Краткое содержания жуль верн иван навуменко..

Першы вучань па геаграфіі.выглядаў бесклапотным рагатуном, якому проста шанцавала. выдзяляў яго за нейкую нястрымную і ненасытную цікаўнасць. рэй не мог пражыць дня без якога-небудзь захаплення. цяжка было ўгадаць, што яго цікавіць заўтра. мог захапіцца якой-небудзь драбязой і дакучаць усім.

Аднойчы маладому вожыку захацелася з'есці яблык. яблык на яблыні, а вожыкі не ўмеюць лазіць па дрэвах. бачыць вока, але ляжыць высока. як дастаць смачны фрукт? сядзець чакаць, пакуль ветрам яблык з яблыні саб'е? " на бога спадзявайся, але і сам старайся", - вырашыў вожык і палез на дрэва. лез, звальваўся, зноў лез і зноў звальваўся. куды яму з яго кароткімі лапкамі! але не здаецца вожык. з дзяцінства яго вучылі: калі ўлез у дугу - не кажы "не магу". праходзіў міма стары мудры вож, убачыў патугі маладога - пасмяяўся. потым паклікаў сваю сяброўку сароку. тая скінула яму не адзін, а тры яблыкі. " не май сто рублёў, а май сто сяброў", - сказаў стары вож, накалоў два яблыкі на калючкі ды  папоўз дахаты. а малады вожык, хрумкаючы апошні яблык, яшчэ доўга раздумваў над словамі старога.

Зіма ў гэтым годзе прыйшла рана. ужо ў першай палове лістапада вуліцы замяло снегам, лужыны падмарозіла. дзеці па дарозе ў школу радасна каталіся па першым пасля лета лёдзе, гулялі ў снежкі, абломвалі ледзяшы. некаторыя спрабавалі нават ляпіць снегавікоў. але век восеньскага снегу нядоўгі. дажджы ды туманы з'ядуць яго за некалькі дзён. аднак мы не сумуем. хутка ўжо снежань, тады наступіць сапраўдная зіма: з глыбокімі гурбамі снегу, траскучымі маразамі, завеямі. а там ужо і новы год. будзе ў нас яшчэ час атрымаць асалоду ад зімовых радасцяў.