Найти произведения змітрака бядулі "плач пралесак" і "нібы рупны араты".

Нібы рупны араты, выходжу я раніцай на дзядзінец, яшчэ як сам бог спіць, пад белым морам туману дрыжыць густы хвойнік на лагчыне. над рэчкай месяц бляднее. галавешкі начлежнага вогнішча яшчэ смаляцца пад сухім карчом. бярэзнік ахоплен чырвоным морам усходняй зарніцы. бароны началі крычаць і крыліцца над зялёнай елкай. кангошына смачна запахла, і ў вёсцы вароты заскрыпеліпасля бяссоннай начы, калі ў нейкай непрытомнай гарачцы мучыцца чалавек і, быццам калючыя шышкі, думы абхапілі яго сэрца,— вельмі прытомна дачакаць усходу жадаеш цеплаты яго і, пасылаючы на ўзгорку шчырую малітву дню, сісідаеш, як непатрэбныя атопкі, думы

Главные герои рассказа - пятеро школьников: Чес, Михась, Змитер, Оксана, Катя. Некоторые из них городские, а некоторые живут в деревне. Что их объединяет, кроме деревни Поплавы, где они все встречаются? Детское стремление к приключениям, необычным событиям. Охота за сокровищами им познать себя, свои увидеть сильные стороны других, убедиться в крепости их дружбы. Все это на фоне почти детективной истории с бандитами, учителем истории, сельскими жителями, сокровищами и войной 1812 года.

Девушке Оксане достается старинный талер, как выясняется, один из трех раскрыть тайну клада, спрятанного французским офицером в 1812 году. И вот пятеро друзей начинают разгадывать тайну клада. Но у них есть конкуренты - обычные бандиты во главе с нечистоплотным руководителем музея тоже мечтают о старинном золоте ...

Вобраз Лаўрука ў апавядання З.Бядулі “На каляды к сыну” упершыню паўстае праз успаміны яго маці. Старэнькая бабуля Тэкля засталася адна на сталым веку, і адзіная пацеха яе сэрца – успамін пра сына, які з’ехаў у горад. Яна сядзіць каля старой сваёй хаткі і думае пра яго, спрытнага і прывабнага хлопца. Такім і мы бачым Лаўрука – падлеткам, здатным да вучобы. Ягоныя здольнасці заўважыў пан і дапамог хлопчыку атрымаць адукацыю, паехаць у горад і зрабіцца там паважаным чалавекам.

Не гледзячы на тое, што жыццё ў Лаўрука склалася добра, ён у апавяданні – адмоўны персанаж. Вобраз ягоны выклікае прыкрасць. Толькі маці ягоная ганарыцца ім, бо матуліна сэрца не заўважае нічога, любоў ягоная бязмежная. Аднак, праўду пра свайго сына казаў яшчэ бацька, пакойны Цыпрук. Ён заўважыў, што сын заганарыўся і цураецца сваіх простых, вясковых бацькоў.

З самім Лаўруком чытач сустракаецца ўжо напрыканцы апавядання. Маці не вытрывала адзіноты ў сваёй хатцы і вырашыла выправіцца на Каляды да свайго сына. Мы бачым, як ідзе яна праз лес, ночыць у незнаёмай вёсцы, як чакае яна сустрэчы і распавядае ўсім, які добры ў яе сын. Яна марыць, як выпрастае ногі, пагрэецца, пабачыць роднага сыночка. Але мы ўжо разумеем, што спадзевы старой не спраўдзяцца. Аўтар паказвае нам, што маці не ведае нават, дзе жыве яе сынок, ці ёсць у яго дзеці. Ні воднага пісьма не напісаў адзіны сын да сваёй маці за доўгія гады.

Наступае момант доўгачаканай сустрэчы. І тут мы бачым Лаўрука – паніча “у чорным сурдуце”. Ён пазнаў яе, але засаромеўся. Бразнуў дзвярыма і нават не абняў Тэклю. Ягонай любові да роднай маткі хапіла толькі, каб перадаць ёй са служкай некалькі трохрублёвых купюраў. Сэрца Лаўручка ачарсцвела. Ён паўстае перад намі выпеставаным улюбёным сыночкам, які адмовіўся ад бацькоў дзеля фанабэрыстасці. Засаромеўся свайго паходжання, бо “выбіўся ў людзі”.

З.Бядуля супроцьпастаўляе ягонае дзіцячае імя “Лаўручок” афіцыйнаму “Лаўрэнцій Кіпрыянавіч”, як называюць яго ў канторы. Такім чынам, падкрэслівае, што вобраз, які пестуе ў сваім сэрцы Тэкля, ужо даўным даўно перастаў адпавядаць ганароваму чыноўніку, у якога пераўтварыўся яе сын.

Объяснение: