Однажды лена, коля и саша пошли за грибами в рощицу неподалеку от дома. увидел коля красивый гриб, захотел его сорвать, нагнулся, протянул руку, да как закричит! – что с тобой? – удивились . а коля им отвечает: – так какой-то зверь сидит! страшный и холодный! противный! чуть палец мне не откусил! посмотрели осторожно, кто же там под грибом сидит, и увидели большую лягушку. саша схватил палку, хотел лягушку прибить, уже и замахнулся, да только лена его за руку схватила, не дала ударить. – отпусти! – кричит саша. – я ее сейчас прихлопну! – нельзя лягушек обижать, они полезные! – воскликнула лена. – они комаров ловят! – ну и что, что ловят! а чего они кусаются? ! – присоединился коля к товарищу. а пока они спорили, лягушка ускакала. а чтобы ты сказал саше, коле и лене? напиши два – три предложения.

Ребята, не нужно обижать животных. Эта мирная лягушка ничего вам не сделала, да и сделать-то ничего не сможет. 

На страницах повести А. С. Пушкина «Дубровский» я встретилась с двумя яркими образами - Машей Троекуровой и Владимиром Дубровским.
Маша Троекурова была гармоничной личностью. Рано потерявшая мать, выросшая в одиночестве на природе, она была кроткой чуткой и мечтательной. Отца своего Марья Кирилловна любила, но друга и советчика в нем не нашла. Кирилла Петрович хоть и «любил ее до безумия, но обходился с нею со свойственным ему своенравием, то стараясь угождать ее прихотям, то пугая ее суровым, а иногда и жестоким обращением. Уверенный в ее привязанности, никогда не мог добиться ее доверительности» . Когда в поместье к Троекуровым явился молодой учитель для сводного брата Маши и время от времени стал давать уроки музыки и ей, то вскоре девушка нашла в нем героя своего романа. Машу покорили в молодом учителе его благородство, усердие и особенно – его храбрость. Она
Почувствовала в молодом человеке родственную душу. Узнав вскоре, что учитель Дефордж - -это не кто иной, как Дубровский, известный разбойник, которого давно уже разыскивает полиция, Маша хоть и испугалась, но не отреклась от него. Узнав о мысли отца выдать её замуж за нелюбимого, но богатого человека, Маша решилась на побег с Дубровским. Но судьбе было угодно отнять у нее этот шанс быть с любимым: побег не удался.
Владимир Дубровский передо мной предстаёт молодым, уверенным в себе и в своём будущем дворянином. «Он позволяет себе роскошные прихоти, играл в карты и входил в долги, не заботясь о будущем и предвидя себя рано или поздно богатую невесте, мечту бедной молодости» . Владимир Дубровский был настоящим сыном своего отца: такой же честный, справедливый, порядочный. Узнав о причине болезни Андрея Гавриловича, о том, как обошёлся с ним Троекуров, молодой Дубровский собрался мстить. Сносить обиды- не в его правилах. Устраивая на дорогах разбои, он подвергает преследованию только виновных, по его мнению, людей, которые из-за денег лишились человеческих качеств. Дубровскому присуще чувство товарищества. Поймав на дороге приказчика с деньгами для гвардейского офицера, он не отобрал эти деньги, а возвратил их обратно. О благородстве и доброте Дубровского говорит и тот факт, что все жители бывшего имения отца тут же перешли на его сторону и готовы были сложить за него свои головы. Дубровский- сильный, смелый, бесстрашный. Но он очень робкий и сдержанный при встречах с любимой девушкой- Машей Троекуровой. Обман и любовь для него- не совместимы. Поэтому и признаётся Владимир Маше, кто он на самом деле, оставляя за девушкой право выбора.
Всё дело в морали, и чувстве долга, ответственности на которых выросли Маша и Владимир. Честь и долг для них дороже любви. В этом достоинство главной героини и привлекательность Владимира Дубровского. Что касается лично меня, то я бы предпочла любовь! И очень сожалею Маше и Владимиру

4. Недавно писали сочинение на эту тему, я сохранил его! Зямляк, табе дужа пашанцавала...

Ёсць мастакі слова, якія пішуць зразумелыя, празрыстыя творы. У многім такім можна лічыць і «Новую зямлю» Коласа, дзе, нягледзячы на агульнафіласофскі змест, ўсе зведзена да ўхвалення чалавечага жыцця, усё адкрыта чытачу, пададзена, як на далоні. Падобны падыход да раскрыцця тэмаў, праблемаў, паказу чалавечых характараў, які можна было б назваць «адкрытым», назіраецца і ўтворчасці Івана Шамякіна. Што, напрыклад, незразумелае ў яго пенталогіі «Трывожнае шчасце» ? Каханне Сашы Траянавай і Пятра Шапятовіча? Адрозненне паміж духоўным светам Сені Пясоцкага і Сямёна Кідалы? Супроцьпастаўленне мірнага даваеннага і ваеннага жыцця? Не, усё ў Шамякіна мае прамое значэнне ў творах: дабро ёсць дабро, зло ёсць зло, летуценнікі застаюцца летуценнікамі, практыкі і прыстасаванцы — практыкамі і прыстасаванцамі, бярозкі і сосны — бярозкамі і соснамі, а не нечым большым, чым, дапусцім, у творчасці Івана Навуменкі — аўтара раманаў «Сасна пры дарозе», «Вецер у соснах», у рамане Карамазава «Путча» ды і «Нерушы» Віктара Казько. I Млечны Шлях застаецца Млечным Шляхам, пад якім разгортваюцца зямныя падзеі. Але ёсць у літаратуры пісьменнікі, якія ператвараюць звычайнае зямное жыццё ў суцэльныя сімвалы, насычаюць гэтыя сімвалы глыбінным падтэкстам. Такіх пісьменнікаў няшмат у нас, многія майстры звыкліся з думкай, што трэба пісаць зразумела, даступна, ледзь не апускацца да слаба адукаванага, непераборлівага і непатрабавальнага чытача. Кузьма Чорны не любіў «адкрытае» пісьмо. Яно ў яго заўсёды таямніча-загадкавае, простае толькі на першы погляд. Таямнічасць і загадкавасць — душа літаратуры. Не было б яе, хто чытаў бы творы, дзе паўтараліся б адны і тыя ж сітуацыі, дзейнічалі адны і тыя ж героі, як у Купалавай «Вечарынцы ў калгасе». Жыццё, паводле Чорнага, само па сабе — загадка, свайго роду Сфінкс, рэбус, які не кожны можа патлумачыць. Так, напрыклад, у рамане «Млечны шлях» Млечны Шлях — не проста згустак зорак на небасхіле, а жывая істота, якая пільна назірае за ўсім, што робіцца на зямлі. Ён у рамане няветлівы, азмрочаны, бо распадаецца часовы чалавечы калектыў з беларуса-заходніка, чэха, паляка, беларуса-ўсходніка, немцаў. У хаце Мікалая Сямагі яны пасябравалі, спавядаюцца, сытыя, пасля пахавання маленькай дзяўчынкі, перад яе сястрой у сваіх маленькіх радасцях і бедах. Здаецца, усё ў парадку, усе — аднадушныя ў жаданні быць братамі, але як толькі ў хату заяўляецца фашысцкі карны атрад, немцы прымыкаюць да яго, здраджваюць ранейшым таварышам і выдаюць іх за партызанаў. Млечны Шлях не дараваў людзям падобнае злачынства. Яму тужліва і страшна глядзець на тое, што гуманісты вершаць смерць над ваўкалакамі, вымушаныя спаліць іх у сваёй хаце, сваім мірным доме. Дзеянне ў рамане адбываецца не толькі ў маленькай кропцы зямлі, але і на ўсёй планеце, а Млечны Шлях — пракурор, суддзя, сведка зямных злачынстваў, зямной бяды.

Да сімволікі прыбягае мастак і пры характарыстыцы герояў, што ператвараюцца ў носьбітаў нейкіх агульнаабстрактных паняццяў. Так, напрыклад, у рамане «Вялікі дзень» заваёўнік Клебер — сама жорсткасць і бесчалавечнасць. Яго дзікунскія дзеянні чалавеказабойцы зведзены ў адну мастацкую дэталь: на фоне палаючага млына, дзе гінуць невінаватыя людзі, стаіць чалавек-робат, чалавек-аўтамат, і твар яго падобны на «востры меч». Чалавек-меч — можна і так сказаць пра яго, некалькі дапаўняючы аўтарскую задумку пра вобраз ката, пазбаўленага самых мінімальных рысаў чалавечнасці.

Значны філасофскі змест укладвае мастак у вобразы-архетыпы (найбольш старажытныя, даўно вядомыя), уласцівыя не толькі беларускаму, але і іншым слоўным мастацтвам народаў свету. Так, у рамане «Пошукі будучыні» неаднаразова пісьменнік звяртаецца да вобраза дарогі, шляху, што значаць рух наперад, еднасць паміж рознымі часткамі свету і куткамі Беларусі. У гэтым і іншых творах падобныя вобразы сімвалізуюць сувязь паміж рознымі эпохамі, мінулым і будучым часам. Вось як, напрыклад, майстар апісвае грунтавую дарогу з Палесся на Мінск: «няроўная, выкручастая і больш ціхая, чым людная». Але менавіта па гэтай дарозе рухаліся людзі за часам Вялікага княства Літоўскага. Менавіта тут пачыналася наша гісторыя. Гэтыя дарогі звязвалі розныя часткі Беларусі, засведчылі больш даўнюю гісторыю, бачылі большасць радасцей і трагедый нашай зямлі. Толькі пасля іх з'явіліся цывільныя, удасканаленыя і папраўленыя асфальтаваныя шашэйныя дарогі. Не выпадкова і тое, што даўні шлях беларусаў заканчваецца колам і абрываецца ў жыце: кола — сімвал вечнага руху, жыта — сімвал жыцця. Так і кружыць наш народ у вечнасці, сярод узрошчанага ім жыта, дзеля будучай перспектывы.