Падабраць аднакаранёвыя словы да слоу - на узлеску, птушыны, пралеска, дыхае, зямля

1. на узлеску, узлесак 2. птушыны,птушка, птушкалоў, птушкагадоўля 3.  пралеска, пралескавы, пералесак 4. дыхае,  дыханне,  уздых,  удыхаць 5.  зямля, земляны, зямелька

Андрей белорецкий  (андрэй беларэцкі)  — главный персонаж, от чьего имени ведётся рассказ. молодой учёный-фольклорист, занимающийся сбором старинных легенд. случайно попадает в имение яновских во время бури.надежда яновская  (надзея яноўская)  — хрупкая 18-летняя девушка, последний потомок древнего шляхетского рода яновских, живущая в родовом имении после странной гибели отца, романа яновского. из-за нахождения в постоянном страхе страдает лунатизмом.рыгор дуботовк  (рыгор дубатоўк)  — дальний родственник яновских, шляхтич. весёлый дед-, шутник, умеет расположить к себе людей, хорошо говорит по-. впоследствии, однако, выяснилось, что под этой маской скрывается хитрый и безжалостный человек, главный злодей, придумавший дикую охоту с целью уничтожить яновских и заполучить их замок и имущество.алесь ворона  (алесь варона)  — молодой шляхтич, весьма надменный и вспыльчивый, сообщник дуботовка, всадник дикой охоты, испытывающий глубокую личную неприязнь к белорецкому. в своё время сватался к надежде, но получил отказ.андрей светилович  (андрэй свеціловіч)  — студент киевского университета, исключённый за участие в волнениях. светлый, наивный, открытый, но решительный человек, с юных лет безответно влюблённый в надежду. становится другом и надёжным соратником белорецкого, но погибает от рук дикой охоты.игнась берман-гацевич  (ігнась берман-гацэвіч)  — внешне напоминающий куклу любитель книг 35 лет. впоследствии оказалось, что он тоже являлся дальним родственником яновских, и тоже претендовал на имение, для чего придумал малого человека, с той же целью, что и дуботовк  — свести хозяйку с ума.рыгор  — крестьянин, охотник, хорошо знающий местные леса. внешне суров, но в душе добрый человек. белорецкому и светиловичу победить дикую охоту.

Параўнальная характарыстыка літаратурных герояў (у. караткевіч "паром на бурнай рацэ")  літаратура з’яўляецца адным са сродкаў пазнання жыцця і, перш за ўсё, чалавека. каб глыбока раскрыць характары, пісьменнікі часта ідуць па шляху супастаўлення герояў. такі прыём выкарыстаны янкам купалам у паэме «курган» пры абмалёўцы вобразаў гусляра і князя. у параўнальным плане пададзены вобразы сцёпкі і аленкі ў аповесці «на прасторах жыцця» якуба коласа. гэтым прыёмам карыстаўся і у. караткевіч пры стварэнні вобразаў пора-леановіча і горава ў апавяданні «паром на бурнай рацэ» .  абодвагероі — выпрабаваныя ў баях ваенныя ў чыне каззітанаў, якія накіраваны з ротай салдат ахоўваць адзіны паром, каб не аддаць яго ў рукі паўстанцам. у пачатку твора аўтар зазначае, што аднаму з іх, пора-леановічу, «не вельмі верылі як нашчадку сепаратысцкай фаміліі і ўраджэнцу магілёва» , таму «ў дапамогу яму» паставілі юрыя горава, карэннага русака са старой маскоўскай фаміліі, які быў паранены ў сутычцы з паўстанцаў пад ракавам і адасланы «ў тыл» на лячэнне. сімпатыі чытача, здаецца, павінны быць на баку пора-леановіча: чалавека, якому не давярае сам генерал урадавых войск. бо ці можна прыхільна ставіццаі да чалавека, роля якога — шпіёніць? але гэта толькі першае ўражанне. у. караткевіч не навязвае нам сваіх думак, а дае магчымасць разабрацца, хто ёсць хто?   вось мы бачым горава, які ў думках апынуўся ў маскве, успамінае сваю старэнькую маці, каханую дзяўчыну надзейку, марыць аб мірным жыцці. і раптам — стрэл! гэта страляў-забаўляўся з дуэльных пісталетаў пора-леановіч. горава ўразіў (каторы ўжо раз! ) яго сухі прыгожы твар, белыя валасы, бакенбарды і, галоўнае, страшнаватыя блакітныя вочы, у якіх бачная была пагарда да ўсяго. і яшчэ рэзкі шрам паўз брыво і левую скронь — адмеціна двубою. многае можа сказаць пра героя яго партрэт. пора-леановіча выдавалі вочы аўтар далей скажа: «яго нахабныя і страшныя вочы гарэлі вясёлым шаленствам» . і тут жа гораў дасць дакладную характарыстыку пора-леановічу: «чалавек, які сядзіць яго, — страшны, вельмі небяспечны чалавек, драпежнік, у якога, пэўна, зусім няма ў душы месца для так званых пакут сумлення» . і вельмі хутка мы ўпэўнімся ў гэтым.  наступная ноч выдалася «вераб’інай» . дождж паліў так, што, здавалася, паветра было менш, чым вады. вада прыбывала вельмі хутка, рака пайшла старыком. на перасцярогу бывалага салдата івана, які прапанаваў паставіць каравул на рацэ, каб не здарылася бяды з прахожымі, пора-леановіч рэагуе іранічна: «табе што да таго? няхай не суюцца ў » і калі гораў хоча неяк абразуміць пора-леановіча, гаворачы, што да свайго народа трэба адносіцца з павагай, што людзі не вінаватыя, калі дрэнна робяць улады, той адказвае, што народ — гэта быдла, якое па галаве трэба біць. і ваша, і наша, і польскае, і ўсякае. іншага яны не варты. людзей не шкадуй. ні жанчын, ні дзяцей. ідзі па трупах, і добра табе будзе.  і мы пачынаем разумець, які жудасны чалавек гэты пора-леановіч. для яго галоўнае — стаць на той бок, які выйграе. а прысяга, закон гонару — гэта не для яго. яшчэ болып поўна раскрываюцца героі апавядання пры сустрэчы з жанчынай, жонкай грынкевіча, кіраўніка паўстанцаў, якая везла памілаванне свайму мужу. адзін (пора-леановіч) ведаў, што пакаранне грынкевіча будзе выканана гэтай ноччу, і наўмысна затрымліваў жанчыну. другі (гораў), нічога не , рызыкаваў сваім жыццём, каб пераправіць жанчыну на другі бераг раз’юшанай ракі.  менавіта гэтая вераб’іная ноч паказала, якія розныя тыпы людзей увасабляюць пора-леановіч і гораў. мы ўбачылі, што адзін з іх люта ненавідзеў людзей, а другі ганарыўся сваім .  такія людзі, як капітан пора-леановіч, не павінны жыць на зямлі, — падкрэслівае аўтар, — і адмоўны герой гіне на дуэлі.