Какие древние артефакты казахского народа? Выскажите свое мнение о произведениях литературы.​

Древний артефакт это наша Страна

Объяснение:

Потому что когда та наши предки ваивали за наш КАЗАКСТАН.Сколько людей ради их будуще поколение точнее для нас умерли.

Баяғыда бір кемпір мен шал болыпты. Олар кедей турады екен. Бір күні шалдың қарны ашып:
-Әй, кемпір менің қарным ашты. Қане,маған бауырсақ пісіріп берші,- дейді
Кемпір бауырсақ пісірейін деп жатса, үйінде ұн жоқ екен. Ол сыпырғымен бар қалған кішкене ұнды жинап,алып қаймағын қосып,нанын илеп,майға қуырып,дәмді етіп бауырсақ пісіреді.Бауырсақты пештен шығарып,ыстық болған соң,оны терезенің алдына қойып қояды.
Бір кезде, бауырсақтың көзі,ауызы пайда болып,домалап,терезеден құлап түседі. Ол айналасына қарап қойып,домалай жөнеледі. Домалап келе жатса,алдынан сұр қ оян шығады:
- Бауырсақ, бауырсақ мен сені жеймін!-дейді қоян.
-Жоқ, Қоян , мені жеме. Мен саған өлең айтып беремін:
"Менің атым бауырсақ, бауырсақ
қаймаққа иленгем,
майға пісірілгем,
терезеде суығам . Ұстатпай кеттім Атама,ұстатпай кеттім әжеме, ұстаймын,қоян,саған да!"
-деп,бауырсақ ары қарай домалап кете береді. Дәл осылай кейін оның алдынан қасқыр мен аю шығады. Бауырсақ болса, өзінің өлеңін айтып, олардан қашып кетеді. Кейін,оның алдынан қу түлкі шығады.Түлкі:
-Бауырсақ, бауырсақ қайда домалап барасың?,-дейді
- Өз жолымен домалап барамын ,- деп, жауап береді бауырсақ.
- Кетпес,бұрын маған өлең айтып берші,-дейді түлкі
- менің атым бауырсақ, бауырсақ
қаймаққа иленгем, майға пісірілгем, терезеде суығам. Ұстатпай кеттім Атама, Ұстатпай кеттім әжеме...
- бауырсақ, менің құлағым естімейтін еді,Менің мұрныма тұрып айтшы.,- дейді
Бауырсақ түлкінің мұрнына тұрып, өлең ін айтайын деп жаиқаны сол еді, түлкі оны мұрнымен лақтырып жіберіп, оны жеп қояды.

Ирония (гр. еіrоnеіа - келемеж,кекесін) - адамға зат пен құбылысқа сырттай жақсы баға берсе де, ішкі мағынасы қарсы келіп, келекеге айналдыратын құбылту (троп) құралы, болмысты жоққа шығарудың бір түрі. Иронияға астарлы сықақ, іштей мазақ жатады (мысалы, қара кісіні "аппағым", пұшық адамды "қоңқағым" деу). Ирония 18 ғасырдың аяғында барынша дамыды. Еуропада - Вольтер, Г.Гейне, Ф.Франс, Б.Шоу, Ресейде Н.В. Гоголь, М.Е. Салтыков-Щедрин, В.В. Маяковский, А.Т. Твардовский, т.б. шығармаларында кеңінен қолданылды. Ирония қазақ әдебиетінде де көп кездеседі. Мысалы, "Айман-Шолпан" жырында Айманның Әлібекті, "Біржан - Сара" айтысында Сараның Жиенқұлды "Мақтауы". Абай иронияны әлеуметтік өмірдегі кемшіліктерді мінеп, шенеуге арнады ("Болыс болдым мінеки", "Қайтсе жеңіл болады жұрт билемек", т.б.). С.Дөнентаев, С.Торайғыров, А.Тоқмағамбетов, О.Әубәкіров, Ш.Смаханұлы, Ғ.Қабышев, С.Адамбеков, т.б. Иронияға толы көптеген шығармалар жазды. М.Әуезовтің, Ғ.Мүсіреповтің, Ғ.Мұстафиннің прозалық туындыларында ирония молынан кездеседі.[1]

Ирония — риторикалық тәсіл, көп мағыналы металогиканың түрі. Мақсаты - сұхбаттасқан адамның әңгімесін жоққа шығару, теріс айналдыру. Мұндай жағдайда әңгіме мен оның астары сәйкес келмейді. Ирония сөйлемнің логикалық мағынасын өзгертеді және тілден тыс тірлікке де берекесіздік әкеледі, сондықтан ежелден бері ирония өмір сүрудің амалы ретінде пайымдалады. Аристотель "Үлкен этика" деген еңбегінде жорта сөйлеуші өзіндегі барды аз ғып көрсетіп, білген нәрсесін аитпайды дейді. Жорта сөйлеушінің үлгісі ретінде Сократты атауға болады. Ол өзін жорта төмендетіп, жүрттың басын айналдыратын еді, сөйтсе де, оның әңгімелерінде өз-өзін төмендеткен ұсқынсыздықпен қатар Құдайға тән мазмұн болатын. Кьеркегордың айтуынша, сократтық ирония дегеніміз - дағдылы өмір тәртібін жоқққа шығару, себебі ол өзінің идеясына сәйкес емес.[2]

Объяснение: