Артық болмас білгенің мәтінен біріккен сөздерді теріп жазыңдар​

«Менің Қазақстаным»

Қазақстан – бар қазақтың киелі туған жері,

Қазақстан – қазағымның туған елі.

Кен байтақ Қазақстандай жерде туған

Қазақтың Тәңірі берген несібесі!

Алматы бұл бұрынғы астанамыз,

Алатаудай тауы бар асқаралы.

Нұрсұлтандай арысты туған өлке

Бақыттың баршасы басталады.

Астана - бәйтеректің қаласындай,

Астана - бұл қазақтың панасындай.

Елге ғана осындай даласы бар

Астанадай жас қала жарасымды - ай!

Қазақстан - бұл біздің Отанымыз,

Қазақстан – бұл біздің ардағымыз.

Кең байтақ Қазақстандай жерде туған

Біздің сірә, барма екен арманымыз?!

«Туған жерім»

Күн шуағы өзіңнен нұр береді,

Туған жерім сол нұрмен түрленеді.

Кең байтақ Егеменді туған жерім,

Елбасының еңбегімен гүлденеді.

Ақорда - Алашымның астанасы,

Бәйтерек - ең үлкен баспанасы.

Даласында Сарыарқаның самал ескен,

Мұның бәрі қазақтың байлығы екен.

Елбасына

Елбасымыз жолдайды,

Халқы оны қолдайды.

Ешқашанда орынсыз,

Шешімдері болмайды.

Елбасы елді қорғайды,

Халық қамын ойлайды.

Осындай жақсы адамның,

Жақсылығы тарайды.

Тәуелсіздікті елге сыйлады,

Бейбітшілікті қалады.

Орындалып арманы,

Халқымыз да ажарлы.

Осының бәрі әрине,

Елбасының арқасы.

Менің ұлым авар анасы  үйреткен тілді ұмытпауға тиіс»  деп басталатын бұл эссенің мағынасы тереңде.  Тіліңді ұмытқаның – еліңді, тарихыңды, анаңның ақ сүтін ұмытқанмен пара пар деген түпкі идея жатыр. Тілін ұмытқан кез келген адам – өткенін де бүгінін де мәңгі ұмытты деген сөз. Бұл эсседе өз ана тіліңді ұмытып өзге елде ғұмыр кешкенше, тірі басып жүрмей-ақ қойғаның абзал деген мазмұн бар.

«Ана тілім! Сен маған ризасың ба, білмеймін, бірақ менің тірлігім-сенсің, мен сені мақтан етем. Сонау тұңғиық терең жер түбінен жарыққа, күнге, жасыл шөпке асыққан бұлақ суындай ана тілімнің сөздері тірлігімнен қайнап шығып, алқымыма тіреледі.Ернім күбірлейді.Өз күбіріме өзім құлақ тігем, ана тілім, саған құлақ тігем, сонда маған бейне тұңғиықтан шымырлап шыққан таудың асау өзені елестейді.Мен болаттың сыңғырын ұнатам, қынабынан суырылған екі қанжардың бір-біріне соғылған дыбысын сүйем.Осының бәрі менің тілімде бар» – деп дағыстан ақыны тілін, елін тебірене сөз етеді.

Объяснение: