Коли вадим украв коралі у софійки цитата . русалонька із 7-в

Вобразы сымона і лявона зяблікаў у драме янкі купалы "раскіданае гняздо"., янка купала вобразы сымона і лявона зяблікаў у драме янкі купалы "раскіданае гняздо". у драме «раскіданае гаяздо» янка купала зна-ёміць нас з жыццём беларускай вёскі напярэ-дадні першай рускай рэвалюцьгі 1905 года. жыц-цё было цяжкім і гаротным, бо капіталістычныя адносіны, якія нараджаліся ў краіне ў канцы дзевятнаццатага стагоддзя і на пачатку двацца-тага, прыводзілі да паўсюднага абеззямельвання сялянства. разам з тым я. купала ў сваім творы адлюстраваў рэвалюцыйны настрой пера-давой часткі сялянства, якая не хацела сядзець склаўшы рукі і чакаць лепшага жыцця, а імкну-лася дабіцца гэтага жыцця са зброяй у руках. сям'я лявона зябліка — тыповая вясковая сям'я таго часу. зяблікі маюць сваю хату і не-вялікі надзел зямлі, які лявон атрымаў у спад-чыну ад свайго бацькі. ды вось бяда — малады паніч захацеў адабраць гэтую зямлю. упэўне-ны ў тым, што праўда на яго баку, лявон па-чынае судзіцца з панічом. на словы жонкі: «ці з багатым беднаму судзіцца? пакуль з багатага пух, то з беднага дух. цэлыя вёскі такіх, як мы, з хат у поле вывозілі ад пасеваў, ад усяго дабра» — лявон не звяртае ўвагі. аднак, як і трэба было чакаць, суд заступіўся за памешчы-ка, а лявону з сям'ёй было загадана ў кароткі тэрмін выселіцца з хаты. для лявона гэта было сапраўднай трагедыяй. «сумленны жыхар, шчыры сявец», чалавек, які ўсё жыццё пра-рабіў на гэтай зямлі, з году ў год паліваў яе сваім потам, перацерусіў на ёй кожную грудач-ку, ён не мог уявіць свайго жыцця без гэтай зямлі. даведаўшыся, што справа прайграна і зямлі яму ўжо не вярнуць, лявон вырашае скон-чыць жыццё самагубствам. зразумела, ён мог бы пайсці да паніча, пакланіцца яму, але быць парабкам лявон не хацеў ды і занадта стаміўся ўжо абіваць парогі судовых устаноў. разам з лявонам за зямлю змагаецца і яго старэйшы сын сымон. у сымона гэтакая ж самая прага да зямлі. ён — моцны і адважны чалавек, натура гордая і свабодалюбівая. зоська так гаворыць пра свайго брата: «птушкаю-арлом быць бы табе і лётаць па паднябессі, як лётае вецер гэты вольны! толькі ж бяда — крылле не дадзена табе, саколе ты мой зорка вокі». усёй душой сымон ненавідзіць прыгняталь-нікаў, тых, хто не дае не толькі яго сям'і, а і ўсім сялянам вольна жыць. у адрозненне ад бацькі, які не бачыў выйсця са становішча, у якім апынуўся, лявон добра ўсвядоміў — вый-сце ў барацьбе. i ён гатовы да гэтай барацьбы. памірыцца з панічом — такой думкі няма ў галаве сымона. для яго гэта прыніжэнне ча-лавечай годнасці. на прапанову маці пайсці да паніча на службу хлопец гнеўна і рашуча ад-казвае: « пайду туды, і вы ўсе не пойдзе-це. аднаго кроку ў той бок не і адгэтуль не саступлю. магіла татава стала векавечнай пе-рагародкай паміж імі і намі, і не зніштожыць яе сілай чалавечай! гора таму, хто першы пера-ступіць гэты насып магільны над сваім родным, працягне рукі к ім і пойдзе з імі» калі ў вобразе лявона зябліка я. купала ха-цеў паказаць даведзеную да адчаю беззямел-лем частку сялянства, якая не бачыла выйсця са свайго гаротнага становішча і ўсё яшчэ спа-дзявалася знайсці праўду ў існуючым ладзе, то ў вобразе сымона — перадавую, актыўную частку сялянства, гатовую выйсці на ўзброе-ную барацьбу з несправядлівым сацыяльным .

Виктор петрович астафьев - известный современный писатель. он родился в сибири на великой реке енисее. в его жизни были и беспризорное детство, и трудный солдатский путь, и тяжелое ранение, и широкое читательское признание. в1951 г. в. п. астафьев написал свой первый рассказ. герои произведений астафьева - простые люди, попавшие в тяжелые жизненные обстоятельства. они добры и сильны духом. в рассказе астафьева «конь с розовой гривой» изображены и взрослые, и дети. у каждого своя судьба, но тем не менее у них есть много общего. бабушка мальчика, соседи левонтий и тетка васеня с оравой и сам главный герой показаны так живо, что читателю кажется, будто он на самом деле знаком со всеми описанными людьми. автор с большой симпатией относится к бабушке главного героя. она предстает домовитой, серьезной, строгой, но в то же время справедливой. ей одной приходится поднимать оставшегося сиротой внука. практически ничего не говорится о том, как жил сам главный герой рассказа и его семья. однако создается впечатление, что жили они все-таки лучше, чем бестолковые и шумные соседи. ведь именно бабушка давала в долг тетке васене, а не наоборот. сосед дядя левонтий предстает буйным и ленивым человеком, который почти ничего не делает по дому. поэтому в доме и во дворе царит полное запустение: «весною левонтьевское семейство ковыряло маленько землю вокруг дома, возводило изгородь из жердей, хворостин, старых досок. но зимой все это постепенно исчезало в утробе печки, раскорячившейся посреди избы». дядя левонтий - один из немногих оставшихся в деревне мужиков. война опустошила некогда многочисленное селение. левонтий не любил работать, и семья его жила скудно. однако в день получки левонтий устраивал своим детям настоящий праздник: в доме появлялись конфеты, пряники - все те «вкусности», о которых наш маленький герой мог только мечтать. вся семья усаживалась за стол и принималась с аппетитом уплетать нечаянное угощение. изголодавшиеся дети поглощали еду, не чувствуя ее вкуса, надо было успеть съесть больше своих братьев и сестер, ведь назавтра уже ничего не останется. левонтий сажал за стол и маленького соседа, угощал его, выбирая для него лучшие лакомства. но уже наутро от получки ничего не оставалось, а тетка васеня с детьми пряталась по соседям от пьяного разбушевавшегося мужа. именно поэтому бабушка говорила своему внуку, когда он собирался проникнуть в дом соседей после получки: «нечего куски нечего этих пролетарьев объедать, у них самих в кармане - вошь на аркане». автор подчеркивает доброту дяди левонтия. но доброта эта, в общем-то, не приносит никому особенной пользы. дети и жена живут в нищете, к тому же пьяный дядя левонтий их безжалостно обижает.