Матыннын негызгы идеясын табыныз

Күшігім еркелей білетін,

Кейде ол шәуілдеп үретін.

Жата қап аяғын көтерсе

Көргендер еріксіз күлетін.

Тойған соң томпайып жататын,

Бір тәтті ұйқыға бататын.

Түсінде мысықпен алысып,

Жүретін бөлмеде жарысып.

Қарасам, міне енді өсіпті,

Ит бопты кәдімгі қабаған.

Әуелі өзіме өшікті

Күнәм жоқ бір рет сабаған.

Мақтайды біреулер даурығып,

Қасқыр деп итімді қабаған.

Мен жүрмін кете алмай айығып,

Өз итім түсірген жарадан,

***

Отырсам үндемей үйімде,

Тоқмейіл, ақпейіл күйімде.

Келуші көбейіп кетеді

Шашымның ағынан сүюге.

Мақтауға бәрі әзір, жайдары

Мейрімнің ағаға шегі жоқ.

Ақтарар сырларын қайдағы,

Бірінің дығы жоқ, кегі жоқ.

Сәл ғана өзгеріп қалпымнан,

Әділдік сөйлесем болғаны,

Біреуі алып қап алқымнан,

Союға әзір тұр қалғаны...

Тойған соң жататын пырылдап

Мен мысық емеспін, достарым,

Жан болып жүрген сон, шырылдап

Айтамын арымның қосканын

Азамат мечтал стать врачом с восьмилетнего возраста. Она хотела исцелить свою мать, у которой было много болезней. Азамат - ребенок, рожденный от его имени. Он приветствовал старшего, поздоровался с ними и не пересек улицу. Он заботился о младшем, и он всегда Во второй половине дня мальчик, идущий в настроении ночи, плачет, не касаясь мамы перед сном. Он постоянно боялся потерять свою мать. В большинстве своих литературных произведений он писал: «Я врач». Время истекало. В этом году Азамат закончил школу. Сон мечтает бесплатно. Она исцелила свою мать с лучшими из ее надежд и доброго имени. «Теперь она счастлива написать о болезни своей матери», - говорит она.