Слажить сказки или легеду по бел литу

Яйка , яйкаразмаляваная вечка .хто крышку адкрывае ,той у казку трапляе .( адкрываецца вечка, там цацка - кураня )жыло -было на свеце маленькае жоўтае пухнатае кураня . яно было вельмі цікаўным да жыцця, яму ўсё было цікава. кураня марыло убачыць лес , рэчку , поле і многае іншае , пра што чула ад старэйшых .але мама заўсёды казала яму: " будзь асцярожны ,  выходзячы з двара. у лесе жыве хітрая ліса , якая вельмі любіць есць маленькіх куранят , а высока за хмарамі жыве злы каршун , які можа схапіць цябе вострымі кіпцюрамі і забраць » .аднойчы кураня ўсё ж такі не ўтрымалася і адправілася шпацыраваць у лес далёка ад дома. які велізарны і дзіўны свет яно адкрыла ! як усё было цікава ! і вось , кураня убачыла вузкую сцежку і пайшоло па ёй. раптам над ім з'явілася велізарная , чорны цень . малое адразу здагадалася , што гэта і ёсць страшны каршун . беднае кураня кінулася бегчы з усіх ног , але каршун хутка набліжаўся. здавалася , выратавання няма.раптам кураня ўбачыла вялікую паляну , на якой раслі жоўтыя дзьмухаўцы . «гэтыя кветкі такія ж жоўтыя і пухнатыя , як я. і мяне не будзе сярод іх бачна » , - падумала кураня і хуценька шмыгнула у зараснікі. ах , як стукала яго маленькае сэрцайка ! калі яно аддыхалася і зразумела , што небяспека мінула, то падумала: «якія ж гэта цудоўныя кветкі ! яны падобныя на маленькія сонейкі і такія ж ласкавыя » .тым часам злы каршун лётаў над палянай і думаў : « куды ж падзелася гэтае кураня ? бо яно не могло уцячы далёка . вакол адны бесталковыя дзьмухаўцы . хутка яны ператворацца ў пух , і вецер панясе іх » .а залацістыя дзьмухаўцы ціха- ціха кiвалi галоўкамі і думалі: « мы хутка станем пярынка і паляцім невядома куды . але ўсё ж мы не дарма пражылі на свеце - мы выратавалі жыццё гэтаму мілага маленькаму кураню » .

Чаго толькі ні перажылі нашы бацькі і дзяды, а ўсё роўна верылі і чакалі, што прыйдзе мір і шчасце, «не здаліся пякельнай бядзе». аўтар услаўляе цярпімасць беларускіх людзей, іх імкненне да лепшага. у душы кожнага чалавека жыве бог, ён ў цяжкую хвіліну не дапусціць таго, каб мы «знямелі, аглухлі, аслеплі». нават у душы самых апошніх людзей ёсць нешта светлае, хацелася б, каб яно перарасло ў магутнае, яркае святло, якое б адорвала ўсіх пяшчотай і дабрынёй. у сваім вершы аўтар закрануў актуальную для нашага часу праблему — праблему мовы, нібы просіць у «неба, у зорак і ў бога» вярнуць яе. 6н хоча, каб беларусы былі беларусамі, беларусь — беларуссю, каб ніколі больш не было на карце «северо-западного края». хаця с. грахоўскі і звяртаецца да бога, мне здаецца, што «заступіцца за лес беларусі» і не даць ей загінуць павінны мы — беларусы. гэта, на мой погляд, і ёсць галоўная ідэя твора. але ці зможам мы абараніць радзіму? каб паказаць, якімі бяздушнымі мы сталі, каб прымусіць чытача ўбачыць рэальнасць, аўтар дакарае нас: «знямелі, аглухлі, аслеплі». i ад гэтых слоў-сінонімаў становіцца цяжка на сэрцы. але ж у іх — праўда, якая заўсёды будзе з намі, пакуль не прачнецца ў нас адчуванне ўласнай годнасці і патрэбнасці радзіме. хай мы не напішам «а хто там ідзе? », хай не зможам, як янка купала, уздзейнічаць на людзей праз слова, але ўсё ж сваім імкненнем да шчасця станем карыснымі для любай беларуcі. гаворачы аб «зацяжных прыхаднях», усіх нашых ворагах, іх жудасных справах, аўтар ужывае больш дзеясловы («гналі», «вырвалі», «крышы», «карай», «лінчуюць»). i я думаю: як добра, што болынасці дзяцей напіага часу пашчасціла не сутыкнуцца з гэтай, як сказаў аўтар, «пякельнай бядой» і «лютай знявагай». ужываючы гэтыя эпітэты, паэт папярэджвае маладое пакаленне пра складанасці і цяжкасці, што абавязкова сустрэнуцца ў будучым. хай усё будзе не такім ужо страшным, але нельга бачыць свет толькі ў ружовым кодеры. аўтар вельмі часта ўжывае сказы з аднароднымі членамі. асабліва хочацца звярнуць увагу на першы сказ. аднародныя дапаўненні («волю», «долю», «мову», «душу», «зямлю») гавораць аб тым, як многа трэба яшчэ вярнуць беларускаму народу, як многа яшчэ трэба зрабіць. тэты верш мне не толькі спадабаўся, ён мяне ўразіў, бо тут ёсць усё: любоў і нянавісць, дабро і зло, вера і роспач, усё, што ўбірае ў сябе паняцце радзімы. але не трэба спадзявацца толькі на бога, бо чалавек павінен будаваць свае шчасце сам. i хочацца верыць, што лес беларусі будзе шчаслівы, што яна не загіне.

Дзикае палявання караля Стаха"Па гарызанталі: 1. Прафесія галоўнага героя аповесці. 2. Пакой, дзе спрабуе

Знайсці звесткі аб “дзікім паляванні” галоўны герой. 3. Пасада жанчыны, якая

першая сустрэла Беларэцкага ў маёнтку. 4. Прозвішча караля Стаха. 5.

Мянушка арганізатара “дзікага палявання”. 6. Сябра Беларэцкага. 7. Які

чалавек з'яўляўся ноччу ў маёнтку? 8. Старажытная беларуская верхняя

вопратка. 9. Агульнае ў з

Объяснение:

Малога

Чалавека. 10. Адзін з удзельнікаў “дзікага палявання”.

Па вертыкалі: 11. Назва маёнтка, дзе адбываюцца падзеі ў аповесці. 2. Якая

жанчына з'яўлялася ноччу ў маёнтку? 12. Хто аўтар запіскі: “Тое, чаму трэба,

загіне. Ты лёзны чалавек, чужынец нейкі. Сыходзь з дарогі. Ты чужы тут, якая

справа табе да праклятых радоў. Паляванне караля Стаха прыходзіць

апоўначы. Чакай”. 13. З кім параўнаў беларэцкі пры першай сустрэчы

гаспадыню Балотных Ялін? 14. Якое слова прапушчана ў наступным урыўку:

"Я адчуваў, як вецер гэтых стагоддзяў праляцеў за маёй спінаю і ўзняў

валасы на маёй галаве.

І яшчэ я адчуў, што ў гэтым доме стаіць ... жахлівы ... Якога не выгнаць

нават камінамі, што гараць дзень і ноч.

Вялізныя, змрочныя залы з траскучым паркетам, змрок па кутах, вечная

пройма, пах пылу і мышэй ... І такі ... што стыне уж сэрца, ...настоены

стагоддзямі, ... адзінага маярату, вялізнага, збяднелага, амаль вымерлага за