Отгадать загадку: в маленьком горшочке кашка сладка?

ето орех

Это орех

Відповідь:

На створення прекрасної повісті, що має назву “Різдвяна пісня у прозі” Ч. Діккенса має цілу низку особливостей. По-перше, із створенням повісті “Різдвяна пісня у прозі” у світовій літературі започатковується новий жанр: різдвяна повість. До цього жанру належать твори, у яких події відбуваються напередодні Різдва. Будь-яка різдвяна повість має щасливий кінець.

 По-друге, у своїй повісті письменник використовує елементи фантастики, такі, як-от, наприклад, подорож у часі або зустріч головного героя з Духами Різдва. В основі твору лежить історія старого жмикрута Енебезера Скруджа, який понад  усе в житті цінував гроші. Неймовірні пригоди, що трапились зі Скруджем Різдвяної ночі, цілком змінили його, змусили замислитись над власним буттям, переглянути свої життєві й моральні цінності.

До того ж, повість Чарльза Діккенса “Різдвяна пісня у прозі” має певний повчальний характер. Фантастичні елементи твору не тільки розважають читача, а й змушують його замислитися над справжніми цінностями, поглянути на життя по-іншому.

Па словах Гейнэ: — «Кожны чалавек — гэта свет, які з ім нараджаецца і з ім памірае.Мне хацелася б пагодзіцца з аўтарам дадзеных слоў, але давайце для пачатку разбярэмся чаму я лічу менавіта так.

«Чалавек — гэта свет … » — Я лічу — гэта даволі правільны бок, і нават хачу сказаць — што іншага вызначэння у прынцыпе будзе недастаткова.

У нашай галаве, думкі, фразы, фантазія і многае іншае — мы адрознім ад усіх, мы жывем па свойму — а значыць мы з’яўляемся нечым большым чым проста чалавек.

Але ўсё — ж давайце звернем увагу на слова свет, і на нашы агульныя жаданні.

Кожны чалавек — неабсяжны і неапісальны, у кагосьці вечная вайна, у кагосьці вечны рай, а ў некаторых пераменна.

Як толькі мы сустракаем новага чалавека, мы яшчэ не прывыклі жыць — сумяшчаючы светы пачуццяў і жаданняў.

І стараемся найбольш моцна выцясняць з свайго свету, тыя пачуцці, і тыя жаданні якія перашкаджаюць нам быць побач з тым ці з іншым чалавекам.

За ўсё жыццё мы бачым і сустракаем сотні і мільёны людзей, бачым па тэлевізары, чуем пра людзей — а значыць мы з’яўляемся часткай — чыіх то светаў — а значыць ставімся да іх хай ўскосна і аказваем ўплыў, імкненне, або можа незадаволенасць — а значыць кожнае жыццё, кожны чалавек з’яўляецца чымсьці агульным ад агульнага свету.

Але, мне здаецца нельга сказаць што хавае сусветная гісторыя …

Толькі частка, сусветнай гісторыі — хай малазначныя, хай зусім маленечкая частка але частку.

Адзіна што хочацца дадаць напрыканцы:

У кожнага чалавека ёсць унутраны свет, і знешні які мы імкнёмся і толькі зрэдку мяняем.

Да таго — ж калі, паглядзець на чалавека з біялагічнай боку — можна доўгі час здзіўляцца …

Самае галоўнае — пачуцці якія мы адчуваем, страх, каханне, радасць, смутак, туга — неапісальныя рэчы — якія ствараюцца ў імгненне, і бурацца ў імгненне — якія часам здаюцца бясконцымі, і насычанымі чымсьці несьмяротнае і пагашаць.

Таму чалавек — не што іншае — як цэлы свет , які нам здаецца часам вядомым .

Мы за секунды раімся самі з сабой і прымаем рашэнне — калі яно трэба ў гэтую ж секунду, але ж хтосьці нам падказвае .

А значыць у нашым целе мы не адны — хоць бы таму што мы часам спрачаемся самі з сабой.

Калі б мы былі адзіныя ў сваім целе і былі б толькі чалавекам — мы б ні калі не спрачаліся, і жылі хутчэй за ўсё — як робаты.

Якія створаны толькі рухацца і выконваць зададзеныя кімсьці дзеянні.

Объяснение: