Тыңда. Мәтінді оқы. Елек өзенінің жиегінде түймедей бір төбе тұр. Өзі қораш болса да, осы төбенің аты зор.«Ақтөбе» десе, жұрттың бәрі біледі. Ондай ақ та емес. Сонша ағартып, зор айтарлық не қасиетібарын кім білсін, оны қоршай салынған қала да «Ақтөбе» аталған. Қаланың күншығыс жақшетінде Елек өзені ағады. Бір жағы – ырғалған кек, тып-тыныш, бір жағы – сартылдағанпойыз, сары құм. Екі аралықтағы қала бетін қалай бұрарын білмей тұрған сияқты. Алысырақ, жан-жаққа кез жіберсең - бетегелі, құмайт жазық дала, жалпақ дала сөзылып кете береді.Кең аспанда еркін самғаған көк қаршығадай, осы далаға көз түскенде, көңіл шіркін де самғап-самғап алады.Қаланың іші де көңілді. Қала бұрынғыдан да көркейе түсiптi, ағаш егіліп, гүлдене бастапты.Ертеректе бұл қалада төбеңнен күн қарыса, табаныңнан жер қаритын. Ыстық күндері тынысыңтарылған соң жел іздейтінсің. Іздеген желің табылса, азабы ыстықтан да қатты. Құм араласмайда топырақпен қуыс-қуысыңның бәрін бітеп салып, сары боран ұйытқи соққанда: «Жаныпкетсем де, желің құрысын!» – дейтінсің. Міне, Ақтөбенің күні — осындай еді... ПЕРЕВЕСТИ ​