Главная тема произведения хорь и калиныч

Автор любуется героями, очерк наполнен гордостью за  

свой народ, за неисчерпаемость богатств его душевных сил,  

не сломленных веками крепостной неволи.

Так раскрывается в рассказе тема народа.

По существу, очерком "Хорь и Калиныч " Тургенев

совершил своего рода переворот в решении темы  

народа. В крестьянине он разглядел не только личность,  

но и ее творческий интеллектуальный потенциал,  

который необходим для развития русской нации.

не за что))

У апавяданні В. Карамазава «Дзяльба кабанчыка» расказваецца пра звычайны для вясковага жыцця эпізод — дзеці прыехалі ў вёску да маці «на свежыну». Але пісьменнік звяртае нашу ўвагу на паводзіны дзяцей, іх адносіны да маці.
Маці вырасціла, выпеставала трох дзяцей: Веру, Ніну і Сцяпана. Мы даведаліся, што ўсе яны добра ўладкаваліся, жывуць у горадзе, не адчуваюць сябе беднымі, а дапамагае маці толькі адзін Сцяпан. Вера і Ніна нават не адчуваюць сваёй віны за тое, што даўно не былі на магіле бацькі, забыліся туды дарогу. Не заўважаюць, што іх маці стала зусім старэнькай, а даглядае такую вялікую гаспадарку. I даглядае не для сябе, а для таго, каб дзеці, прыехаўшы, маглі чаго ўзяць. Пісьменнік не апісвае знешнасці сясцёр, а ўсю ўвагу надае адзенню малодшай сястры Ніны — белы плашчык, чырвоны берэцік, лакавыя чаравічкі. Яна прыехала не дамоў, а ў госці. Ці можна ў белым плашчыку і лакавых чаравічках дапамагчы маці па гаспадарцы? Канешне, не. Ды яна і не збіралася дапамагаць. Яе не ўразілі словы маці аб тым, што цяжка стала «цягнуць» гаспадарку — рукі ломіць і не хапае сіл. Але найбольш яскравы эпізод, які характарызуе ўсіх дзяцей — сцэна дзяльбы кабанчыка. «Смешна было глядзець, як маці бярэ з агульнай кучы кавалак, варочае яго з боку на бок, перакладае з рукі ў руку, гадаючы, каму пакласці, а сёстры і Коля ўважліва сочаць за матчынымі рукамі, маўчаць, ані слова — не да размоў...» Сясцёр і зяця турбуе толькі адно, каб толькі іх не абдзялілі. Адзін толькі Сцяпан заўважае, што маці недзе парэзала палец і ён, заматаны ў белую анучку, «падобны на белую каціную лапку». Аднаму Сцяпану няёмка, што маці ўсё мяса аддае ім, а сабе нічога не пакінула. Менш за ўсё маці думае пра сябе, а дарослыя дзеці нават не заўважаюць гэтага ў прагным жаданні атрымаць найлепшы кавалак.
З усіх дзяцей мне падабаецца Сцяпан. Толькі ён зразумеў сваю памылку і вярнуўся да маці. Ён не прымае жорсткасці і абыякавасці іншых дзяцей. Яму сорамна перад бацькам, што не спраўдзіў яго надзеі і з'ехаў у горад. Сцяпан — адзіны чалавек, якога і можна назваць сапраўдным сынам, а астатнія дзеці ўжо «страцілі святое штосьці», «ачарсцвелі душою».

Эта историческая песня относится ко времени Крестьянской войны 1773-1775 годов. Предводителя этой войны звали Емельян Иванович Пугачёв.По названию "Пугачев казнён" понятно, какие события послужили для неё основой - казнь Пугачева.По объему песня короткая, но даже в этих семи строках понятно, как любили и уважали крестьяне Емельяна Пугачёва, обращаясь к нему: "Емельян ты наш родной батюшка!..."Песня проникнута тоской, страхом, горем...В песни присутствуют такие средства художественной выразительности, как: -олицетворение ("Красное солнышко закатилось ..."); -эпитеты ("родной батюшка", "сироты горемычны");Ведь он заступился за крестьянский рабочий народ, который был уже ужасно истощен и работал, не покладая рук.Даже Екатерина II дала палачу тайную чтобы он смягчил казнь.