Какой последнтй урок дала пани марьи данику. и как называлась книга которую пани марьи подорила данику.

зарание извеняюсь, за букву "и", на клаве нету

беларусь гэта вялики центр культуры, у яки уваходзяць звестки амаль усяго часу, што иснавала беларусь. на беларуси шмат памятникау, кожны мае сваю и вызначнасць у культуры беларуси. амаль у кожным горадзе есць памятник якубу коласу, янке купалу и другим дзеячам культуры. усе яны зроблены па-майстэрски з вяликай увагай да сваей працы. гледзячы на памятниккакога нейбудь дзеяча, адразу уяуляешь сабе яго выгляд, яго твар. гэта вельми важна для и для маленькага пакалення, якое zix' тольки пачало знаемицца з багатай культырай беларускага народу. мне вельми падобаюцца памятники на беларси

Удраме «раскіданае гаяздо» янка купала зна-ёміць нас з жыццём беларускай вёскі напярэ-дадні першай рускай рэвалюцьгі 1905 года. жыц-цё было цяжкім і гаротным, бо капіталістычныя адносіны, якія нараджаліся ў краіне ў канцы дзевятнаццатага стагоддзя і на пачатку двацца-тага, прыводзілі да паўсюднага абеззямельвання сялянства. разам з тым я. купала ў сваім творы адлюстраваў рэвалюцыйны настрой пера-давой часткі сялянства, якая не хацела сядзець склаўшы рукі і чакаць лепшага жыцця, а імкну-лася дабіцца гэтага жыцця са зброяй у руках. сям'я лявона зябліка — тыповая вясковая сям'я таго часу. зяблікі маюць сваю хату і не-вялікі надзел зямлі, які лявон атрымаў у спад-чыну ад свайго бацькі. ды вось бяда — малады паніч захацеў адабраць гэтую зямлю. упэўне-ны ў тым, што праўда на яго баку, лявон па-чынае судзіцца з панічом. на словы жонкі: «ці з багатым беднаму судзіцца? пакуль з багатага пух, то з беднага дух. цэлыя вёскі такіх, як мы, з хат у поле вывозілі ад пасеваў, ад усяго дабра» — лявон не звяртае ўвагі. аднак, як і трэба было чакаць, суд заступіўся за памешчы-ка, а лявону з сям'ёй было загадана ў кароткі тэрмін выселіцца з хаты. для лявона гэта было сапраўднай трагедыяй. «сумленны жыхар, шчыры сявец», чалавек, які ўсё жыццё пра-рабіў на гэтай зямлі, з году ў год паліваў яе сваім потам, перацерусіў на ёй кожную грудач-ку, ён не мог уявіць свайго жыцця без гэтай зямлі. даведаўшыся, што справа прайграна і зямлі яму ўжо не вярнуць, лявон вырашае скон-чыць жыццё самагубствам. зразумела, ён мог бы пайсці да паніча, пакланіцца яму, але быць парабкам лявон не хацеў ды і занадта стаміўся ўжо абіваць парогі судовых устаноў. разам з лявонам за зямлю змагаецца і яго старэйшы сын сымон. у сымона гэтакая ж самая прага да зямлі. ён — моцны і адважны чалавек, натура гордая і свабодалюбівая. зоська так гаворыць пра свайго брата: «птушкаю-арлом быць бы табе і лётаць па паднябессі, як лётае вецер гэты вольны! толькі ж бяда — крылле не дадзена табе, саколе ты мой зоркавокі». усёй душой сымон ненавідзіць прыгняталь-нікаў, тых, хто не дае не толькі яго сям'і, а і ўсім сялянам вольна жыць. у адрозненне ад бацькі, які не бачыў выйсця са становішча, у якім апынуўся, лявон добра ўсвядоміў — вый-сце ў барацьбе. i ён гатовы да гэтай барацьбы. памірыцца з панічом — такой думкі няма ў галаве сымона. для яго гэта прыніжэнне ча-лавечай годнасці. на прапанову маці пайсці да паніча на службу хлопец гнеўна і рашуча ад-казвае: «… не пайду туды, і вы ўсе не пойдзе-це. аднаго кроку ў той бок не і адгэтуль не саступлю. магіла татава стала векавечнай пе-рагародкай паміж імі і намі, і не зніштожыць яе сілай чалавечай! гора таму, хто першы пера-ступіць гэты насып магільны над сваім родным, працягне рукі к ім і пойдзе з імі» калі ў вобразе лявона зябліка я. купала ха-цеў паказаць даведзеную да адчаю беззямел-лем частку сялянства, якая не бачыла выйсця са свайго гаротнага становішча і ўсё яшчэ спа-дзявалася знайсці праўду ў існуючым ладзе, то ў вобразе сымона — перадавую, актыўную частку сялянства, гатовую выйсці на ўзброе-ную барацьбу з несправядлівым сацыяльным .