Вычислите объем паралеллипипида если его длина 3 см ширина 2 см высота 1 см​

6см

Пошаговое объяснение:

V=3*2*1=6см

Пошаговое объяснение:

Объём параллелепипеда равен произведению трех его измерений: V=a*b*h, следовательно V=1*3*2=6

(1+0+0+2):3=3:3=1 нацело, 1002 вконце четное (2) значит на 2 делится; 

значит нашли наименьшее четырехзначное число делится на 2 и на 3. это 1002. 

2) на 3 и на 5; 

на 3 признак деления сумма должна делится, на 5 надо вконце 0 или 5, тогда все число делится Наименьшее 1000 делится на 5, но на три нет; 
1005, 1010, 1015, 1020.. Делятся на 5, ищем среди них сумму чисел на 3 что делится; 1005= (1+0+0+5):3=6:3=2 делится, 

значит нашли наименьшее четырехзначное число делится на 3 и на 5 это 1005. 

3)) на 3 и на 10

На 3 и на 10, признак на 3 сумма должна делится и на 10 вконце ноль, смотрим с наименьшего с нулем и чтоб на 3 поделить сумму в тысяче 1 есть; 3-1=2 не хватает чтоб делить на 3, значит пишем в десятки; или так 1000 и + 10; ->> 1010,1020,... 1020->> (1+0+2+0):3=3:3=1 

Значит число наименьшее 1020. 

4)) на 2 и на 9; 

признак делимости на 2- четное вконце и на 9 сумма цифр должна на 9 делится. Наименьшее 1000, ищем 9-1= +8 единиц не хватает, чтобы делилось на 9, но надо четное, 1000+0008=1008, четное и 8+1=9, 

значит число 1008. 

5)) на 5 и на 9 

На 5- ноль или 5 вконце, на 9 сумма цифр должна делится. Проще считать так, 1000 есть 1; 5 вконце не ноль, чтоб меньшее число было; 9-5-1=3 не хватает, ставим где десятки и 1035 получаем или так; 1000 наименьшее, ищем на 5 и 9, сперва на 5 или 0 или 5; ->> 1000, 1005, 1010, 1015, 1020,1025, 1030, 1035.. ; сумма цифр 1+0+3+5=9; 9:9=1, 

значит наименьшее число 1035. 

6)) на 9 и на 10; 

на 9 сумма цифр и на 10 вконце ноль уже выше было. Ищем на 10 сперва; сразу ясно на 9 поделится; 9-1 (от наименьшего 1000)= 8 ещё надо и это десятки, единицы не поделим на 10; пишем 1000, 1010, 1020, 1030, 1040, 1050, 1060, 1070, 1080..; 1+0+8+0=9; 

значит наименьшее 1080. 

Ласяня падрасло, падужэла, пачула, што ў яго залячылася рана — спачатку зацягнулася цвёрдаю, тоўстаю, бураю ад кры-ві нарасцю, а пасля гэта нарасць пачала сушэць, свярбець і ад-лушчвацца ды абвісаць.

У падпаветцы — на ахапку сена — яно спала ноччу, а днём гуляла па двары, пазнаёмілася з усімі яго насельнікамі. Па-любіла шчыра гаспадара, мірна ўжылася з крышку страгава-таю гаспадыняю, падружылася з таварыскім сабакам, са сва-вольнікам-цялём, амаль равеснікам, з якім гойсала па двары; з катом, з курамі — драбнатой — яму было нецікава... 3 вялі-кай — амаль з ласіху — каровай адразу ж ніякага сяброўства

не выйшла...

Найболын ласяня пасябравала з гаспадаровымі дзецьмі — з хлопчыкам і дзяўчынкаю. 3 імі яно і дурэла, бегала па два-ры, брала з іхніх рук смачны хлеб, салодкія цукеркі і пернікі, ад іх яно атрымала смешную, нават дураслівую мянушку — Губаты.

Прыдумаў гэта хлопчык. Усё дзівіўся, што ў ласяняці такая гарбатая морда, абвіслая верхняя губа, а пасляі выдумаў: «Гу-баты!»

Спачатку называлі так дзеці, а пасля пачалі гэтак падклі-каць і сталыя.

У адзін з апошніх летніх дзён, у яшчэ раннюю, сівую ад ту-ману раніцу, да якой яго рана стала цвёрдай, зарубцавалася, хоць так і не зарасла шэрсцю, чамусьці прынёс яму вядро з пойлам не босы, яшчэ заспаны хлопчык, а сам гаспадар.

— Ну што, Губаты? Стаў ты ўжо дужы, здаровенькі, то ідзі ў свой дом і жыві, дзе ўсе твае сваякі жывуць... Ідзі да свайго, а пра нас забудзь...

Ляснік замахаў рукамі — і Губаты, зусім не спалохаўшыся, а дурасліва і як дражнячыся, падскочыў, брыкнуў заднімі на-гамі і гайсануў далей, імгненна п'янеючы ад вялікай прасто-ры, бегу, душой адчуваючы, як яму ўсяго гэтага дасюль не ха-пала.

За выганам пачаўся адразу малады лес, які знаёма пахнуў зеленню, смалой, расою, — і ў душы Губатага нешта як варух-нулася, захацелася бегчы, і ён, ужо нічога не помнячы, не азіраючыся, мінуў маладняк і памчаў у глыб лесу. Стары са-соннік яшчэ болей завабіў нечым невядомым, родным, мілым, што ён адчуў такое вялікае шчасце, якое, здаецца, не толькі поўніла грудзі, але і ахмяляла зусім...

... Ап'яненне воляй прайшло, і ён адчуў, што шмат чаго тут не ведае, а вось леснікоў двор знае ўжо да драбніц...

I тут ён пачуў, што яго жаласна кліча хлопчык: «Губаты, дзе ты, Губаты?» Ён зразумеў, што далёка адбегся, пакінуў сваіх сяброў. Падумаў так і затрусіў назад.

Губаты, Губаты! — радасна закрычаў хлопчык і хутка-хутка пабег насустрач.
Ты маніў нам... — папракнуў хлопчык бацьку, калі той паволі падышоў сюды. — Губаты не ўцёк сам, а ты яго вы-пусціў. Як выпусціў бусла, зайчыкаў, дзікіх парасят... Але Гу-батага мы не адпусцім, ён будзе жыць у нас... Я яго буду кар-міць...
I я буду... — паўтарыла за ім дзяўчынка, гэтаксама з па-прокам пазіраючы на маўклівага, як вінаватага, бацьку сваімі вялікімі вачамі, поўнымі слёз...
— Добра вы робіце, дзеці, і нядобра... — нарэшце азваўся ён. — Хораша і люба, што гледзіце так Губатага, але блага, што трымаеце. Ён звер і павінен жыць у лесе. Там яго дом... Пас-цель, яда, воля Цяжкабывае дзікаму зверу, калі ягозалішне прыручаць людзі... Гора бывае, бяда... Я ж ведаю...