Написать сочинение на тему: не бывает совсем не пострадавших от войны! желательно на уровне 9 класса

Война- ужасная сила, разрушающая жизнь дарованную Богом. Война пришла в каждый дом, принесла потери родных и близких нам людей.  Сколько произведений написано о войне. Я думаю, что не пострадавших от войны нет и быть не может(имея ввиду тех, кто принимал участия.) Неважно, что  человек вернулся  живым, главное, что он защищал нашу Родину, сражался. разумеется Вечная память и Вечная слава тем павшим солдатам, склонившим голову перед Отечеством. Мое мнение- не пострадавших от войны не бывает!

Яна сядзела каля гэтага абеліска яшчэ хвілін 40... На яе вачыма накатываліся слёзы. І тут...наступіў той самы момант,які так чакала старая Тэкля. За яе спіной хтось ці прамовіў "маці". У жанчыны застукала сэрца, па шчоках прабяжалі слёзы і разам зніклі, як і тыя пісьма, што калісь ці пісаў ей сын: яны прыходзілі і знікалі, больш іх не было .
Маці абярнулася і ўбачыла Васільку: ён стаяў нерухома, за тыя 16гадоў ен вельмі змяніўся. Тэкля сказала толькі адно слова:жыў! Абняла яго так крэпка, што і у самой пачала бплець рука...
Прайшоў тыдзень. Тэкля жыла разам з сынам. Да гэтага моманту яны так і не нагаварыліся, бо не бачыліся цэлых 16 гадоў.

На наступны дзень Тэкля прачнулася вельмі рана і ў добрым настроі. Прачнуўшыся яна ўстала, зрабіла ўсё свае хатнія справы . І пайшла на вуліцу чакаць якой-небудзь весткі аб сваім самым любімым сыночка . На лаўцы яна прасядзела ўвесь дзень, а пакуль сядзела ўспамінала розныя моманты яе з сынам жыцці пакуль ён не прапаў . Але вось пацямнела . Тэкля страціўшы надзею на тое , што яе сын найдёться , пайшла спаць. Яна доўга не магла заснуць , ёй нешта перашкаджала . Але вось у дзверы пастукаліся , яна адкрыла дзверы. Перад ёй стаяў паштальён . ён трымаў у руках ліст . Паштальён з усмешкай аддаў ёй ліст і сказаў : "Гэта табе ад сына". Тэкля са слязамі на вачах раскрыла ліст . У ім , яе сын пісаў што зусім хутка ён будзе дома . Дні ішлі адзін за адным. Тэкля не магла знайсці сабе месца , але ў адзін дзень яна назаўжды страціла думка пра тое , што яе сын вернёться .. На наступны дзень, яна як звычайна ранняй раніцай пайшла на агарод . Прыбраць там , і за яе спіной пачулася ціхае: " Мама! " Тэкля павярнулася і ўбачыла свайго сына. Яны прайшлі ў дом , там яна яго накарміла , напаіла , і потым яны яшчэ доўга сядзелі і любаваліся адзін адным.