Выпішыце з прыказак інфінітывы, вызначце іх аснову, граматычныя катэгорыі і сінтаксічную функцыю ў сказе. 1. Пісаць – не сякерай махаць. 2. Лёгка толькі кашу есці з вялікай міскі. 3. Цяжэй за ўсё чакаць і нічога не рабіць. 4. За сном няма калі адпачываць. 5. Калі іграць не ўмееш, за гармонь не бярыся. 6. Каб хлеб мець, трэба зямліцу глядзець. 7. Вучыцца ніколі не позна. 8. Добры чалавек і сабакі дражніць не будзе. 9. Трэба нахіліцца, каб з ручая напіцца. 10. За вочы дык і мышаня кату хвост адкусіць пагражае. 11.Рупная пчала ўмее ў соты мёд сабраць і з горкіх кветак. 12. Зламаць заўсёды лягчэй, чым наладзіць.

Васіль Быкаў "Аблава"

1. Скураныя пасталы на нагах у чалавека даўно раскіслі ад балотнай вады, анучы наскрозь змакрэлі.

2. Наўкола стаяла цішыня, нідзе не было нікога.

3. На даўно не голеным твары чырванеў даўгі прастуджаны нос, з-пад святлявых броваў насцярожана зыркалі шэрыя вочы.

4. Дыханне ў чалавека чулася сіпатае і частае – усё ж, мусіць, далася яму ў знакі гэтая хада па балоце.

5. Апрануты ён быў у зрудзелы ад старасці вясковы армячок-паддзёўку, залаплены на плячы чорным суконным лапікам, на запалым жываце скасабочана трымалася раменная папружка. 

Наступіла восень . Лес змяніўся, нібы ў казцы. Быццам чараўнік прайшоў па ім з пэндзлікам і размаляваў лісце дрэў ў розныя колеры. Вярхушкі пераліваюцца разнастайнымі адценнямі — ад залатога і чырвонага да барвовага. І толькі елка на іх фоне красуецца сваёй зялёнай ігліцай.

Увосень у лесе не толькі прыгожа, але яшчэ і вельмі спакойна. Прырода, быццам жадаючы адпачыць пасля яркага летняга сонца, становіцца рахманай і празрыстай. Паступова заціхаюць вясёлыя птушыныя спевы, у лесе адчуваецца нейкі ўрачысты сум, калі прыходзіць разуменне таго, што хутка наступіць зіма. Але і яна не будзе вечнай, і пасля яе прыйдзе чыстая і светлая вясна.

Гэты кругазварот робіць восень прыемная парой, ад якой хочацца атрымліваць асалоду.