2. Өлеңде нүкте өзі туралы не айтқан? Мен сөйлемнің соңында тұрам, Солында емес, оңында тұрам.Сөйлемдердің жігін ажыратып, Кідіріс белгісі орнында тұрам.Тиянақты ойдың біткенін білдірем, Сөйлем соңына таманДауысымды бәсеңдетіп үлгерем.Маған кідіріп дем аласың, Мен емес пе бөліп тұрған ой арасын?!«Қызықты грамматика» кітабынанүлгеру• Басқа тыныс белгілері туралы материал табыңдар немесе соардың бірінің атынан әңгіме құраңдар.​

Нүкте тек сөйлемнің соныңда тұрады.Сөйлем біткеннен кейін оны аяқтайды.Әр сөйлемнің арасын бөліп ажыратады.Жеткізген ойынды нүктемен аяқтайсын.

Өмірге келгенде,көзіңді енді ашқанда көретін адамың-ана. Сенің қамқоршың да,жанашырың да,ұстазың да,досың да -ана. Ана дегенде кімнің көңілі елжіремеген,жүрегі жылымаған? Шыр етіп дүниеге түскен уақытыңда түн ұйқысын төрт бөліп,сені әлдилеп ұйықтататын да-ана.  "Күннің сәулесі -жылы,ананың құшағы-жылы" дейді қазақ. Иа,ана өмірдегі ең асыл,оның сезімдерінде шеек жоқ. "Ананың көңілі -балада" демекші ана әрдайым өз баласын ойлайтын да,уайымдайтын да жан.Анаңды Меккеге 3 рет арқалап апарсаңда парызын өтей алмайсың , Жұмаққа жол ананың табанының астында деп бекер айтпаған.Ананың еңбегі орасан зор.Анаңның ақ сүтімен адам боласың ғой,олай болса ананың шашына ақ түсірмей мәпелеп,алақаныңа салып аялауың керек.Әлемдегі ең ьерік махаббат,ананың баласына деген махаббаты. Аналарымызды аялайық! 

Жұдырықтай жүректі қара дақтар жаулап алса, ол жүрек махаббат, ыстық ықылас, мейірім көрмесе, күн сәулесін көрмеген гүлдей бір-ақ күнде солып қалуы ықтимал ғой… Аналар еш нәрсені білдірмейді, сездірмейді, көрсетпейді. Олар өте құпия жандар. «Ата-ана қадірін, балалы болғанда білерсің» дейді. Сонда қалай, біз үйленіп, жанұя құрып, балалы болғанша ана деген жанның қандай екенін білмейміз бе? Біз үйленіп, жанұя құрып, балалы болғанша, бәріміздің де аналарымыз қасымызда жүрмейді ғой.. Тағдырдың қыңыр-қисық жазуында не жазылғанын кім біледі?… Киім бүтін, қарын тоқ, Бүгін бармыз, ертең жоқ, – дегендей, бір секундтан соң не боларын, кім біледі?… Ананың махаббатқа толы жұдырықтай нәзік жүрегін сындырып аламыз, жыртып аламыз, солдырып аламыз, күйдіріп аламыз, ақырында, жоғалтып аламыз деп қорықпайсыздар ма? Санасы біршама толыққан жандар емеспіз бе? Бүгінгі істі ертеңге қалдырамыз деп, кеш қалып қоймаймыз ба? Ойлану керек! Қазір не көп, телефон көп. Құрметті студенттер, лекция жазып отырғанда, автобуста кетіп бара жатқанда, семинарға дайындалып отырғанда, сол телефондағы «мама» деген номерді теріп, «Мама, сізге мың да бір рахмет! Мен сізді сондай жақсы көремін!», деп неге айтпасқа. Бәлкім анаң сол сөзге мұқтаж болып жүрген шығар, бәлкім, сол сенің анаңның дауысын соңғы рет естуің шығар, кім біледі?… Дәл сол сөзді айта алмай, арманда қалған адамдар да бар, «Әттең», деп сан соғып қалғандар да жеткілікті шығар… «Қолда барда алтынның қадірі жоқ» демекші, анасы бар жандар бар алтынды, байлықты қадірлемей, айрылып қалғанда ғана қадірін біледі. Өмірімізде өрт шыққанда, су болатын – АНА, басымыздан күн өткенде, көлеңке болатын – АНА, қараңғы түнде жарық беріп, ай болатын – АНА, ашу атты асау тайға мінгенде, сабыр болатын – АНА. Біздегі бар байлық, бар асылымыз, бар сәніміз, мәніміз аяулы да ардақты «ЖАН АНА». Ананың жанында өткізген әрбір секундты күндей, минуттарды айдай, сағаттарды жылдай көріп, анамыз бар болғанына Аллаһқа шүкіршілік айтып, Ана атты А құрметтеп өтейік. Бұл біздің парызымыз деп білейік! «Мама, сізге мың да бір рахмет! Мен сізді сондай жақсы көремін!»,- деп, айтқым-ақ келеді…бірақ…кеш қалдым…