Характырыстыка вобраза міколы кужалевіча: -знешні выгляд-нацыянальнасць-сацыянальная паходжання-грамадзянская пазіцыя​​

  у мяне, ёсць сабака. завуць яго жуля. гэта невялічкі сабака. сам ён увесь чорны, а лапкі і грудка жоўтыя. вочы ў яго вялікія, круглыя і зяленыя.  ён жыве у нас ужо дзесяць год. кармлю я свайго сабаку тры разы ў дзень. ён вельмі любіць малако, цукар і костачкі. мы з ім заўсёды ходзім гуляць у лес.я кі яму галінкі, а ен іх прыносіць. жуля вельмі разумны сабака, адданы.  аднойчы ў яго жыцці здарыўся такі выпадак. летам мой тата з сябрамі пайшоў на возера пасля працы і ўзяў з сабой жулю. татка з сябрамі смяяліся, купаліся і жартавалі. раптам адзін татаў сябар пачаў тануць. тата не разгубіўся  і кінуўся на дапамогу, і якое ж было яго здзіўленне, калі жуля кінуўся за ім. калі яны ўжо падплывалі да берага і ў таты не хапала больш моцы плыць далей, наш сабака схапціў тату за валасы  і пачаў цягнуць да берага. з таго самага часу тата палюбіў жулю яшчэ больш. мы заўседы ўспамінаем гэты выпадак. вось такі ў нас разумны і адданы сабака. для нас ен не проста жывела, а самы сапраўдны член нашай сям’і.

1) выступалі цёмна-сінія сцены высокіх лясоў, прыгожа раскіданых на бясконцых прасторах зямлі.2) моцныя дубовыя дошкі, збітыя ўпрытык, апаясвалі сядзібу.3) седзячы на галінцы, працяжна пасвістваў шпак.4) дарога, шчыльна зарослая травой, падымалася ўгару.5) цёмна-ліловая хмара, глуха вуркочучы, цягнецца да сонца .6) ад лугавых узгоркаў, бязлітасна выпаленых сонцам, ужо дыхала сумным настроем восені.7) даверху нагружаныя жытам вазы разносяць цяжкі скрып па шляху.8) недалёка ад берага, прыціскаючыся да пясчанага дна, чародкамі плавалі нейкія маленькія рыбкі.