Поз ! напiшыце аутара гэтага верша: два полi было ў салдата два полі, поле, дзе кветкі ірваў, бегаў з сябрамі на волі, і поле, дзе ён ваяваў. ціха было і чыста ў полі яго дзяцінства, былі агонь і дым на полі ратным тым. два полі было ў салдата. адно зелянела травой, другое было ўзарата вайной і паліта крывёй. было ў салдата два полі, поле, дзе кветкі збіраў, бегаў з сябрамі на волі, і поле, дзе ён паміраў.

Анатоль вярцински, автор стиха

Анатоль  вярцінскі,  аўтар  верша

Язаўседы любіў хатніх жывел. напэўна, гэтая любоў перадалася мне ад бацькоў, якія заўседы трымалі дома небудзь кошачку, альбо сабачку, альбо хамякоў. маей маме заўседы даглядаць за гадаванцамі. менавіта яна і прынесла нам дадому маришу - сіямскую кошачку. мариша жыве ў нашым доме толькі тры месяцы, але я яе ўжо вельмі палюбіў. марго каля паўгода, яна вельмі прыгожая, а яе шэрстка вельмі мяккая і бліскучая. я амаль заўседы сам за ей, маю яе ў ваннай, ей кашэчую ежу і гуляю з ей. марго вельмі не любіць ванну. звычайна яна вельмі спакойная, але калі на яе ўсяго толькі некалькі кропель вады, яна становіцца сама не свая, драпаецца, вырываецца, спрабуе збегчы. менавіта таму я маю яе вельмі рэдка. таксама мариша з усіх членаў нашай сям'і любіць больш за ўсяго толькі мяне. я заўседы гуляю з ей, часта яе гладжу. бывае, яна сядзе да мяне на каленкі, ўляжацца ямчэй і пачне мурлыкаць. нават калі я раблю ўрокі, я не праганяю яе, бо яна мне ніколькі не перашкаджае. часцяком яна прыходзіць да мяне ноччу, калі я сплю, ўляжацца побач і зноў пачынае мурлыкаць. часам я ад гэтага прачынаюся, але потым хутка засынаю пад яе мернае варкатанне. я люблю маришу. мама і тата таксама яе любяць. таму, я думаю, яна стала сапраўдным сябрам нашай дружнай сям'і. подробнее - на -

Асушалі наўкруг мятэчка , якіх тут было некалькі, процьма глыбей і глыбей хаваліся ў зямля, вада усё вышей і вышей падымалася ўгору ,пясчаная выспа, да якой ляпілася мястэчка і па якой ішла губляючыся ў пяску, пакуль нарэшце не ўпадала ў лес дарога. 2. сена ў яго заўсёды гніло на лузе, нягрэбанае снапы прарасталі ў копах, а тое, што ўдавалася яму неяк абламаціць - прэла ў мяшках, бо прасушычь зерне ў бандыся не даходзілі рукі. 3. бацька яго ,як жыцце яго ні кідала, ні цёрла праз увесь свій век, застауся верным самому сабе: хочць з голаду падыхаў, але ніколі нідзе не перавысільваўся.