Продукты растительного происхождения отметь, закрасьте кружок зелёным карандашом а продукты животного происхождения красным

Ну короче вот............................

Қызыл кітапқа енген жануарлар (омыртқалылар)

1-категория. Құланның бұл түршесі Үстіртте мекендеген, ал XX ғасырдаң 30-жылдары ол жерден жойылып кетті. Қазақстанның басқа шөлді аудандарында басқа түршесі – қазақстан құланы мекендеген, бірақ ол 30-жылдары біржола жойылды. 1953 жылы Түркменстаннан Арал теңізіндегі Барсакелмес аралына әкелінген құландар көбейіп, 1982 жылдан бастап Іле аңғарына, Бетпақдала мен Шығыс Каспий өңіріне жіберілді.

Тоғай бұғысы

1-категория. Жойылып бара жатқан Орта азиялық түрше. Ертеде Қазақстанда Сырдария мен Іле өзендерінің бойында мекендеген, бірақ 60-жылдардың ортасында толықтай жойылған. 1981 жылы Тәжікстаннан бірнеше бұғы әкелініп, оларды Іле өзенінің сол жағалауында орналасқан Қарашеңгел аңшылық шаруашылағына жіберілді. Саны 200-ге жетіп, одан ары қарай өсуде. Бұл бұғыларды Сырдария мен Іле өзенінің бойында тіршілік мекені әлі де болса сақталған жерлерге жіберу керек.

Қарақұйрық

3-категория. Ертеде шөлді аймақта көптеп кездескен, бірақ қасақылыққа байланысты оның саны 200 мыңнан (30-жылдары) 10 мыңға (70-жылдары) дейін кеміді және көп жерлерде ол кездеспейтін болды. Түрді Қызыл кітапқа тіркеген соң оның саны тұрақталып, жан-жақты қорғалатын жерлерде өсе бастады. Қазір Қазақстанда 30-50 мыңдай қарақұйрық бар. Қорғалатын жаңа территориялар ашу керек.

Үстірт арқары

3-категория. Тек Үстірт пен Маңғыстауда ғана мекендейді. 70-жылдары саны 7-10 мыңнан 1-4 мыңға дейін кеміді, бірақ Үстірт қорығын және 2 қорықша (Ақтау-Бозашы мен Қарагие-Қаракөл) құрылғаннан соң саны өсіп, 1991 жылы 5,5 мың басқа жетті. Бұл түршенің шектелген санын пайдалану жөнінде тәжірибелер жүргізу басталды. Үстірт қорығының территориясын кеңейтіп, бірнеше қорықшалар ұйымдастыру керек.

Алтай арқары

1-категория. Тек Алтайда ғана кездеседі. Ол жерде шамамен 80-дей арқар мекендейді, яғни бұл түрше жойылып кету шегіне жақын тұр. Негізгі себеп – қасақылық және арқарлар тіршілік мекенінде пәрменді түрде мал жаю. Мал жаюды шектеп, Күршім жотасының оң жақ беткейінде Марқакөл қорығының жеке бөлімшесін ашу керек.

Қызылқұм арқары

1-категория. Қазақстанда Қызылқұмда мекендейді, бірақ ол жерде жойылып кетуі де мүмкін. Өйткені 70- жылдардан бастап бірде-бір рет кездеспеген. Себебі басқа да тұяқтыларға әсер ететін факторлар – қасақылық және үй малдарын көптеп жою. Бұл түршені питомниктерде қолдан өсіруді бастау және алынған төлдерді қорғалатын территорияларға жіберу мезгілі жеткен сияқты. Оларды қорғау үшін Қызылқұм қорығы мен бірнеше қорықшалар ұйымдастыру керек.

Қазақстан арқары

1-категория. Орталық Қазақстанның аласа қырат жоталарында мекендейді. 60-жылдары саны мен таралу аймағы қасақылық пен тіршілік етуге жарамды мекендердің тарылуына байланысты қысқарды. 90-жылдардың ортасына қарай оның саны 12 мыңға дейін өсіп, бұл түршені белгілі бір қорғалатын жерлерде олардың шектелген санын пайдалану жөнінде тәжірибелік жұмыстар басталды. Қорықшаларда арқарларды қорғауды күшейтіп, далалық қорықтар құрып, оларды Ұлытауға қайтадан жерсіндеру керек.

Тянь-Шань арқары

2-категория. Тянь-Шань мен Жоңғар Алатауында тараған. Бұл түршенің саны шапшаң төмендеп, қазір оның саны 1,5 мыңнан аспайды. Себеп-ері – басқа  арқарларға әсер ететін факторлар. Ақсу-Жабағылы қорығына жақын жатқан арқардың қыстайтын жерлерін қосу, көршілес Қаратау жотасында бұл қорықтың бөлімшесін ашып, Жоңғар Алатауында қорық құруды жеделдету керек.

Қаратау арқары

1-категория. Тек Қазақстанда Қаратауда ғана мекендейтін бұл арқар қазіргі кезде толық жойылу шегінде, бар-жоғы 100-150-дей басы сақталған. Осындай өзіне тән ерекшелігі бар жануарды сақтап қалу үшін жеделдетіп Қаратау қорығын және осы жотаның солтүстік-батыс шетінде қорықшалар ұйымдастыру керек.

 

1-категория – жойылып бара жатқан;

2-категория – саны жылдан-жылға күрт азайып бара жатқан;

3-категория – сирек кездесетін;

4-категория – ғылыми тұрғыдан толық зерттелмеген;

5-категория – қалпына келтірілген түрлер.

Объяснение:наверное понятно )))

Памятник Минину и Пожарскому на Красной площади, работы скульптора Ивана Петровича Мартоса, был установлен в 1818 году. Открытие памятника состоялось 20 февраля, в присутствии императора с императрицей и при большом скоплении народа. Памятник посвящен Дмитрию Пожарскому и Кузьме Минину – руководителям народного ополчения в 1612 году. Первоначально памятник предназначался для установки в Нижнем Новгороде, где формировалось ополчение. Но Мартос настаивал на установке памятника в Москве. Окончательно было выбрано место перед Верхними торговыми рядами на Красной площади Москвы. И. П. Мартос изобразил момент обращения Минина к раненому князю Пожарскому. Минин призывает Пожарского возглавить войско и освободить Москву. Одной рукой Минин вручает Пожарскому меч, а другой указывает на Кремль, призывая к защите Отечества. Мартос был приверженцем классического стиля. Фигуры в его исполнении напоминают античные скульптуры, но скульптор сумел придать им узнаваемые национальные черты. Создание памятника было начато в 1812 году. Руководил работами Мартос. Сначала была изготовлена малая модель памятника. Отливкой памятника занялся Василий Екимов - литейный мастер Академии Художеств. Отливка памятника была выполнена в августе 1816 года. Для производства работ было приготовлено 1100 пудов меди. Медь плавили 10 часов. Впервые в истории Европы, отливка такого грандиозного памятника была выполнена за один раз. Пьедестал монумента выполнен из трех цельных кусков гранита, доставленного из Финляндии. Его изготовил каменотес Суханов. Пьедестал украшен горельефами. Перевозили памятник из Петербурга в Москву по воде. Памятник отправили из Санкт-Петербурга 21 мая 1817 года, а доставлен в Москву он был 2 сентября 1817 года, где и установлен в феврале 1818 года. В 1931 году монумент решили переместить к собору Василия Блаженного, т.к. он мешал проведению парадов. В настоящее время рассматривается вопрос реставрации памятника и его возвращения на историческое место.