Неліктен ғұндар мен қаңлылар одақтасқа айналды?

Ғұндардың юэчжи тайпасымен күресі ғұндардың жеңісімен аяқталды. Юэчжилер тек біздің заманымызға дейін 174—165 жылдары түпкілікті талқандалды. Нәтижесінде, юэчжилер Орталық Азияға шегініп, Әмударияның жоғарғы ағысына жылжиды. Ғұндарға бағынғандардың арасында үйсіндер де бар еді. Қытай жазбаларында 36-ға жуық көрші ұлыстардың бағындырылғандығы айтылған. Мөде біздің заманымызға дейін 174 жылы қайтыс болды.

Мөденің баласы Лаушан тұсында юэчжилер тасталқан болып жеңіліп, олардың бір бөлігі Жетісуды мекен етті. Жетісудағы сақтардың бір бөлігі юэчжилердің қысымынан Ферғананы басып өтіп, Парфия, Бактрияға жылжып, келесі бір бөлігі Ауғанстан Солтүстік Үндістанға (Кашмирге) өтіп кетеді. Үлкен юэчжилер Жетісуды 30—40 жыл шамасындай ғана иемдене алды. Кейін Жетісуды үйсіндер юэчжилерден тартып алды. Ғұндардың әскери көмегінің арқасында үйсіндер осылайша Жетісуға орналасқан болатын. Батысқа қарай ығысқан юэчжилер Бактрияны өзіне бағындырады. Олардың енді бір бөлігі үйсіндермен араласты.

Ғұндар мен Қытай арасында айырбас сауда жүріп тұрды. Бұл, әсіресе ғұндарға тиімді еді. Біздің заманымызға дейін 158 жылы шекарадағы сауда көздерін кеңейту мақсатында тәңіркұты Қытайға қарсы соғыс ашты. Біздің заманымызға дейін 152 жылы ғұндармен тағы сауда жөніндегі шартқа қол жеткізеді. Шекаралық аймақтарда сауда орындары ашылады. Сонымен қатар Гобиден оңтүстікке қарай жайылымдарды қайтарып алады.

Біздің заманымызға дейін 133 жылы ғұн-қытай соғыстарының жаңа кезеңі басталды. Бұл жолы соғысты қытайлықтар бастады. Әскери кимылдар бұрынғы ғұн аумағына ауысты. Соңғы ұрыста 90 мың ғүн әскері талқандалды. Біздің заманымызға дейін 90-жылдардағы қақтығыстарда 70 мың қытай әскері ғүн әскерін жеңе алмады. Өз күшімен ғұндарды жеңе алмайтындығына көзі жеткен Қытай билеушілері енді 20 жыл үзілістен кейін басқа көшпелі тайпаларды ғұндарға қарсы айдап салуға кірісті. Біздің заманымызға дейін 71 жылы ғұндар бағындырған елдерді өз жағына тарта бастады. Солардың қатарында үйсін билеушісіне елші жіберіп, некелік байланыстар орнатады. Ғұндар да қарап қалмай, өз кезегінде үйсін күнбиіне (гуньмосына) бір қызын береді. Ал ғұндар мен қытайлықтар арасындағы текетірес одан әрі жалғаса берді. Ғұндар енді қытайлықтардың одақтасы — үйсіндерден кек алуға кіріседі. Үйсіндердегі қытай ханшасы император сарайына хат жолдап, үйсіндерге көмек беруін талап етеді. Қытайдың 100 мың атты әскері ғұндарға қарсы аттанады. Үйсіндердің өзі 50 мың әскер шығарады. Біріккен үйсін-қытай күштеріне қарсы тұра алмаған ғұндардың 39 мың беделді адамдары қолға түсіп, 700 мың малы жаудың қолында қалды. Бұл ғұндар үшін орны толмас ауыр соққы болды. Біздің заманымызға дейін 71 жылы үйсіндерге қарымта шабуылға шыққан ғұндарға шығыстан дунхулар, батыстан үйсіндер шабуыл жасады. Ғұндар әскері ауыр жеңіліске ұшырайды. Бүкіл малдарының тең жартысынан айырылады. Үштен бір бөлігі ұрыс алаңында қаза табады. Адамдарының 3/10 бөлігі аштан өледі. Қытай әскерлері де үш бағытта шабуылдап, мыңдаған әскерді тұтқынға түсіреді. Қытайлықтар ғұндарға қарсы көршілерін айдап салуын жалғастыра берді. Ғұндардан тартып алған жерге әскери еңбек армияларын орналастырады.

Біздің заманымызға дейін 59 жылы Қытай Батыс өңірді басқаратын орган кұрды. Енді ғұндардың өз ішінде де іріткі басталып, билікке талас туған еді. Билікке таласудан, ішкі-сыртқы дағдарыстардан Ғұн мемлекеті ыдырап, біздің заманымызға дейін 55 жылы оңтүстік және солтүстік болып екіге бөлінеді. Хуханье шаньюй бастаған оңтүстік топ — Қытаймен бейбіт қарым-қатынас орнатты. Ал Чжи-Чжи бастаған ғұндардың солтүстік бөлігі Қытайдың қысымымен батысқа ауады.

Біздің заманымыздың Ill ғасырдың бірінші жартысында Шығыс Қазақстан мен Жетісуға келген ғұн тайпалары V ғасырға дейін өмір сүрген Юэбан мемлекетін құрды. Бұрынғы солтүстік ғұндардың ұрпақтары болып саналған аталмыш мемлекет дәстүрлі тәңірқұты атағын алды.

Деректерде юэбандықтардың тілі ежелгі түрік тіліне жақын болғандығы туралы мәлімет бар

Ғұндар — көшпелі халық. Ғұндар тәңіршілдік дінді ұстанып, түркі жазуын пайдаланған. Сөйлеу тілі де түркі тілі болған. Шығыста Мөде «шығыс қу» тайпаларын бағындырды, ал оның құрамына, шамамен алғанда, Керулен және Онон алқаптарында мекендеген сәнби және ұқуан тайпалары кірген. Мөде батыста юеди (юечжи) тайпаларына қарсы жорықтар жасаған. Бұл кезде қазіргі Кореядан Тибетке және Шығыс Түркістаннан Хуанхэнің орта ағысына дейін созылып жатқан аумақ ғұн шаңюйлерінің қол астына түскен, ал солтүстікте ғұн конфедерациясына біріккен тайпалар Байкөлден арғы оңтүстік аудандарға дейінгі аумақты алып жатты. Деректемелерде ғұндардың Саян-Алтай тайпаларына жасаған жорықтары туралы да айтылады. Шежіреші б.з.б. 201 жылы сүннулердің солтүстікке және солтүстік-батысқа қарай жорығын жалғастырып, Қуңюй, Түсүйше, Динлин, Гекүң және Сіңлі елдерін бағындырғанын хабарлайды. Мәтінде берілген түсініктемеде әлгі айтылған бес елдің сүннулердің солтүстік жағында жатқаны айтылады, ол батысында Кем (Енисей) өзенінен Іле алқабына дейін созылып жатса керек. Б.з.б. 201 жылғы жорық кезінде ғұндар Алтай тайпаларын түгелдей дерлік бағындырған, бірақ олар бұл аумақты толық қол астына қаратқан жоқ. Қалай дегенмен де, сол кезде осылай болғанын жазбаша деректемелер де, археологиялық материалдар да көрсете алмады.

1.* На других планет Солнечной системы нет почвы, так как для почвы необходимы пригодные условия - вода, нужное количество солнечного тепла. Кроме Земли, нигде нет таких условий. На нашей Земле есть защитный воздушный слой, который защищает почву от сильного воздействия солнца, но при этом она не переохлаждается и получает нужное количество воды. В почве есть бактерии, т.е. жизнь, а, как пока доказано, жизнь есть только пока что на нашей планете.

2. Ветки и листья, мутная вода, глина и мел, песок, гравий и камни.

3. Макрофауна(мелкие млекопитающие землеройки кроты), мезофауна( черви, многоножки, мокрицы, насекомые, их личинки), микрофауна( нематоды, энхитреиды, клещи, в основном панцирные клещи, ногохвостки и другие), нанофауна(одноклеточные простейшие).

4.На начальной ступени развития общества основой его занятия было земледелие, охота, собирательство. С тех пор в обществе сложились изречения, связанные с землей, которую восхваляли, так как ресурсы брались из нее. Из-за аграрного построения общества и натурального хозяйства люди были благодарны плодородию земли. Плодородие - это почвы поддерживать жизнь растений. Для сельских жителей поля и огороды были едва ли не единственным существования, как бы человек не старался вырастить достойный урожай, все-таки очень многое зависело от погоды, от того, как земля отзовется на засуху или ливни. Если урожай будет хорош, то почет ждал крестьянина. Если же "земля не уродит", то и весь крестьянский труд - насмарку, земля не только сохраняет семена от морозов и ветра, но и им прорасти и дать добрый урожай, который будет кормить весь год, до нового урожая.

5.

1. вопрос тебе

почвы удовлетворять потребность растений в элементах питания, влаге и воздухе, а также обеспечивать условия для их нормальной жизнедеятельности.

Кроссворд слова:

Гумус, перегной, воздух, плодородие

Андрей Боголюбский - сын Юрия Владимировича (Долгорукого) и половецкой княжны, дочери хана Аепы Осеневича. 

Согласно сообщению позднего «Жития Андрея Боголюбского» (1701 г.) Андрей Юрьевич получил прозвище «Боголюбский» по названию города Боголюбова под Владимиром, своей основной резиденции.

Андрей Боголюбский был важнейшей политической и духовной фигурой в истории Руси в 1160-1170 годах, так как он не только созданию мощного Владимиро-Суздальского княжества (на месте бывшей Ростовской вотчины своего деда, Владимира Мономаха), но и превратил город Владимир-на-Клязьме в центр политической и духовной жизни Руси. 

В правление Андрея Боголюбского Владимиро-Суздальское княжество достигло значительного могущества и было сильнейшим на Руси, а впоследствии оно стало ядром современного Российского государства. 

***

Отец Андрея, суздальский князь Юрий Долгорукий, стремился утвердиться в Киеве и вёл нескончаемые распри со своими противниками. Андрей был вынужден до поры до времени подчиняться отцовской воле. В периоды кратковременных княжений Юрия в Киеве он правил в соседних уделах — Вышгороде, Турове, Пинске (1149—1151 гг., 1155 г.). Но ему было не по нраву княжение в неспокойных южных землях, где его судьба зависела бы от настроения дружины и вечевых решений горожан.

Властолюбивый и своенравный по характеру, Андрей хотел придать главенствующее положение среди русских княжеств Ростово-Суздальской земле, сделать её средоточием государственной жизни на Руси. Это и подтолкнуло его в 1155 г. бежать на Суздальскую землю против воли отца. 

Заложенная князем в Боголюбове резиденция стала любимым местом пребывания Андрея, которого с тех пор прозвали Боголюбским. В 1157 г., после смерти Юрия Долгорукого, ростовчане и суздальцы единодушно провозгласили Андрея князем. Но столицей княжества он избрал не Суздаль, а Владимир, где с размахом развернул каменное строительство.

При Андрее были сооружены Золотые врата, церковь Покрова на Нерли, Успенский собор — знаменитые на весь мир шедевры древнерусского зодчества, — множество монастырей, храмов, укреплений.

Боголюбский лишил владений и изгнал четырёх своих братьев, двух племянников, недовольных его самовластием бояр. Эти меры укрепляли княжеские позиции, но в то же время увеличивали число врагов.

Однако политические интересы Андрея простирались гораздо дальше пределов Северо-Восточной Руси. Поводом к одному из раздоров послужило то, что киевский князь Мстислав Изяславич — давний противник Андрея — по своей воле послал княжить в Новгород сына Романа.

В 1169 г. объединённая рать 11 князей, снаряжённая Боголюбским, двинулась на Киев. Разорённый и разграбленный город навсегда утратил своё былое значение центра Руси, а главенство в русских землях окончательно перешло к городу Владимиру.