Бесикке салу расими туралы ангиме курау

Әңгіме.

Бесікке салу рәсімі.

Қазақ халқы ежелден-ақ көненің көзі салт-дәстүрлерін дәріптеп келді.Бірі жылдар өткен сайын ұмыт болса,бірі ескірсе де жаңарып,жаңа маңызға ие болып, заманға сай өзгертіліп орындалып жүр.Сондай заман өзгеріп жатса да қалмай келе жатырған салт-дәстүрлердің бірі әрі бірегейі – баланы бесікке салу рәсімі.

Бесікке салу — нәрестені алғаш бесікке бөлеу рәсімі. Бесікке саларға шақырылған ауыл-үйдің әйелдері шашуын, жол-жоралғысын ала келеді. Баланы алғашқы бөлеу үлгілі ұрпақ өсірген қадірменді әйелге тапсырылады. Ол өзінен басқа тағы бір-екі келіншектің көмегімен бесікті жабдықтайды, сәбидің әжесі не шешесі түбектің тесігінен балаларға тәтті үлестіреді. Осыдан кейін бесікті отпен аластап, баланы бөлейді. Бесікке салған әйелдерге көйлек, жаулық сияқты сый тартылады. Үлкендер батасын беріп, баланың ер жетуіне, ананың үбірлі-шүбірлі болуына тілектестік білдіреді.Соңынан бесік жыры орындалады.

Осылайша бесікке салу рәсімі күннен-күнге жаңғырып,бесіктің неше түрі,баланы шомылдыратын құралдардың әдемілігі күн сайын артуда.Әлбетте, салт-дәстүрлеріміздің ұмытылмай,болашақта да орындалуына сенім мол.

Адамның өз Отаны жөніндегі ыстық ұғымы әрдайым оның кіндік кескен, ананың ақ сүтін емген, өскен жеріне байланысты. Отан, міне, осылардан басталады. Бала күнінен етене таныс туған жер көріністері адамның есінен еш­уақытт­а кетпейді, көз алдында тұрады. Кеудеңде жаның тұрғанда оны ешкімге беруге болмайды. Туған табиғаттың сұлулығын, адам ісінің адалдығын сезінбейінше, азаматтық сезім бола бермейді.

Отанды сүю ұғымы туған табиғат­қа, отбасына, мектепке, дос­тарына, кітапқа, суретшілер шығармаларын­а, өз ісіне, біздің халықтың мүддесін өтеп отырған тамаша және ұлы игілік­тің бәріне деген сүйіспен­ші­лікті қамтиды. Отанды сүюге тәрбиелеу деген сөз бұл балалардың пат­риоттық сезімін тәрбиелеу дегенге саяды. Патриотизмді тәрбиелеу ісінде ұсақ-түйек болмайды. Біз­дер ағаштарғ­а, гүлдерге, үй-ішінің тынышт­ығына деген тал­пыны­сымызды балаға дарытпай тұрып, Отанға деген сүйіспен­ші­лікті тәрбиелей алмаймыз. Айналасындағы адамдарды - құрбы-құр­дастарын, үлкендерді құр­меттеуді тәрбиелемес бұрын, халық­қа деген­ сүйіспеншілікті тәрбиелеу мүмкін емес.

Отанды сүю дегеннің не екені жөнінде ойланған мектеп оқу­шысының жүрек жалыны соғыс жылдарына соқпай кете алмайды. Соңғы зеңбірек дүркінінің атыл­ғанына жетпіс жылға жуық уақыт өткен қазіргі күндердің өзінде бүкіл ел өміріндегі сол оқиғаға жастар­дың зор ықылас қойып отырған­ы неліктен? Мұның себебі, әр адам өзінің өсіп-жетілуі жо­лында рухани дамудың биік шыңына­ көтерілгенде­рді өнеге тұтады. Еліміздің Ұлы Отан со­ғысындағы ерлігі - тап осындай биік шың, адамгершілік компасы, жаңа ұрпақ­тардың өзін-өзі тәр­биелеуі үшін үлгі-өнеге. Бұл күнгі жігіттер мен қыздарға Ұлы Отан соғыс­ының батыр­лары мәрмар тастан­ соғы­лған адамдардай аңыз болып­ көрінеді. Бұл түсінікті де, өйткені олардың ерліктері аңызға барабар. Олар артынд­ағы ұрпақтың қамы үшін өз үлесін жомарттықпен қосқан­дар. Отан алдындағы аса маңызды­ жауапке­ршілік эста­фетасын бүгінгі жастарға берген адамдар.

Жасұлан жақсы жұмысшы.Бірақ ол өте салақ болды.Оның жейдесі үнемі кір болатын.Оның достары үнемі:
-Сен неге жуынбай сың?,- деп.Бірақ Жасұлан:
-Маған жуынуға уақыт жоқ,-деп жауап кайтарады.Бір күні ол ауырып қалады.Достары оны ауруханаға
жатқызады.Біраздан соң ол жазылып заводқа жшмыс істеуге барады.Ол қайтадан салақ болады,ол тісін,қолын жууға ұмытып кетеді.сол заводта Жасұлан химичлық бояулармен заттарын бояды.
Бір күні ол бояудан кейін қолын жумай түскі асын ішуге отырады.Одан кейін оның іші қатты ауыра бастайды.Біраздан соң ол өледі