Сделать синтаксичны разбор сказав: 1.конь вырвеца дагониш и зловиш а слова вырвеца не зловишь 2.на вулицах якую ен шукау пратоптана была не тольки сцежка але и дарога-прайшли машыны 3.навошта нарадила ты меня мама на гэты свет, навошта люляла ночай не дасыпала, усе хатела каб я жыу, каб рос дужы, прыгожы, разумны назавтра надо!

Смотри разбор на фото.

1. знакі прыпынку: конь вырвецца -  дагониш и зловиш, а слова вырвеца -  не зловиш. конь - дзейнік вырвецца   - выказнік дагоніш - выказнік зловіш - выказнік слова - дзейнік вырвецца - выказнік не зловіш - выказнік 2. знакі прыпынку: на вулицы, якую ён шукау, пратоптана была не тольки сцежка, але и дарога:   прайшли машыны. на вуліцы - акалічнасць якую - азначэнне ён - дзейнік шукаў - выказнік пратоптана была - выказнік (абодва словы) не только - злучнік, членам сказа не з'яўляецца сцежка - дзейнік але - злучнік,  членам сказа не з'яўляецца дарога   - дзейнік прайшлі - выказнік машыны - дзейнік 3. знакі прыпынку: навошта нарадзіла ты мяне, мама, на гэты свет,  навошта люляла, начэй не дасыпала,  усе хацела, каб я жыў,  каб рос дужы,  прыгожы,  разумны.навошта - пытальная часціца, членам сказа  не з'яўляецца нарадзіла - выказнік ты - дзейнік мяне - дапаўненне мама - зваротак (обращение), членам сказа  не з'яўляецца на свет - акалічнасць гэты - азначэнне люляла - выказнік начэй - дапаўненне не дасыпала - выказнік усё - часціца,  членам сказа  не з'яўляецца хацела - выказнік каб - злучнік,  членам сказа  не з'яўляецца  я - дзейнік жыў - выказнік рос - выказнік д ужы,  прыгожы,  разумны - азначэнні

Мой любімы герой у апавяданні васіля быкава "жураўліны крык" - гэта барыс фішар. ён не быў ваенным, ён быў вучоным. але, нягледзячы на гэта, фішар даказаў, што можа быць смелым, і, як і многія іншыя салдаты, аддаў сваё жыццё за абарону радзімы. фішар быў не надта малады, яму ўжо мінуў трэці дзесятак, і за ўсе пражытыя гады ні на адзін момант у яго не з’явілася сумненне ў спрадвечнай сіле мастацтва. усё самае цудоўнае, самае вечнае бачыў ён у вышэйшым праяўленні чалавечага духу – у мастацтве. ён гадаваўся ў ленінградзе. у яго бацькі, старога доктара фішара, была каштоўная бібліятэчка манаграфій пра вялікіх мастакоў свету, і першыя малюнкі, якія захапілі хлопчыка, былі рэпрадукцыі з альбомаў жывапісу і скульптуры. барыс рос ціхім, не па гадах сур’ёзным хлопчыкам, неахвотна і рэдка спускаўся ў цесны захламлены двор, у якім заўжды было сцюдзёна і сыра, і часта падоўгу разглядаў малюнкі ў бацькавых кніжках. пасля ён сам з трапяткой нецярплівасцю ў сэрцы ўзяўся за пэндзаль і фарбы, маляваў тое, што бачыў з акна кватэры – , вуліцы, коней, сабак. людзі хвалілі, а хлопчыку хацелася плакаць ад прыкрасці, што ўсё так прыгожа было ва ўяўленні і дрэнна выходзіла на паперы. наперакор людскім перакананням аб яго здольнасцях барыс ведаў, што мастака з яго не выйдзе ніколі. але канчаткова ўпэўніўся ў гэтым ён, відаць, позна, тады, калі ўжо ўся шчырая душа яго была без рэшты захоплена вялікай сілай мастацтва і хлопец ужо не мог існаваць без яго.  i ён, не стаўшы мастаком, усё ж звязаў сваё жыццё з мастацтвам. падросшы, вучыўся, чытаў, думаў, даследаваў сам і ў дваццаць пяць год абараніў дысертацыю на званне кандыдата мастацтвазнаўства. ён не дужа цікавіўся палітыкай, тым неспакойным, шматтурботным жыццём, што бурліла, плыло, абганяла яго. вучонага мала краналі планы і падзеі надзённасці – змалку ён адасобіўся ад усяго, што не складала чароўнай прывабы мастацтва. з гэтай, відаць, прычыны ён не разумеў і не дужа цікавіўся братам – інжынерам-канструктарам самалётаў. з юнацтва яшчэ яны ўзаемна аддаліліся, сустракаліся рэдка і па духу былі адзін аднаму чужыя. апошні раз яны з’ехаліся гады два назад на пахаванне бацькі і тады ж пару дзён правялі разам. апынуўшыся ў войску, фішар адчуў сябе белай варонай, няўмекам, самым няўдалым з усіх у гэтай гаманлівай, асаблівай, ні на што вядомае яму не падобнай грамадзе разнастайных людзей. ён ніяк не мог навучыцца хадзіць у нагу, хутка ўскакваць на пад’ёме, няўклюдна пад рогат таварышаў аддаваў чэсць, заняткі па штыкавому бою ўшчэнт знясільвалі яго. спярша ён горка перажываў, зносіў уціск крыклівых сяржантаў, каяўся за няўвагу да вайсковай справы ў інстытуце і думаў, што ён самы няздольны чалавек на зямлі. пасля трохі асвойтаўся, трапіў на фронт, іншыя, большыя страхі і клопаты зацямнілі яго кволае інтэлігенцкае самалюбства. ён быў чалавек удумлівы і разумеў, што гэта пакутна і марудна нараджаўся ў ім той, на каго ён менш за ўсё рыхтаваў сябе, – нараджаўся баец. у канцы аповесці фішар мужна памірае, забіўшы адзінага ў сваім жыцці ворага.

Вповести «журавлиный крик» шестеро солдат у железнодорожного переезда должны держать оборону в течение суток, обеспечивая отход батальона. они вступили в неравный бой, не ища для себя спасенья. первым заметил мотоциклистов фишер, он почувствовал: «пришло время, когда определяется весь смысл его жизни» . ему хотелось, чтобы старшина изменил о нем мнение. очевидно в эту ночь «не мудреная мерка солдатских достоинств, принадлежащих старшине, в какой-то мере стало жизненным эталоном для фишера» . его выстрелы старшину карпенко и остальных, и он вправе был позаботиться о себе. но фишер не знал, что убежать или затаиться в его положении – вполне пристойно и честно. ему представилось строгое скуластое лицо старшины, он почти наяву услышал презрительный окрик: « эх ты, растяпа! » и тогда весь мир для него ограничился укоризненным взглядом сурового старшины и этой цепочкой мотоциклов. и он дождался переднего, выстрелил, попал, и тотчас очередь из автомата размозжила ему голову. мотив действительно безыскусен: интеллигент, близорукий книжник, боится в нерасторопности и трусости больше, чем смертельной опасности, он хочет соответствовать меркам старшины, то есть общей мерки долга, тягот, риска. он хочет быть вровень с другими, иначе ему – стыдно. после фишера, в самый разгар боя на переезде гибнут карпенко и свист. о себе карпенко не тревожился: он сделает все, что от него потребуется. это надежный служака, не жизнью. его действия в бою предрешены. а смерть свиста наступила вследствие неравного единоборства с танком: он бросил одну за другой гранаты под гусеницы, но отбежать не успел