Родныя нівы родная хата панскі двор залатыя паясы доўгія часіны дзявочыя сны шырокія тканіны персідскі лад ясная даль халодная срэбра ліючаяся рака персідскі узор что здесь является эпитетами?

ответ:

на карціне намаляваныя клёны і іншыя дрэвы, пакрытыя жоўтай восеньскай лістотай. за дрэвамі-паляна, на якой знаходзяцца дзве сарокі, чорна-белае апярэнне якіх вылучаецца на фоне кветак восеньскага лесу і падкрэслівае прасторавы эфект. мяркуюць, што першапачаткова птушак на пейзажы не было, і яны былі ўнесены туды па прапанове мастака валянціна сярова, блізкага сябра астравухава[2].

як і некаторыя іншыя карціны астравухава, "залатая восень" можа быць аднесена да "пейзажу настрою", найбольш вядомымі прадстаўнікамі якога ў рускім жывапісе былі ісаак левітан і аляксей саўрасаў[3][4].

вядомы таксама напісаны ў 1885 годзе эцюд для гэтай карціны, пад назвай "восень", які знаходзіцца ў нацыянальным мастацкім музеі беларусі

жорсткасць. навошта я буду тлумачыць, што гэта значыць? кожны, я ўпэўненая, ведае. але ад гэтага становіцца толькі страшней глядзець на тое, што робіцца ў свеце. я прывяду некалькі прыкладаў. далёка хадзіць не будзем, возьмем нашу школу. у кожным класе ёсць чалавек, якога пастаянна зневажаюць і над якім увесь час смяюцца, а чым ён заслужыў такое стаўленне да сабе? тым, што яго бацькі не зарабляюць на модныя рэчы, або тым, што ён не хоча лаяцца матам, паліць і піць? няўжо, каб над табой не смяяліся, трэба быць такім, як усе? а вы не задумваліся, што гэты чалавек можа быць значна больш высакародны ўсіх тых, хто над ім смяецца. а можа, варта быць прыязней і больш уважліва да сваіх аднакласнікаў? гэта можа аказацца прыемным!

разгледзім іншы прыклад. як мы ставімся да нашых настаўнікаў? хіба не жорстка? яны кожны дзень спрабуюць убіць нам у галаву хоць штосці. перажываюць за нас больш, чым мы самі. імкнуцца нам зрабіць правільны выбар у жыцці, а мы? ! мы над імі проста здзекваемся: ругаемся, смяёмся, не рэагуем на іх словы… вядома, ёсць такія вучні, якія цэняць і паважаюць працу настаўнікаў, але іх, на жаль, вельмі мала. можа, хопіць думаць толькі пра сябе? варта звяртаць увагу на людзей, якія атачаюць нас. бо яны гэтак стараюцца для нас!

жорсткасць, яна існуе не толькі ў сценах нашай школы, яна жыве ўсюды! я вельмі спадзяюся, што людзі знойдуць у сабе сілы змагацца з ёй. і стануць дабрэйшымі і ветлівей ставіцца адзін да аднаго! кожны з нас патрэбен разумець што без чалавечнасці ніколі не будзе вечнасці. а дарыць людзям усмешку і гаварыць прыемнае слова можа кожны з нас.