағады. Келісеміз. Сонсоң өзіміз ауа жайылып жүре береміз. Сөйтіп күндердің күнінде бір арылмас дертке шалдығып санымызды соғамыз. "Жалған – ай!” деп көкірегіміз қарс айырылып, өмірден түңіле бастаймыз. "Тәннен жан артық еді, - дейді Абай атамыз - тәнді жанға бас ұрғызса керек еді. Жоқ біз олай қылмады, ұзақтай шулап, қарғадай барқылдадық. Жан бізді жас күнімізде билеп жүрген еді. Ержеткен соң, күш енген соң, оған билетпедік, жанды тәнге бас ұрғыздық, ешнәрсеге көңілмен қарамадық, көңіл айтып тұрса сенбедік. Көзбен көрген нәрсенің де сыртын көргеннен-ақ тойдық…” Тәннен жан артық… Билік жанда ғой. Бірақ ғұмырымыз аз ба, көп пе… кеше, бүгін, шамасы ертең де билік жанда емес тәнде Пендешіліктен тәнді тоғайтып, сөйтіп аурулар қатарын молайтып жүрген жай бар. Тым болмаса, жан мен тән бірлігін, ара қатынасындағы бірлікті неге сақтамасқа? Біреу үшін емес, өзің үшін, отбасың, өзіңсіз толайым болмайтын көкірегің үшін