Қазіргі көрермендерден «керемет спектакль көріп әсер алдық, жүрегіммен қабылдадым» деген сөздерді өте аз естимін. Телеарналардыңшарықтаған дәуірі болғаннан кейін шығар, театрға деген көзқарастар өзгерді.Оған актерлер де кінәлі. Кейде сахнада трагедиялық спектакль жүріп жатқандакөрермендердің «қой-ей, болды» деп, жыртың-жыртың күліп отырғанын естиміз, «Енді не істер екенсің, ал, керейік...» дегендей мазақтайды. Ондай жағдайдаактерлерді кінәлаймын. Спектакльдің соңында артистер көрермен алдына иіліп, алғыс білдіруге шыкканда, барлығы ысқырып, шыңғырып, театрды басынакөтереді. Бір жаманы – олар спектакль жақсы шықса да, жаман шықса да солайістейді екен. Мен бұл құбылысты бұрын байқамайтын едім. Қайбір жылдарыөзбекстандық Әлімжан Салимов деген режиссер біздің театрмен тығызшығармашылық байланыста жұмыс істеп, ағымдағы спектакльдерді күн сайынтамашалады. Кетерінде: «Мен сендердің көрермендеріңе сене бермеймін, кезкелген болсын-болмасын спектакльдеріңді қошаметтей береді екен» деді. Сондамен: «Жоқ, біз жақсы ойнағандықтан қолпаштайды» деп мойындамадым. Бірақартынан зерделеп - зерттеп қарасам, ол кісінің пікірімен келісуге болады екен. Бұлқұбылыстардың барлығы көрермен деңгейінің театрдан «биік жетіліп»кеткендігінен шығар... (150 сөз https://qazaquni.kz/2012/02/0/10627.html​