Сочинение по татарскому языку на тему кызыл чэчэклэр шахбаз турында

Ызыл чәчәкләр
Г. Ибраһимов — татар прозасының чишмә башында тору­
чылардан.
Гасыр узгач та, ул иҗат иткән әсәрләрнең популярлыгы
кимеми, әдипнең сөйләм матурлыгы көннән-көн шакка­
тыра.
Без үзебез белән булган вакыйгаларны еш кына башка­
ларга сөйлибез, кайвакыт хатларга салабыз, әмма бик сирәк­
ләребез генә язучы булып китә. Матур итеп сөйләү, язу оста­
лыгы һәркемгә дә бирелмәгән шул. Әлеге сәләт шул ук ва­
кытта кешенең үз телен ни дәрәҗәдә яратуын, милләтен ни
дәрәҗәдә хөрмәт итүен дә күрсәтеп тора.
Бәхәссез: Г. Ибраһимов — зур талант иясе. Әгәр без ул
иҗат иткән әсәрләрнең телен өйрәнсәк, аларның төрле
сурәтләү чараларына байлыгын күрербез. «Кызыл чәчәкләр»
дә — әнә шундыйлардан.
Язучы шактый тармаклы сюжетка ия бу әсәрне хикәя
генә дип атый һәм башына: ««Кызыл чәчәкләр» хикәясе
якты, азат көннәр өчен көрәш юлында һәлак булган ип­
тәшләргә багышлана», — дип язып куя. Әлеге эпиграфтан
ук әдипнең яңа тормыш очен көрәшүчеләрне кызы л
чәчәкләргә тиңләве, аларга кызыл чәчәкләр китерүе аңла­
шыла. Гадәттә, яу кырында үлгәннәр каберенә кызыл канә­
ферләр салалар.
Кызыл чәчәкләр образы әсәрнең үкенечле язмышлар ха­
кында булачагына да ишарәли сыман. Кызыл төснең көрәш
төсе, кан төсе булуы безнең һәммәбезгә мәгълүм, шунлыктан
эпиграф булмаса да, без «хикәя» дә канкойгыч вакыйгалар
турында сөйләнәчәген фаразлар идек.
Г. Ибраһимов, әсәрнең тәэсирен көчәйтү, мәгънәсен ки­
ңәйтү максатыннан, борынгыдан килгән традици­
яләргә дә ияреп, укучыга иң элек үз тормышын­
нан кечкенә генә бер хикәят сөйли. Ул аны тари­
хи вакыйгаларга бәйле рәвештә исенә төшерә ке­
бек.
Әсәр герое бала вакытта авыл аша узып баручы бер моса­
фир аңа бер уч тутырып орлыклар бирә, аларны чәчәргә,
карарга, үстерергә, үрчетергә киңәш итә. Бөтен авыл, тирә-
як озакламый кып-кызыл чәчәкләргә күмелә.
Элекке вакытларда яхшылык таратып, һөнәр өйрәтеп,
белем өләшеп йөрүче мәгърифәтчеләр булган. Карт миңа
әнә шундый бер кеше дип аңлашыла. Язучы бу очракта
игелекле эшләрнең, булышлык итсәң, киң таралуын аңла­
тырга тели.
Соңгы вакытта әсәрдәге кызыл чәчәкләрне ямьсезләп
аңлатучылар да юк түгел. Анда үч тарату, үтерешләр бил­
гесе күрәләр, ә бит әдип бу чәчәкләргә бары тик яхшы эшләр
мәгънәсе генә салган һәм революцияне дә — изге гамәлдән,
аның хакындагы фикерне таратучыларны да яхшы ке­
шеләрдән санаган. Кызыл орлыкларны чәчүчеләрне дөнья­
ны шакшыдан, чүптән арындыручылар, кешеләр күңеленә
дәва алып килүчеләр, аларга ярдәм кулы сузучылар дип
санаган ул.
«Башлангыч» әсәрдән дөрес фикер чыгаруга юнәлеш бирә
дә инде. Мин, заманга ярашу өчен, китапларда язучы уз­
дырган фикерне бозып аңлатуны яратмыйм. Аның белән
килешмәскә, язучы кебек уйламаска мөмкин, әмма аның
ни хакында әйтергә теләгәнен аңлауга ирешергә кирәк.

Было туманное утро ..еще никто не проснулся кроме ЯШКИ! он одел свои штаны и рубашку которую одевает обычно на рыбалку пошел накопал червей взял удочки и пошел босиком к своему другу ВОЛОДЕ! который еще спал, когда он начал его будить Володя не хотя открыл глаза и сказал "А ЧЕ ТАК РАНО? " Яшу это очень расстроило, он же встал раньше его, накопал червей, взял удочки! а тут ему говорит "А ЧЕ ТАК РАНО? "ВОЛОДЯ кое как встал начал одевать ботинки Яшка ему сказал "ты еще галстук одень! а то у нас рыба обижаются когда к ним без галстука приходят"и начал смеяться. Володя посмотрел на Яшу и увидел что он был босиком! когда он оделся они пошли к реке, перед ними расступался туман стояло тихое утро. (дальше идет описание природы)
они уже пришли к реке но Яша уходил все дальше и дальше говорил что идут к самому рыбному месту! вдруг Яша остановился и сказал"здесь! "начал спускаться к воде Володя за ним! (готовя удочки к рыбалке у них заводиться разговор об этом месте)
ЯШКА: в этом богаче у нас никто не купается
Володя: Почему?
Я: засасывает и еще МИШКА КАЮНЕНОК говорил что здесь водятся осьминоги!
Яша закинул удочку ...1 рыба у него сорвалась ему стало стыдно перед городским мальчиком! 2 рыбу он кое как поймал Володя подбежал к нему и говорит: ПОКАЖИ, ЧТО ПОЙМАЛ? "но Яша уставился на что то за спиной Володи и крикнул"Удочка твоя уходит! "
Володя кинулся к удочки но не сдержался и упал в воду!
Яша начал ругаться взял комок земли и хотел кинуть в ВОЛОДЮ когда тот всплывет но он не всплывал. Яшка понял что он тонет вспомнив об осьминогах он убежал с этого места
но не пробежав и 10 метров. он понял что Володю некому и вернулся кинулся в воду он схватил Володю точнее Володя схватил его и они начали тонуть вместе. Яша оттолкнул Володю и всплыл потом опять нырнул и вытащил его на берег. .
Володя когда очнулся ничего не понимал у Яши текли слезы от счастья... (дальше идет описание природы)

Мне (пишешь сколько тебе лет)лет. Многие мои сверстники считают себя уже достаточно взрослыми для того, чтобы не верить в чудеса. А я недавно понял, что все не так просто.

Был холодный зимний вечер. Я возвратился из школы домой. Сняв рюкзак и раздевшись, я поставил чайник, и, на ходу поздоровавшись с родителями, пошел включать компьютер. Заварив чай, я углубился в общение с друзьями. И долго бы могло продолжаться общение, но что-то насторожило меня.

Подумав, я понял, что меня насторожила неестественная тишина, царившая дома. Никто не бегал вокруг, не спрашивал, как дела в школе, не заставлял делать уроки, не ругался за бесполезное просиживание времени в социальных сетях и компьютерных играх. Тут я вспомнил, что родители, когда я заходил на кухню, не обращая на меня внимания, застыли над чем-то в углу.

Решив узнать, в чем дело, я встал из-за стола и тут услышал тоненький, жалобный стон. Я даже не сразу определил источник. Выйдя на кухню, я увидел родителей все в той же позе, что и некоторое время назад, застывших в углу. Подойдя ближе, я увидел нашу кошку Марусю, лежавшую на полу на свернутом вчетверо шерстяном одеяле. Рядом на одеяле виднелись мокрые пятна. Кошка лежала, прикрыв глаза, и жалобно мяукала.

Сначала я испугался и, схватившись за мамину руку, спросил: «Мам, а что с ней?». «Не бойся,- ответила мама, не оборачиваясь,- просто у нашей Маруси скоро появятся котята. Смотри». Мама обняла меня за плечи, и мы еще долго стояли вместе и, не говоря ни слова, наблюдали за рождением котят. Еще долго после этого я находился под впечатлением увиденного.

А когда через несколько дней мама положила мне в руки крохотного, еще слепого котенка, я подумал: «Вот же оно, маленькое чудо, лежит у меня в руках». И тогда ночью я тоже видел чудо. Чудо рождения новой жизни. И тогда я понял, что чудеса существуют, они окружают нас, нужно только оглянуться и присмотреться внимательней к привычным на первый взгляд вещам.

Оригинал http://ycilka.net/tvir.php?id=816#ixzz5IwV03p5T