Твір образ гулівера як втілення концепції нової людини

Сам дав тільки 20

Кышның салкыннарыннан соң мин язны сагынып көтеп алам. Яз − табигатьнең кышкы йокыдан уяну вакыты. 
Бүген язның беренче генә көне. Аның әле кыштан әллә ни аермасы юк. Салкын. Бураннар да уйный. Ләкин мин боларны язның кыш белән тартышуы дип уйлыйм. Кояш барыбер үзенекен итә, җылыта. Түбәләргә боз сөңгеләре дә элеп куя. Кояш җылырак карау белән, боз сөңгеләреннән туктаусыз тамчылар сикерә башлый. Алар кояш нурларында энҗе кебек ялтырыйлар. Түбә калайларыннан пар күтәрелә. Чыпчыклар һәм песнәкләр дә күңеллерәк чыркылдаша. Көннәр дә озыная бара. 
Яз кояшы елмаеп карау белән, бөтен табигать кышкы йокысыннан уяна башлый

Иногда красота природы просто завораживает, кажется, что нет ничего в мире прекраснее. Красота мира не с чем не может сравниться. Многие художники и поэты пытаются воспеть в своих произведениях красоту природы. Как она прекрасна. В каждую пору года природа прекрасно по-своему будь-то лето, осень, зима, или весна. Но это касается не только поры года, но и времени суток. Особенно красива природа на рассвете и на закате дня. Именно в эти минуты ощущаешь какое-то волшебство, словно природы раскрывает перед тобою всю свою душу.