«Әдебиет пен өнер ұлы болмаған жерде ұлт та ұлы болмайды» деген Ғабит Мүсірепов. Кез келген елді ерекшелейтін мәдениеті мен әдебиеті, салт-санасы мен тарихы, руханидүние танымы екені даусыз. «Ел ішінде өнер бар, өнерді тапқан шебер бар» дейді данахалқымыз. Сол сан түрлі өнердің ішінде театр өнері, театр мәдениетінің орны ерекше.Әрбір театрдың тарихи жағынан қалыптасып дамуы, болашаққа қадам басуы, өсіп-өркендеуі, әр халықтың өмір-тұрмысымен, салт-санасымен, тағылымды тарихыменжәне ішкі мәдениетімен тығыз байланысты.Семейдегі Абай атындағы қазақ музыкалық драма театры бүкіл қазақ театры өнерініңқарашаңырағы болып саналады. Оған дәлел – 1917 жылы Мұхтар Әуезовтіңбасшылығымен «Ойқұдық» жайлауында қойылған «Еңлік-Кебек» пьесасы. Бұл пьеса қазақеліндегі жаңа өнердің, қазақ театрының тұсаукесері болды. Қазақ мәдениетініңөркендеуіне сүбелі үлес қосқан, зор екпінді күш болды. Театр өнері қарыштап дамибастады, алға қадам басты. Ойқұдықта ойлы дүниемен бастау алған рухани сілкініс, өнердің өркендеуіне жұмыс жасады. Мұхтар Омарханұлының бастауымен «Ес-Аймақ»театры 1920 жылдары қарқынды жұмыс атқарды. Рухани шөлдеген жұртты өнерменсусындатты. Әйгілі Әміре Қашаубаев, Иса Байзақов, Жұмат Шанин, Ғалиақпар Төребаев, Қалибек Қуанышбаев сынды майталман өнер иелері топтасып, театр өнері биіккеқанат қақты.​