Мәтін тақырыбы не туралы? [1]​

Мәтіннің тақырыбы саяхат кезіндегі денсаулық жайында айтылған.

«Алтын сақа» - бұл мұражай-қорықтың  Балалар көркем-ойын кешенінде ұйымдастырған экспозициясы. Экспозицияда бала қиялының әлемі, әртүрлі елдер мен халықтардың ертегілерінен бізге жеткен кейіпкерлердің әлемі назарға ұсынылған. Экспозиция қаланың жасөспірім көрермендеріне, сондай-ақ ересек тұрғындары мен қонақтарына авторлық қуыршақтар мен ойыншықтардың ерекше және әртүрлі әлемін қызықтауға, өнердің осы түрінің адамға беретін өзіндік бір ғажайып та жағымды әсерін сезінуге мүмкіндік береді.

Экспозицияда қуыршақтар – аңыздар мен ертегілердің кейіпкерлері, түрлі ертегілік жанрлардың: жануарлар туралы ертегілердің, тұрмыстық, сиқырлық, сатиралық ертегілердің қаһармандары назарға ұсынылған.Алтын сақаның бас қаһарманы, идеялық нысанасы - халықтың арман-мұраты. Мұнда да халықтың аңсары ертегінің басты арқауы. Қазақ ертегілерінің бас қаһармандары аңшы-мерген, жауынгер-батыр, кенже бала, тазша бала, жалғыз бала және басқа әлеуметтік теңсіздіктегі бұқара өкілі. Бұлардың бәрі - халық арманынан әр кезде туған идеал кейіпкерлер. «Алтын сақадағы» бала сондай кейіпкер. Онда классикалық батырлық ертегіге тән белгілердің бәрі бар. Бала жұртта қалып қойған алтын сақасын алып келуге барып, жалмауыз кемпірге кез болған бала кемпірдің алдағанына сенбей, сақасын ат үстінен іліп алып, қаша жөнеледі. Мыстан кемпір тұра қуады. Осымен оқиға шиеленісе түседі. Бұл ертегіде де сайыста кейіпкер өз күшімен емес, керемет достарының арқасында жеңуі - батырлықтан гөрі қиял-ғажайып ертегінің заңдылықтарына жақындау.

Қазақ балалар ертегілерінің басты ерекшелігі есте жоқ ерте заманда туып, ежелгі дәуір құбылыстарын сақтап келсе де, олардың бәрі біріншіден, халқымыздың тұрмысын, салтын бейнелейді, күнделікті өмірін көрсетеді. Әрине, өмір шындығын қиял-ғажайып ертегілер тікелей, сол қалпында емес, эстетикалық тұрғыда бейнелейді. Өмірдегі тартыстар, болмыс-көріністер, әдет-ғұрып бәрі де халықтың эстетикалық рухына сай түзіледі. Екіншіден, ертегілердің бәрі дерлік бас кейіпкерлерін қиын да күрделі, азапты да аянышты кешулерге сала отырып, балаларды ерлікке, отансүйгіштікке баулиды. Мәселен, «Алтын сақада» сол сақасын алуға барған баланың ерлігінің арқасында оның ата-анасы ғана емес, тұтас туған елі жалмауыз кемпірдің қорлық-зорлығынан азат болады.

«Самурай» сөзі saberu етістігінен шығады, тура аудармасында «қызмет ету, қолдау» деген мағына береді, яғни жапон императоры мен жапон халқына қалтқысыз қызмет ету; Самурайлар — тек әскери жауынгер ғана емес. Олар өз қожайындарына оққағар ретінде қызмет етумен қатар күнделікті шаруаларына да араласып отырған. Самурайлық атадан балаға қалып отырды. Барлық самурайлардың жер иеліктері және оған қызмет ететін шаруа отбасылары болды. Самурай тек әскери жаттығуларды жетілдірумен ғана айналысты. Шаруалар олардың егінін екті, малын бақты, үйін салды. Ал самурай өз кезегінде шаруаны қорғады.

Алғаш самурайлық жүйе 1100 жылдары пайда болды. 1192 жылдары Жапонияны билеген шогун Миномото Еримото самурайлықты қалыпты жүйеге түсірді. Шогун – бас министр, әрі мемлекеттің әскери басшысы және императордың кеңесшісі қызметін атқарды. Миномото кезінде император мемлекеттің рухани әкесі есептелініп, ролі төмендеді.Былайша айтқанда, император дін мен салт-дәстүрдің орындалуын қадағалаушы ретінде ғана қалды. Барлық билік сегун мен самурайлардың қолына шоғырланды. 1335-1572 жылдары 240 жыл бойы мемлекеттік билік сегундар әулеті Ашикага отбасында болды.

1603-1867 жылы 250 жылдан аса уақыт мемлекетті шогун Токугава негізін салған самурайлық әулет биледі. Осылайша Жапон империясын 670 жыл бойы басында шогун тұрған, самурайлар басқарды. Жалпы, жапондар сырттан келген кез келген жаңалықты сол қалпында қабылдамайтын халық. Ежелден қазіргі уақытқа дейін солай. Қытай тарабынан келген будда діні жапондандырылып, жапондардың ежелгі діні синтоизммен араласып, тұтасып жапондық будда діні дзен-буддизм пайда болды. Қытай архитектурасын, мәдениетін сіңіргенде де өзгертіп, жапондандырып қабылдаған. Қазіргі 140 млн. жапон түгелдей өз тілінде сөйлейді. Жұмыстан үйіне келгенде еденде отырып, кесе мен хашиді (екі таяқша) қолға алып, кимоносын киіп тамағын ішеді. Бұл, әрине, стол, стакан, шанышқы, киім жетпегеннен емес, жапон екенін ұмытпаудың биік үрдісі. Ежелгі кезде жапондар қытай жазуын сол қалпында қабылдамай, жапон тіліне лайықтап, өзгертіп, әріп ретінде осы күнге дейін қолданады [1].

прости если отает не верный